«محمدعلی اسلامی ندوشن» وصیت کرده بود که در نیشابور و نزدیک آرامگاه عطار و خیام آرام بگیرد. قبرهایی که ثبت ملی شده اند و قانون اجازه حفاری، کندن و دفن اموات را در خلوت آنها نمی دهد.
به گزارش ایسنا، در 5 اردیبهشت 1401 محمدعلی اسلامی در کانادا به دنیا آمد. فوت کرد و جسد او را که به عنوان امانت در آرامگاهی به خاک سپردند، در 7 آبان 1402 به ایران بازگردانده شد تا بنا به وصیت خود در شهر نیشابور به عنوان «سیاه ترین شهر» در کنار مقبره های خیام به خاک سپرده شود. و اسانس گل رز; این آرامگاه ها در سال 1354 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده و محدودیت ها و مشخصات قانون مانع از دفن اموات در خلوت خود می شود.
این همان مشکلی است که در هنگام دفن محمدرضا شجریان در محوطه آرامگاه فردوسی توس که ثبت ملی است پیش آمد و مانع از دفن شد. امیرهوشنگ ابتهاج (سایه) کنار درخت بنفشه حیاط خیابان انوشیروان تهران و حتی تشییع پیکر پرویز مشکاتیان در این باغ عطار را به درگیری تبدیل کرد.
اما این منع قانونی چیست؟ در سال 1383 قانون تعیین حریم خصوصی به تصویب رسید که بر اساس آن حفاری و پیک نیک در منطقه و حفظ حریم اماکن تاریخی ممنوع شد. همچنین طبق آیین نامه مصوب 1337 دفن اموات در بناهای تاریخی ممنوع است.
در سال 1398 که قرار بود محمدرضا شجریان در آرامگاه فردوسی جنب آرامگاه مهدی اخوان الطلیح به خاک سپرده شود، برخی از فعالان میراث فرهنگی از وزیر میراث فرهنگی خواستند تا از این امر جلوگیری کند. اما در آن سال نامه ای از دفتر رئیس جمهور وقت از وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و همچنین استانداری خراسان رضوی برای دفن این خواننده ایرانی در آرامگاه فردوسی درخواست همکاری شد و به این ترتیب محمدرضا شجریان در آرامگاه فردوسی به خاک سپرده شد.
هم اکنون محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پیامی که به دعوت رئیس جمهور در کانال ارسال کرد، تحقق این وصیت نامه را برجسته کرد و بلافاصله با دفن فرزند ایران در باغ مشاهیر نیشابور موافقت کرد. و در کنار عطار و خیام.
آرامگاه خیام
آرامگاه عطار و خیام در باغی قرار دارد که در زمان حیات خیام در همسایگی شادیاخ نیشابور بوده و آرامگاه خیام اکنون همان جایی است که نظامی درباره آن نوشته است: «هر بهار بر آن گل می‌پاشیدند». بنای خیام در سال 1341 شمسی با طرح و نقشه مهندس هوشنگ سیحون ساخته شد و در سال 1354 توسط وزارت فرهنگ و هنر وقت با شماره 1175 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
اما آرامگاه عطار، شاعر و نویسنده ایرانی که مصیبت های زیادی را پشت سر گذاشته است، نخستین بار توسط یحیی بن سعید، قاضی نیشابور در قرن هفتم هجری قمری ساخته شد. سپس امیر علیشیر نوایی، وزیر آخرین فرمانروای تیموری، بنای دیگری بر فراز مقبره عطار ساخت که تنها سنگ سیاه برجسته با کتیبه ای از آن باقی مانده است. در سال 1341 انجمن ملی آثار باستانی بنای تخریب شده را مرمت و تعمیر و با کاشی های الوان تزئین کرد. این بنا نیز در 27 آذر 1354 با شماره ثبت 1173 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
آرامگاه عطار و کمال الملک در باغ عطار
در باغ عطر، مقبره کمال الملک نیز توسط استاد هوشنگ سیحون طراحی شده و در فاصله کمی از آرامگاه عطار قرار دارد که بنای آن به دلیل تمهیدات و معماری آن در فهرست میراث ملی ایران به ثبت رسیده است.
در باغ مشاهیر نیشابور، جایی که پیکر محمدعلی اسلامی نادوشان در 2 دسامبر 1402 به خاک سپرده می شود، یغمایی نیشابوری، فریدون گرایلی، پهلان یعقوبعلی شورورزی، پرویز مشکاتیان و دیگر مشاهیر نیز به خاک سپرده شده اند. در زمان دفن مشکاتیان زمین این باغ به عنوان مقبره مشاهیر اختصاص یافت در حالی که میراث فرهنگی با قانون دفن وی در جوار آرامگاه عطار موافقت نکرد و مقرر شد باغ عطار احداث شود. گسترش و رشد کند.
انتهای پیام
