مهمترین قسمت های گفتگوی محمود خاقانی را می خوانید:
به یاد دارم که در مذاکرات رژیم حقوقی دریای خزر مشکلات زیادی وجود داشت و هنوز هم وجود دارد. در آن دوره پوتین برای توسعه میدان نفتی و گازی شمال خزر در قزاقستان فوراً مرزهای دریایی خود را با آذربایجان و قزاقستان تعیین کرد، اما هنوز مشکلاتی در جنوب دریای خزر وجود دارد که ترکمنستان، جمهوری آذربایجان و ایران در آن حضور دارند. همچنان مانعی بر سر راه توسعه منافع نفت و گاز ایران در این دریا است.
اما راهبرد دوم پوتین جلوگیری از رسیدن گاز ایران به اروپا بود. در زمان مرحوم هاشمی رفسنجانی و بعدها در دولت های هفتم و هشتم، استراتژی ایران این بود که کشورمان را به قطب صادرات گاز آسیای مرکزی و قفقاز به اروپا تبدیل کند.
اما پوتین ترجیح داد ترکیه در این زمینه فعال باشد و خطوط لوله ای که برای صادرات گاز به اروپا طراحی کرده بود به ترکیه رفت. گاز تولید شده در دریای خزر از گرجستان به ترکیه و از آنجا به اروپا صادر می شد.
در دولت نهم و دهم از جمله برای بهره برداری از فازهای پارس جنوبی 35 میلیارد دلار به پیمانکاری که دولت علاقه مند به همکاری با آن بود پرداخت شد تا ظرف 35 ماه این فازها تولید شود. در نهایت معلوم نشد این 35 میلیارد دلار چگونه خرج شده و این فازها پیش نیامده است!
هیچ یک از ده‌ها تفاهم‌نامه و قرارداد امضا شده بین ایران و شرکت‌های نفتی روسیه در یک دهه اخیر اجرایی نشده است و جالب است بدانید که خود روسیه هنوز به فناوری کار در بسیاری از زمینه‌هایی که با آن قرارداد امضا کرده است، دست نیافته است. ایران. که در!
در شرایط کنونی ایران از فهرست صادرکنندگان بلندمدت نفت برای مصرف کنندگان و حتی از فهرست سرمایه گذاری های صنعت نفت خارج شده است. امیدهایی به صنعت گاز ایران وجود داشت اما متاسفانه در شرایط فعلی این امیدها بر باد رفته است.
گفته می شود «گازپروم» باید 40 میلیارد دلار در ایران سرمایه گذاری کند، در حالی که به دلیل مشکلات پیش آمده پس از جنگ اوکراین، این شرکت با کسری درآمد و بدهی بالایی مواجه است. اما در ایران عده ای برای مسائل داخلی شعار می دهند اما باید گفت این شعارها از نظر اقتصاد انرژی پاسخگو نیست.
من به عنوان یک کارشناس اقتصاد انرژی که بیش از بیست سال تجربه مذاکره با روس ها و کشورهای آسیای میانه و قفقاز دارم، می گویم که آنها ما را فریب می دهند، “سر ما را به آب می مالند” و قدمی در صف بر نمی دارند. با منافع ایران
منافع روسیه این است که گاز ایران وارد بازارهای جهانی نشود. خود مسکو علاوه بر جلوگیری از ورود سایر کشورها به صنعت انرژی ایران سرمایه گذاری چندانی در کشور ما نمی کند.
لازم به ذکر است که در بسیاری از موارد در چارچوب منافع چین و روسیه حرکت می کنیم، بدون اینکه هیچ منفعتی برای ما فراهم شود. در حالی که باید به تعادل سیاست خارجی خود ادامه دهیم، باید به شعار «نه شرقی نه غربی» برگردیم. اینجوری میتونیم کمرمون رو صاف کنیم.
