بازار؛ گروه استان ها: خراسان رضوی پنجمین استان بزرگ کشور است و 302 کیلومتر مرز مشترک با افغانستان دارد. این استان در مسیر تجارت خارجی با کشورهای آسیای میانه قرار دارد و افغانستان اولین هدف تجاری و صادراتی خراسان رضوی است.
به گزارش خبرنگار بازار؛ از زمان استقرار حکومت طالبان در این کشور، روابط تجاری ایران با این کشور نیز دستخوش تغییرات زیادی شده است. برای بررسی چالش ها و توسعه روابط تجاری با این کشور با حسین محمدیان رئیس کمیسیون توسعه صادرات گفت و گو کردم. از اتاق بازرگانی مشهد و نشستیم.
* بستر سرمایه گذاری در افغانستان تا چه حد آماده شده است؟
در افغانستان با وجود اتفاقاتی که در فضای مجازی ایران و فضای بین الملل می گذرد، امنیت نسبی برقرار است و مردم راضی هستند. هیچ محدودیت افراطی برای حضور زنان در جامعه وجود ندارد و مردم و مسئولان آنها به آینده افغانستان امیدوار بودند. پس از آن بود که اعلام شد که نرخ تورم نزدیک به صفر و منفی است و ارزش افغانی از زمانی که حکومت به دست طالبان گرفته شد، تقویت شده است.
در خبرها شنیدم که بخش زیادی از تجار و بازرگانان افغان که به دلیل تغییر حکومت افغانستان از کشور خارج شده اند، دوباره به کشور باز می گردند. از دیگر تحولات رویدادهای افغانستان می‌توان به برنامه بزرگ توسعه بین چین در افغانستان و همچنین نگاهی به تحولات جدید بین افغانستان و پاکستان اشاره کرد که از منظر نشان می‌دهد که گروه طالبان به شدت ملی‌گرا است و علی‌رغم این گروه به خاطر به قدرت رسیدن پاکستان مدیون است، اما منافع کشورش برای او مهم است، حتی اگر به قیمت اختلال در روابط کشورش با پاکستان باشد.
* دستاوردهای مفید سفر اخیر مسئولان خراسان رضوی به افغانستان چه بود؟
در بحث اقتصادی در افغانستان امیدها مشهود است و از تیم ایرانی استقبال خوبی شد و با وجود اینکه تیم استانی بود اما استقبال از آن به اندازه دولت افغانستان بود. در این سفر علاقه زیادی به روابط با ایران ابراز شده است.
از نظر مسایل خارجی و سیاسی، با وجود اینکه هنوز حکومت طالبان به رسمیت شناخته نشده است و ما محتاط هستیم، اما روابط اقتصادی و افرادی که در عرصه اقتصاد کار می کنند، معتقدند که می توانیم روابط اقتصادی-تجاری بهتری با طالبان نسبت به دولت قبل داشته باشیم.
* به نظر شما دیپلماسی اقتصادی تا چه حد جواب داده است؟
به نظر من دیپلماسی اقتصادی کار می کند، اگرچه بین سیاستمداران و کشورهای مختلف اختلاف نظر و سلیقه وجود دارد، اما به هیچ وجه نباید به اقتصاد تعمیم داد. ما باید این اختلاف سلیقه را در بحث سیاسی مدیریت کنیم تا در بحث اقتصادی تاثیری نداشته باشد تا بتوانیم مانند بسیاری از کشورها روابط خود را داشته باشیم.
به عنوان مثال امارات متحده عربی با رهبران ایران اختلافات جدی دارد، اما آنها کار اقتصادی خود را انجام می دهند، زیرا بقای خود را در این می بینند یا ترکیه با وجود اختلافات، روابط خود را با روسیه حفظ کرده است، روابط اقتصادی ما با طالبان. خوب بودن به معنای تایید است، اما موقعیت آنها اینطور نیست.
* اقتصاد ما تا چه اندازه به بازارهای افغانستان وابسته است؟
من فکر می کنم یک گروه متخصص با برنامه در دولت طالبان و در دولت مستقر وجود دارد. امروز در افغانستان با حکومتی روبرو هستیم که به گفته خودش امنیت را برقرار کرده و از طرفی کشت حشیش و مواد مخدر را به طور جدی ممنوع کرده است.
