بازار؛ گروه بین الملل: انیر چاودوری در مقاله ای نوشت: شکاف دیجیتال باید اولویت اصلی سازمان ملل باشد زیرا این نهاد برای ارتقای همکاری، حفظ صلح و امنیت جهانی و افزایش رفاه جمعیت جهان وجود دارد.
ترجمه متن مقاله در زیر آمده است.
در بسیاری از نقاط جهان ما شاهد ظهور هوش مصنوعی، محاسبات ابری و اینترنت اشیا هستیم که بسیاری آن را “انقلاب صنعتی چهارم” می نامند. ما شاهد شکل گیری صنایع کاملاً جدیدی با سرعتی اغلب نگران کننده هستیم، زیرا دولت ها در سراسر جهان تلاش می کنند تا با رشد خود همگام شوند. با این حال، خطر این است که با ادامه رشد تصاعدی صنایع دیجیتال، ترکیبی از «داشتن و نداشتن» دیجیتال می تواند به طور فزاینده ای گسترده شود.
اکنون زمان مدیریت عادلانه و عادلانه انقلاب صنعتی چهارم است. به همین دلیل است که ما به یک قطعنامه جهانی در مورد گنجاندن دیجیتال نیاز داریم. البته، در طول همه‌گیری کووید-19، ما شاهد بودیم که تعداد زیادی از مردم در سراسر جهان برای اولین بار آنلاین شدند – حدود 466 میلیون نفر در سراسر جهان برای اولین بار آنلاین شدند.
این اکنون باعث خوشحالی است، اما تصویری عمیق تر و ظریف تر از شکاف جهانی رو به رشد دیجیتالی را پنهان می کند. در واقع، 2.7 میلیارد نفر که یک سوم جمعیت جهان را تشکیل می دهند، به اینترنت دسترسی ندارند و 53 درصد از جهان به پهنای باند پرسرعت دسترسی ندارند. ضریب نفوذ اینترنت در اروپا با 89 درصد بالاترین میزان است، اما در آفریقا همچنان 40 درصد است.
این تقسیم بندی نه تنها بر اساس منطقه، بلکه بر اساس جنسیت نیز قابل توجه است. تا سال 2022، 264 میلیون زن کمتر از مردان به اینترنت دسترسی داشتند، 7 درصد زنان کمتر از مردان تلفن همراه داشتند و 16 درصد زنان کمتر از مردان از تلفن همراه استفاده کردند.
با این حال، چالش های تحویل دیجیتال به زمینه خاص بستگی دارد. لوراتو موتسومی از بوتسوانا در سخنرانی خود در سازمان ملل خاطرنشان کرد که در سال 2022، تنها 36 درصد از جمعیت کشورهای در حال توسعه به اینترنت دسترسی داشتند که بسیار کمتر از میانگین جهانی 66 درصد است. او همچنین تاکید کرد که چگونه هزینه دسترسی به اینترنت برای کشورهای محصور در خشکی بسیار بالاتر است و آنها را در وابستگی اغلب ناسالم به کشورهای همسایه با دسترسی به کابل های اینترنت زیر دریا قفل می کند.
در حالی که کشورهای توسعه یافته در حال حذف تدریجی شبکه های نسل قدیمی برای حمایت از G5 هستند، کشورهای کم درآمد باید با شبکه های G2 و G3 همکاری کنند.
در حالی که کشورهای توسعه یافته در حال حذف تدریجی شبکه های نسل قدیمی برای حمایت از G5 هستند، کشورهای کم درآمد باید با شبکه های G2 و G3 همکاری کنند. این در درجه اول به دلیل موانع اجرای G5 است، از جمله هزینه‌های زیرساختی بالا، مقرون به صرفه نبودن دستگاه‌ها، برق غیرقابل اعتماد، و محدودیت‌های نظارتی و پذیرش.
