چرا ورزش در بین ایرانیان محبوبیتی ندارد؟

ورزش و فعالیت بدنی روزانه یکی از مهم ترین عوامل حفظ سلامت و افزایش کیفیت زندگی است، اما متاسفانه بسیاری از ایرانیان علاقه ای به ورزش ندارند و اصلا آن را ضروری نمی دانند.

خیلی ها فکر می کنند ورزش فقط برای حفظ تناسب اندام است، خیلی ها می گویند ما وقت ورزش نداریم، خیلی ها آب تمیز روی دستانشان می ریزند و می گویند حوصله ورزش نداریم.

بی تفاوتی ایرانی ها نسبت به ورزش این است که ایران جزو 10 کشور دارای بیشترین افراد چاق است. بیماری که قطعا بیماری های دیگری مانند فشار خون، دیابت نوع 2، بیماری های قلبی، پوکی استخوان و سایر بیماری ها را به همراه دارد و بیماری های مرتبط مانند دیابت و فشار خون در کشور آمار بالایی دارند. ورزش همچنین به بهبود سلامت روح کمک می کند و عدم انجام ورزش به طور طبیعی منجر به کاهش سطح سلامت روان افراد می شود.

بسیاری از افراد بی انگیزگی خود را برای ورزش به دلیل مشکلات مالی، کمبود پول یا امکانات ورزشی عنوان می کنند، اما به گفته کارشناسان می توان بدون پول و حتی در خانه ورزش کرد. کافی است با ورزش ارتباط برقرار کنید، آن را جدا از زندگی ندانید و بدانید چرا باید ورزش کنید.

اینکه ورزش در بین ایرانیان جایگاه و محبوبیتی ندارد مطلق نیست و کم نیستند افرادی که هر روز به ورزش مورد علاقه خود می پردازند و بسیاری در سطح حرفه ای و قهرمانی ورزش کرده اند. وقتی اینستاگرام را باز می کنید، پر از وبلاگ نویسان ورزشی هستید که به صورت آنلاین در زمینه های مختلف تدریس می کنند. اما این یک واقعیت است که اکثر ایرانی ها تحرک کافی ندارند. وزارت بهداشت چندی پیش اعلام کرد که بیش از 90 درصد مردم ایران به اندازه کافی ورزش نمی کنند که می تواند سلامت جامعه را به خطر بیندازد.

اما اینکه چرا ما ایرانی ها به ورزش اهمیت نمی دهیم و چرا ورزش برای ما محبوب و ضروری نیست، عوامل زیادی وجود دارد که در 15 عامل و دلیل در این گزارش ارائه می دهیم.

مشکلات مالی: بسیاری از افراد بی پولی را دلیل ورزش نکردن می دانند. آنها می گویند که توان مالی برای عضویت در باشگاه ها یا خرید تجهیزات ورزشی را ندارند. اگر به این افراد بگویید چرا ورزش نمی کنید، به شما خواهند گفت که بی پولی و فشار اقتصادی برای شما انگیزه ای برای پیاده روی باقی نمی گذارد.

فشار کاری و محدودیت زمانی: بسیاری از افراد به دلیل خستگی ناشی از کار روزانه، ساعات کاری طولانی و تعهدات در خانه، زمان، انگیزه و انرژی لازم برای ورزش را ندارند. حتی در خانه.

فقدان فرهنگ سازی رسانه ها: در ایران نیز مانند کشورهای پیشرفته، هیچ گاه تبلیغات و برنامه های تلویزیونی کافی و موثر برای ترویج ورزش وجود نداشته است. در حالی که افراد جامعه باید از دوران کودکی به اهمیت ورزش واقف باشند.

عدم آموزش فرهنگ ورزش از دوران کودکی: ورزش را باید به عنوان یک عادت روزمره از سنین پایین آموزش داد. وقتی این فرهنگ از کودکی ایجاد نشود، در بزرگسالی افراد انگیزه کافی برای شروع و ادامه ورزش را نخواهند داشت. در نظام آموزشی ورزش موضوع جدی محسوب نمی شود. بسیاری از مدارس حتی زنگ ورزش را حذف می کنند و در عوض برنامه درسی مانند ریاضی و سایر دروس را شامل می شوند. پس تا زمانی که این موضوع از کودکی فرهنگی نشود، جای آن در جامعه باز نمی شود.

سبک زندگی شهری: بسیاری معتقدند با گسترش آپارتمان نشینی و کاهش فضاهای باز، شرایط برای فعالیت بدنی و ورزش های گروهی کاهش یافته است. می گویند خانه ها خیلی کوچک است و تمایلی به انجام فعالیت های ورزشی وجود ندارد.

کمبود امکانات ورزشی: در بسیاری از مناطق شهری و روستایی، سالن های ورزشی و فضاهای ورزشی در دسترس مردم نیست. یا اگر وجود دارد رشته های مورد علاقه خود را ندارند.

باورهای غلط در مورد ورزش: برخی از افراد ورزش را فقط برای کاهش وزن یا رقابت می دانند و از اثرات مثبت آن بر سلامت جسمی و روانی بی اطلاع هستند. بسیاری از مردم به ورزش به عنوان یک کار طاقت فرسا نگاه می کنند و به گفته کارشناسان ورزش، این نگاه انگیزه فرد را برای ورزش کاهش می دهد. بسیاری از مردم ورزش را یک چیز سرگرم کننده می دانند و آن را یک شغل اضافی و مجلل می دانند.