رئیس کمیسیون توسعه صادرات اتاق بازرگانی مشهد: دولت طالبان قویا از تولیدات داخلی خود حمایت می کند، بنابراین افغانستان به زودی عملکرد بسیار خوبی در زمینه صادرات و دستیابی به فناوری در این صنعت نشان خواهد داد، اما به نظر من توسعه افغانستان به معنای کاهش توسعه است. . اقتصاد ایران ندارد
من فکر می کنم که جهان به سرعت به افغانستان روی خواهد آورد زیرا آنها اولین قدم را برداشته اند و امنیت افغانستان به ویژه برای کشور همسایه آن بسیار مهم است.
دولت طالبان قویا از تولید داخلی خود حمایت می کند و اگرچه افغانستان به زودی عملکرد بسیار خوبی در زمینه صادرات و دستیابی به فناوری در این صنعت نشان خواهد داد، اما من معتقدم که توسعه افغانستان به معنای کاهش توسعه اقتصادی ایران نیست.
سال گذشته مجموع صادرات ما به افغانستان یک و نیم میلیارد دلار بوده و از سوی دیگر حجم صادرات ایران 52 میلیارد دلار است و با این رقم نمی توان گفت که اقتصاد ما به افغانستان وابسته است.
* آیا پاکستان یک رقیب جدی برای تجارت ما با افغانستان است؟
به نظر من رشد بازار افغانستان یا پاکستان بازار ایران را محدود نخواهد کرد زیرا بازار گسترده است و باید به یاد داشته باشیم که اقتصاد و درآمد دنیا آزاد است و اگر رشد کند قیمت بر اساس عرضه و تقاضا خواهد بود. وقتی دولت قیمت یک سفارش را تعیین می کند، کیفیت کمیت را قربانی می کند.
* تولید مشترک چگونه امکان پذیر است؟
مثلاً چینی ها در ایران تولید مشترک دارند و چند کارخانه در نیشابور، اما استراتژی دارند، یعنی مشخص می کنند که چه کاری می خواهند بکنند.
حسین محمدیان: در افغانستان تمام عناصر جدول مندلیف در خاک آن کشور وجود دارد، از این رو با توجه به سالم بودن معادن مختلف افغانستان، می توان سرمایه گذاری کرد و مواد خام را استخراج کرد و یا محصولات نیمه تمام را در آنجا ساخت و حمل کرد. به اجازه دهید. به ایران بیاوریم و دوباره صادر کنیم و این یعنی تولید مشترک
به عنوان مثال احداث کارخانه کاشی در نیشابور یکی از نمونه های خوب تولید مشترک است. زیرا در این منطقه زمین ارزان و کارگران با حقوق مناسب وجود دارد و اگر قصد صادرات کاشی و سرامیک به عراق را دارید بهترین گزینه نیشابور است زیرا هزینه حمل و نقل نیز ارزان است.
علاوه بر این، کارخانه الیاف مصنوعی که زباله های جمع آوری شده از PET است که تبدیل و تولید می شود به الیاف مصنوعی که برای ایران و همچنین صادرات به کشورهای دیگر تولید می شود.
در افغانستان تمام عناصر جدول مندلیف در خاک آن کشور موجود است، بنابراین با توجه به سالم بودن معادن مختلف افغانستان می توان در آنجا سرمایه گذاری و مواد خام استخراج کرد و یا محصولات نیمه تمام تولید کرد و به ایران آورد. دوباره و این یعنی تولید مشترک.
اما اگر بخواهیم شغل خود را تغییر دهیم و به کشور دیگری ببریم، اصلاً نتیجه خوبی نخواهد بود. به یاد داشته باشیم که امروز ایران یکی از ارزان ترین دستمزدهای کارگری جهان را دارد که 150 دلار است و همچنین انرژی ارزانی دارد.
*حذف ارز حمایتی چه آسیبی به صادرات وارد کرده است؟
ما بارها اعلام کرده ایم که ما به عنوان تولید کننده یارانه نمی خواهیم، پس بیایید کار خود را انجام دهیم، همانطور که در افغانستان یارانه وجود ندارد.
