موشک های مافوق صوت به قدری سریع هستند که ساقط کردن آنها با فناوری فعلی تقریبا غیرممکن است.
به گزارش بارنا؛ به نظر می رسد که یک ویژگی فیزیکی عجیب این موشک های مافوق صوت را از رادارها پنهان می کند به طوری که حتی قبل از برخورد آنها نمی توان آنها را شناسایی کرد.
در قلب این مشکل پدیده ای است که به مسابقه فضایی دهه 1960 برمی گردد، هنگامی که فضاپیماهایی مانند کپسول آپولو یا شاتل فضایی به زمین بازگشتند، برای چند دقیقه بحرانی و سرنوشت ساز، ارتباط رادیویی با کشتی ها برقرار می شد. قطع شده و غیرممکن خواهد بود. دلیل این امر این است که فضاپیما در حال عبور از جو و حرکت به سمت زمین با چنان سرعتی است که گرمای بسیار شدیدی تولید می کند.
برای درک این سرعت بالا، اجازه دهید کپسول اوریون ناسا را مثال بزنیم که در دسامبر 2022 به زمین بازگشت و با سرعت 32 ماخ یعنی 40200 کیلومتر در ساعت وارد جو زمین شد.
در چنین سرعتهای بالایی، اصطکاک بین فضاپیما و جو باعث میشود که مولکولهای هوا از هم جدا شوند و فضاپیما در پوششی از پلاسما قرار گیرد. به گفته مرکز پلاسما و همجوشی MIT، “پلاسما چهارمین حالت ماده است، ترکیبی از جامد، مایع و گاز. همانطور که وقتی یک مایع می جوشد و با افزودن انرژی به آن به گاز تبدیل می شود، گاز را گرم می کند. پلاسما را ایجاد می کند که مانند سوپی از ذرات با بار مثبت (یون) و ذرات با بار منفی (الکترون) است.
به گفته بخش تشخیص مافوق صوت نیروی دریایی ایالات متحده: “این سوپ الکترونی می تواند باعث تداخل رادار شود. پوشش پلاسمایی اطراف فضاپیما امواج رادیویی را جذب می کند و باعث می شود سفینه برای سیستم های راداری نامرئی باشد.”
دیوید رایت، فیزیکدان و محقق مهمان در آزمایشگاه امنیت هسته ای و سیاست گذاری MIT، معتقد است که مسئله تشخیص رادار مافوق صوت ممکن است فراتر رود. به عنوان مثال، این نگرانی وجود دارد که موشک های مافوق صوت می توانند در نقطه کور راداری حرکت کنند. رادارهای زمینی که برای شناسایی موشک های ورودی از فضا طراحی شده اند، هنگام اسکن جو فوقانی که در آن سلاح های مافوق صوت به دلیل انحنای زمین پرواز می کنند، با محدودیت هایی مواجه می شوند. این امر تشخیص یک گلایدر دوربرد را که از ارتفاع 40 کیلومتری در اتمسفر فوقانی پرواز می کند دشوار و پیچیده می کند.