آلودگی هوا: کلانشهرهای ایران از جمله تهران در چهار فصل از سال هوا را آلوده کرده اند و آلودگی هوا این امکان را به مردم نمی دهد که هر وقت خواستند در فضای باز ورزش کنند.

انتخاب نامناسب ورزش: بسیاری از افراد در زندگی به فعالیت بدنی توجهی نکرده اند و اکنون ورزش سختی را برای شروع انتخاب می کنند و زود خسته می شوند و منصرف می شوند. در حالی که باید ورزشی متناسب با روحیه و استقامت بدنی خود را انتخاب کنید تا در نیمه راه متوقف نشوید و ورزش را رها نکنید.

اولویت ندادن به ورزش در زندگی: بسیاری از افراد ورزش را یکی از فعالیت های ضروری نمی دانند و در اولویت های روزانه خود به موارد دیگری مانند تماشای تلویزیون و … اهمیت بیشتری می دهند. البته این موضوع در زمره بی فرهنگی قرار می گیرد اما آنقدر مهم است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد.

عدم وجود الگوهای ورزشی در خانواده: در خانواده هایی که والدین یا بزرگسالان ورزش نمی کنند، کودکان و نوجوانان کمتر به فعالیت های بدنی می پردازند. این فقدان الگوهای مناسب در خانه در رفتار افراد تا بزرگسالی ادامه دارد. این یک اصل علمی است.

عدم آگاهی از فواید ورزش: بسیاری از مردم نمی دانند که حتی چند دقیقه ورزش ساده در خانه می تواند تأثیرات قابل توجهی بر سلامت جسم و روان داشته باشد. آنها معتقدند که فقط ورزش های سنگین ورزش محسوب می شوند. به همین دلیل عموما از ورزش و فعالیت بدنی اجتناب می کنند.

استرس روانی و افسردگی: استرس، اضطراب و سایر مشکلات روانی می تواند باعث شود که فرد حتی به فعالیت های فیزیکی ساده بی علاقه باشد یا احساس کند انرژی لازم برای ورزش را ندارد. در حین ورزش می توانید از تمام فشارهای روحی خلاص شوید.

ضعف در مدیریت زمان: بسیاری از مردم زمان کافی را صرف رفتن به کافه ها و رستوران ها، خرید، معاشرت با دوستان و غیره می کنند، اما نمی توانند برنامه روزانه خود را با ورزش تنظیم کنند.

تاثیر شبکه های اجتماعی و زندگی دیجیتال: استفاده زیاد از گوشی های هوشمند و اینترنت افراد را به زندگی کم تحرک و کم تحرک عادت داده است و زمان زیادی را که می توانستند به ورزش اختصاص دهند از بین می برد.

برای علاقه مند شدن به ورزش چه کنیم؟

خب حالا برای علاقه مند شدن به ورزش چه کنیم؟ مطمئناً یک مقاله یا گزارش 1000 کلمه ای نمی تواند به طور ناگهانی علاقه ما را به ورزش و فعالیت بدنی روزانه بیدار کند، اما به محض اینکه از دلایل بی میلی خود به ورزش آگاه شویم، در نیمه راه مانده ایم.

کارشناسان تاکید می کنند برای علاقه مندی به ورزش ابتدا باید آن را به عنوان بخشی از زندگی روزمره خود بپذیریم و این تنها با تمرین امکان پذیر است. شروع با اهداف کوچک و در دسترس مانند 10 دقیقه پیاده روی در روز – حتی در خانه – یا انجام حرکات کششی به مدت 5 دقیقه می تواند انگیزه ما را افزایش دهد.

موضوع دیگر این است که باید فعالیت ها و ورزش هایی را انتخاب کنیم که از آنها لذت می بریم. همه نباید بدنسازی کنند. یا اینکه همه نیازی به رزمی کار شدن ندارند. ممکن است با یوگا، رقص، شنا، بدمینتون یا ورزش هایی مانند تای چی چوان احساس سلامتی و آرامش کنید. تصمیم گیری درست به ما کمک می کند ورزش را سرگرم کننده بدانیم نه یک کار طاقت فرسا.

برنامه ریزی و زمان بندی ورزش نیز به تعهد ما به ورزش کمک می کند. پیدا کردن یک پایگاه ورزشی در میان دوستان یا خانواده نیز می تواند ورزش را به یک تجربه اجتماعی و لذت بخش تبدیل کند.

استفاده از برنامه های ورزشی نیز می تواند انگیزه دهنده باشد. برنامه های ورزشی در دسترس هستند و اکثرا رایگان هستند. ما در عصری زندگی می کنیم که می توانیم بسیاری از کارها را با اپلیکیشن ها یا آنلاین در خانه انجام دهیم و نیازی به بستن چمدان و رفتن به باشگاه نیست.

مهمتر از همه، باید به خود یادآوری کنیم که ورزش نه تنها برای تناسب اندام، بلکه برای سلامت جسمی و روانی نیز ضروری است. همچنین هرگز ورزش را تکلیف ندانید. این نگاه قطعا شما را از انرژی و بی انگیزگی رها می کند.