دور ریختن ایده «تابو»

صحبت کردن در مورد افسردگی از نظر اجتماعی هرگز شبیه یک افشاگری نبوده است. همیشه فقط بخشی از گفتگو بوده است. من و دوستانم در مورد احساسمان، از روزهای خوب و روزهای بدمان صحبت می کنیم و افسردگی من همه اینها را نشان می دهد. فکر می کنم کمک می کند که بسیاری از دوستانم نیز بیماری روانی داشته باشند یا به نوعی معلول باشند. در حال حاضر یک تفاهم در محل وجود دارد.

اما در شبکه های اجتماعی نیز در مورد افسردگی خود زیاد صحبت می کنم. یکی از دلایل اصلی کمک به عادی سازی آن است، به ویژه برای افرادی که زندگی آنها در قالب یک قالب ساده و استاندارد قرار می گیرد.

مال من اینطور نیست. من به عنوان غیر باینری و عجیب و غریب شناخته می شوم، بنابراین انتظار نمی رود که در آن قالب خاص قرار بگیرم. برای کسانی که چنین هستند، می‌خواهم بدانند که اگر با احساس افسردگی دست و پنجه نرم می‌کنند، من فردی امن برای صحبت هستم. می خواهم بدانند افسردگی چیز بدی نیست.

همچنین وظیفه من این است که در مورد بسیاری از موضوعات “تابو” صحبت کنم — و به دیگران کمک کنم تا راحت در مورد آنها صحبت کنند. [In addition to being a registered nurse,] من یک مربی بهداشت و صاحب مشاوره سلامت صمیمی هستم. ما متخصصان و سازمان‌های مراقبت‌های بهداشتی را آموزش می‌دهیم تا مسائل مربوط به سلامت جنسی را که نیاز به مراقبت ویژه دارند، مانند مسائل دگرباشان جنسی، مشکلات عملکرد جنسی، و بقای تجاوز جنسی، درک و بررسی کنند. خیلی وقت ها درباره چیزهایی صحبت می کنم که برای برخی افراد ناراحت کننده است، اما باید در مورد آنها صحبت کنیم.

من دارای امتیاز هستم، بنابراین آن را به جلو پرداخت می کنم

از اینکه در جایی که زندگی می کنم و جامعه ای که دارم را دارم بسیار سپاسگزارم. فکر می کنم این بخش بزرگی از چیزی است که به من قدرت و انعطاف پذیری من می دهد.

من گاهی اوقات عصبی می شوم که تشخیص خود را با افراد جدید به اشتراک بگذارم یا زمانی که به کمک نیاز دارم تماس بگیرم. آسیب پذیر بودن می تواند ترسناک باشد. اما به خودم یادآوری می کنم که من سزاوار همان مهربانی و مراقبتی هستم که به دیگران می کنم. و من نمی توانم آن را دریافت کنم مگر اینکه باز باشم و درخواست کمک کنم.

ظاهر من یکی دیگر از عوامل مهم برای صحبت در مورد این موضوعات است. من سفید هستم، 5 فوت 3، من یک صورت بچه و امتیاز لاغر دارم. بدن من ترسناک به نظر نمی رسد، بنابراین تفاوت من آنقدرها هم خطرناک نیست. خطرات من برای بیرون آمدن متفاوت از این است که من یک فرد رنگین پوست، اضافه وزن یا به شکل دیگری در حاشیه باشم. به عنوان مثال، خطر برای برخی از رنگین پوستان بیشتر است تا با بیماری روانی شناسایی شوند و در مورد آن صراحتاً صحبت کنند. من می توانم برچسب های زیادی به خودم بزنم که آنها نمی توانند.

به هر حال این برچسب نیست که مهم است. به عنوان یک دوست و یک پرستار، من معتقدم که شما می توانید خود را هر چیزی که می خواهید بنامید. من فقط می خواهم مطمئن شوم که مراقبتی را که نیاز دارید دریافت می کنید. من می خواهم مطمئن شوم که خوب هستید، در امنیت هستید و با بهترین زندگی که می توانید زندگی می کنید. و من فکر می کنم که مردم با آن همذات پنداری می کنند، چه برچسب یا نه.

اینها ممکن است کلماتی باشند که فرد برای دریافت حمایت حرفه ای، یا رفتن به داروها، یا جستجوی ساختارهای حمایتی بهتر و کمتر سمی – شاید ورزش، مذهب، دوستان، باید بشنود. مردم علاوه بر سیستم پزشکی سنتی ما، به روش‌های مختلفی از مراقبت‌های بهداشت روانی برخوردار می‌شوند. امیدوارم این رویکرد، آن دیدگاه سلامت روان و افسردگی، با افرادی که با آنها صحبت می کنم، طنین انداز شود.