در مکان‌هایی مانند جامائیکا، زیرساخت‌های ICT بهبود یافته می‌تواند به ساکنانی که خانواده‌هایشان بر اثر بیماری‌های غیرواگیر فوت کرده‌اند (اکثریت زنان و دختران) کمک کند. به طور مشابه، افزایش هزینه‌ها برای سیستم‌های هشدار اولیه پیشرفته نیز می‌تواند به ایجاد انعطاف‌پذیری آب و هوا و نجات جان انسان‌ها کمک کند.
در حال حاضر، اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد شامل دسترسی دیجیتال است، اما تمرکز بر دسترسی کافی نیست. اکنون باید بر کیفیت و دسترسی جهانی تمرکز کنیم. این نوع دسترسی است که به فقرا، افراد دارای معلولیت و جوامع حاشیه نشین اجازه می دهد تا کسب و کار راه اندازی کنند، به اطلاعات مراقبت های بهداشتی دسترسی داشته باشند، اظهارنامه های مالیاتی ارائه کنند و هشدارهای اولیه در مورد بلایای طبیعی و شرایط آب و هوایی دریافت کنند.
ما به یک رویکرد جهانی و فرا دولتی برای ایجاد نوآوری، زیرساخت و انعطاف‌پذیری فراگیر در جهان در حال ظهور نیاز داریم.
به همین دلیل است که ما به یک رویکرد جهانی و فرا دولتی برای ایجاد نوآوری، زیرساخت و انعطاف پذیری فراگیر در جهان در حال ظهور نیاز داریم. برخی از رویکردها قبلاً نویدبخش بوده است. به عنوان مثال، استراتژی تحول دیجیتال اتحادیه آفریقا نیروی محرکه ای برای پیشرفت در این قاره بوده است که بر اهداف سیاستی برای حمایت از اکوسیستم دیجیتال تمرکز دارد.
همانطور که به سوی یک انقلاب صنعتی جدید پیش می رویم، باید اطمینان حاصل کنیم که میوه های عصر اینترنت را برداشت کرده و آنها را به طور عادلانه در سراسر جهان توزیع می کنیم. اگر انقلاب صنعتی چهارم به درستی مدیریت شود، می‌تواند یکی از بزرگترین محرک‌های تحرک اجتماعی باشد که تاکنون دیده‌ایم.
با این حال، اگر این انقلاب به خوبی مدیریت نشود، می تواند نابرابری های موجود را از نظر وضعیت، جنسیت، درآمد و قرار گرفتن در معرض آب و هوا تشدید کند. تصویب قطعنامه در سازمان ملل در این زمینه می تواند سطح لازم همکاری های بین المللی را ایجاد کند.
این قطعنامه جامعه بین‌المللی را متعهد می‌کند که با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های دیجیتال و طراحی خدمات عمومی دیجیتال فراگیر، اتصال با کیفیت بالا و مقرون به صرفه را ارتقا دهد. علاوه بر این، ما باید روش‌های مرتبط را برای تقویت سواد دیجیتال به منظور توانمندسازی جوامع برای استفاده ایمن و قابل اعتماد از اینترنت ترویج کنیم.
در نهایت، جامعه جهانی باید اطمینان حاصل کند که ما محیطی ایجاد می کنیم که نوآوری دیجیتال و کارآفرینی را تقویت می کند تا کشورهای کم درآمد را قادر به پیشبرد پیشرفت اقتصادی و اجتماعی کند. مهمتر از همه، این کار را نمی توان در خطوط ژئوپلیتیک انجام داد.
ما به یک رویکرد یکپارچه و چند وجهی برای رفع شکاف سواد دیجیتال نیاز داریم. سازمان ملل متحد برای ارتقای همکاری، حفظ صلح و امنیت جهانی و بهبود رفاه مردم جهان وجود دارد. دقیقاً به همین دلیل است که موضوع شکاف دیجیتال یک اولویت مطلق است.