به نظر من تاکنون نفت عامل بدبختی ما بوده است و به همین دلیل فکر می‌کنم راه را اشتباه می‌رویم زیرا فکر می‌کنیم به مردم کمک مالی می‌کنیم. متأسفانه بین تورم و دستمزد هماهنگی وجود ندارد و یا ایجاد پول مشکلات اقتصادی را حل نمی کند و این روشی است که دنیا در سال های اخیر آن را کنار گذاشته است و امروز ما خواهان اقتصاد آزاد هستیم.
رئیس کمیسیون توسعه صادرات اتاق بازرگانی مشهد: اغلب اعلام می شود که 400 کارخانه خودروسازی و حدود 2000 کارخانه لوازم خانگی داریم که به نظر من افتخاری نیست زیرا کره جنوبی دو کارخانه خودروسازی دارد.لوازم خانگی و با اینها. دو کارخانه، مارک های Ots جهان را تسخیر کرده اند.
به عنوان مثال اگرچه سوخت ارزان ارائه می کنیم، اما هوای آلوده، ترافیک، عدم ورود خودروهای هیبریدی و قاچاق سوخت را به کشورهای همسایه آورده ایم. باید توجه داشت که فروش نفت برای سرمایه گذاری و ارزش افزوده و ایجاد زیرساخت برای زمانی است که نفت نباشد.
* زیرساخت های موجود را تا چه حد برای توسعه صنعتی مناسب می دانید؟
در دوران صدور مجوزهای بی رویه به نام کمک به مردم، پس از این تصمیمات مشکلاتی ایجاد شد که هنوز هم ما را آزار می دهد. مثلاً در تربت حیدریه به یک کارخانه فولاد حمله شد، چون مردم با آب آشامیدنی مشکل دارند یا اغلب اعلام می شود که 400 کارخانه خودروسازی و حدود 2000 کارخانه لوازم خانگی داریم که به نظر من افتخاری نیست چون کره جنوبی دو کارخانه دارد. کارخانه های لوازم خانگی و با این دو کارخانه دنیا را برندهای آن تسخیر کردند.
در این میان در شهرهای صنعتی با گورستان های سوله ای کثیف و خالی مواجه هستیم و این سوال پیش می آید که ساخت این همه شهر صنعتی چه نتیجه ای دارد؟ پاسخ این است که زیرساخت های ما برای تولید انبوه مناسب نیست و درگیر مشکلات روزمره هستیم.
* خروجی کجاست؟
شاید این تصور پیش بیاید که ما فقط نقد می کنیم و راه برون رفت چیست؟ پاسخ من این است که ادعای ما و انتظار ما این است که روی مزیت های آن برای کشوری مثل ایران کار کنیم، امروز افتخار کنیم که مرزها را بسته ایم و اجازه ورود کالا را نداده ایم و باید اعتماد به نفس داشته باشیم. . در همه زمینه ها کافی است سیاست شکست خورده است.
در هیچ کجای دنیا هیچ کشوری را نمی یابید که بدون سرمایه گذاری خارجی توسعه یافته باشد، پس امکان ندارد ما به دنیا وصل نباشیم و توسعه پیدا نکنیم. ما نه از دنیا جدا هستیم و نه تنها جزیره ای هستیم که می خواهیم مرزهایمان را ببندیم و بگوییم امروز همه چیز را خودمان می خواهیم.
ما در بخش خودرو هیچ مزیتی نداریم زیرا بعد از حدود چهار دهه وضعیت ما اینگونه است در حالی که کشور همسایه ما ترکیه رتبه دهم تولید قطعات خودرو را در جهان دارد که بسیار جوانتر از ما است.
تاکید می کنم که ما در مسیر اشتباهی هستیم، بنابراین اگر می خواهیم توسعه اقتصادی پیدا کنیم، ابتدا باید به بخش خصوصی تکیه کنیم و سپس دخالت دولت در بخش خصوصی قطع شود و روی مزیت ها هم کار کنیم. کشور ما
جای نگرانی است، فرش، فیروزه و… چه مزیت هایی داشت، امروز به کجا رسیده است؟ اما امروز ما از یمن به عنوان مواد خام و با چه ارزش افزوده و با چه افتخاری پتروشیمی صادر می کنیم؟
درهای کشور باید باز باشد زیرا صادرات و واردات دو موردی است که می تواند برای توسعه یک کشور مفید باشد.
