اکبر متجابی سردبیر روزنامه سازندگی در این روزنامه نوشت: علاقه دولت های اصولگرا به شوف و نمایش های مشابه بسیار عجیب است. نخبگان ملی را رها می کنند و می خواهند فرش قرمز را برای خواننده هایی مثل معین، سیاوش قمیشی، حبیب و … پهن کنند.
وزیر ارشاد در تازه ترین اظهارات خود گفت: معین خواننده ایرانی مقیم لس آنجلس می تواند به ایران بیاید. او البته برگزاری کنسرت خاصی را به زمان دیگری موکول کرد و بررسی مسائل دیگر را موکول کرد، اما همانطور که دیروز در صحن هیئت دولت گفت: می توانید به ایران برگردید و طبق روال قانونی تا مثل بقیه خواننده ها مجوز بگیر.» عزت الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی نیز اعلام کرد که “درها به روی ایرانیان باز می شود تا میلیون ها ایرانی بتوانند سالم و آسان وارد کشور شوند.”
مجتبی توانگر نماینده مجلس ایران نیز با انتشار ویدئویی از معین در توئیتر خود نوشت: بیایید زمینه بازگشت همه کسانی را که دلشان به دست مردم است را آماده کنیم. به نظر می رسد این خبر یعنی درخواست بازگشت معین به کشور چراغ سبزی برای همه ایرانیان خارج از کشور به ویژه سرمایه داران، اقتصاددانان، هنرمندان و خوانندگان باشد.
نکته این خبر این است که دولت سلبریتی ستیز چگونه به فکر جذب سلبریتی بوده است؟ شاید تمرکز او روی نام خاصی به این دلیل باشد که برای ورود به ایران مشکل زیادی نداشته و خواننده سیاسی نبوده است، اما ورود ایرانیان خارج از کشور یا خروج گروه های نخبه، هنرمندان و پزشکان مشکل و مشکل اصلی ماست. و دانش آموزان و طبقه متوسط کشور؟ اگر این فقط یک دعوت از ایرانیان است و هیچ تمهیدی اندیشیده نشده است، باید گفت که دولت هم از این جهت و هم در دیگر کارهای خود راه اشتباهی را انتخاب کرده است.
به جای اینکه کشور را به سمت توسعه و ارائه خدمات رفاهی برای همه ایرانیان کشور سوق دهد، مسیر معکوس را انتخاب کرده است. بالاخره علاقه دولت های اصولگرا به شوف و نمایش های مشابه خیلی عجیب است. نخبگان ملی را رها می کنند و می خواهند فرش قرمز را برای خواننده هایی مثل معین، سیاوش قمیشی، حبیب و … پهن کنند. هنوز وعده‌هایی را که حبیب محبیان داد و سرانجام آن چه بر سر او آمد فراموش نکرده‌ایم و یادمان است که در دولت احمدی‌نژاد، در دوره‌ای که رحیم مشایی، رحیم مشایی به صدا درآمده بود، شایعه تماس با خوانندگان قوت گرفت. راهرو از دولت حبیب فکر می کرد فردای ورودش به ایران کنسرت خواهد داشت و طرفداران این «مرد تنهای شب» آزادانه و راحت بلیت کنسرت خود را می خرند، اما نه تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه دو یا دو سه سال بعد، وقتی همه راه هایش به بن بست رسید، مرد.
البته از نظر حکمرانی مهم این است که از توانمندی های ایرانیان خارج از کشور غفلت نشود اما سوال مهم این است که چگونه به ایران می رسند؟ آن هم در شرایطی که بسیاری از این خوانندگان ملی ساکن یا مهاجرت کرده اند. هنوز یادمان هست که با استاد شجریان و فرهاد و گلپا و… چه برخوردی شد! اگر بخواهیم به ایران بیایند، اولین سوال این است که چگونه توانمندی های داخلی را افزایش دهیم و چگونه کشور را به سمت همگرایی و شادی ملی تبدیل کنیم؟
در پاسخ باید به وضعیت فعلی کشور رسیدگی کرد. الان کجا هستیم؟ به قول شاعر، رنگ صورت از درون سر حکایت دارد. از ابتدای دولت سیزدهم وضعیت اقتصادی روز به روز بدتر شده و چشم انداز تیره تر شده است.
چرا دولتی که وعده احیای برجام و رفع بیکاری را داده بود به این نقطه رسید که بزرگترین اعتراض ۴۰ سال اخیر در زمان تأسیس این دولت رخ داد؟ چرا دولتی که باید روی توسعه تمرکز کند و کشور را به سرعت به سمت آن سوق دهد، گرفتار موی سر مردم شد و وزارت کشور که باید تامین کننده امنیت باشد، دستور برخورد با کسانی را صادر کرد که نکن حجاب نداری؟
چه بپذیریم و چه نپذیریم، متأسفانه جامعه داخلی ما به دلیل اختلافات سیاسی داخلی و دگم یک جریان سیاسی رادیکال که دولت و مجلس و برخی از آنها را به نام ثبات تسخیر کرده است، تبدیل به یک جامعه پراکنده و پراکنده شده است. . دولتی که وظیفه اش افزایش رفاه عموم مردم است و رفتار و برنامه هایش باید توسعه کشور، سلامتی و شادی مردم را در برگیرد، درگیر امور دیگری شده است که آن را از مسیر اصلی منحرف کرده است. . در مقیاس بزرگتر باید گفت که ما خیر عمومی را فراموش کرده ایم. دولت ها می آیند تا به دولت قبلی ظلم کنند و به مردم و همفکران خود سود ببرند.
