تارهای ابریشمی چسبناک و پیچیده ابزار شکار موثری هستند که عنکبوت ها برای شکار طعمه خود از آنها استفاده می کنند. این توری ها بسیار قوی هستند و نخ های به کار رفته در آن ها می تواند به قدری چسبنده باشد که در یک لحظه طعمه را به دام می اندازد.
با این حال، برای بسیاری از مردم این سوال پیش می‌آید که چرا این خانه‌های خودساخته با این ویژگی‌ها برای خود عنکبوت‌ها خطرناک نیستند و چگونه این موجودات کوچک در تله‌های ابریشمی خود گیر نمی‌آورند؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید بدانید که عنکبوت ها روش خاصی را برای بافتن تار تکامل داده اند. در واقع آنها هنگام بافتن تارهای خود از ترکیب انواع ابریشم عنکبوت برای کاربردهای مختلف استفاده می کنند.
ابریشم عنکبوت از غدد درون بدن حیوان تابیده می شود و بسته به نوع ابریشم، ممکن است یکی از هفت غده مورد استفاده قرار گیرد. غدد ابریشم پروتئین هایی ترشح می کنند که عنکبوت ها می توانند از آنها برای ساختن تارهایی برای شکار طعمه خود استفاده کنند. این نخ ها تارهای درهم و مارپیچی از نخ های کشسان قوی هستند.
به گفته موزه تاریخ طبیعی لندن، هیچ گونه عنکبوت همه هفت غده را ندارد، اما بسیاری از گونه ها دارای غده های متعدد هستند. به عنوان مثال، عنکبوت های بافنده دارای پنج غده تولید کننده ابریشم هستند.
آنچه شاید شگفت‌انگیزترین بخش فرآیند تار بافی این موجودات است که حدود یک ساعت طول می‌کشد، این است که عنکبوت‌های گوی اغلب بینایی ضعیفی دارند و فقط از حس لامسه خود برای بافتن تارهای خود استفاده می‌کنند.
ابریشم توسط غده با کمک اندام های نخی که ساختارهای دهان مانندی به نام «میخچه» دارند، ترشح می شود. ابریشم مایع پس از خروج از بدن عنکبوت به دلیل نیروی جاذبه یا کشیده شدن توسط پای عقبی این موجود جامد و سخت می شود. بسته به غده ای که ابریشم از آن می آید، نتیجه نهایی می تواند قوی و سخت یا نرم و بالشتک باشد.
در واقع مقداری ابریشم عنکبوت مانند سیمان عمل می کند و به تقویت تار بافته شده کمک می کند. این نوع ابریشم ها از نظر سختی با استیل و بافت جلیقه ضد گلوله قابل مقایسه هستند.
این در حالی است که انواع دیگر ابریشم به عنوان پوشش چسب استفاده می شود و از نظر خاصیت ارتجاعی با لاستیک قابل مقایسه است. در اینجا به نظر می رسد که عنکبوت در خطر گیر افتادن در تار خود قرار دارد، اما دو عامل به او کمک می کند تا از این خطر جلوگیری کند.
یکی این است که همه ابریشم ها چسبناک نیستند و عنکبوت می داند که پای خود را کجا بگذارد تا در لایه چسبنده گیر نکند. پنجه های کوچک و حساس روی پاهای عنکبوت نیز به آن کمک می کند تا محل نواحی چسبنده را تشخیص دهد و از راه رفتن روی آنها اجتناب کند.
علاوه بر این، عنکبوت‌ها قلاب‌های متحرکی روی پاهای خود دارند که در حین راه رفتن، رشته‌های چسبنده تار را می‌گیرند و آزاد می‌کنند. این به این دلیل است که پاهای عنکبوت از موهای نچسب و یک ترکیب شیمیایی نچسب پوشیده شده است. وجود این موها در کنار حرکت سریع و ماهرانه پاهای عنکبوت ها آنها را از دردسر دور می کند.
با این روش عنکبوت ها از تارهای خود محافظت می شوند و بنابراین بدون نگرانی از خطر گرفتار شدن به سراغ طعمه خود می روند.
