یغما فاقد سواد دانشگاهی بود اما شعر می‌سرود. آرامگاه او در شادیاخ نیشابور است.
به گزارش اسمارتک نیوز، حیدر یغما (۱۳۰۲ تا ۱۳۶۶) به سبب شغل اصلی‌اش به «شاعر خشتمال نیشابوری» مشهور است. یغما فاقد سواد دانشگاهی بود اما شعر می‌سرود. آرامگاه او در شادیاخ نیشابور است.
در ویدئوی زیر بخش‌هایی از شعر و آواز خواندن او در فیلم مستند «فردوسی و مردم» ساخته حسین ترابی (۱۳۵۵) را مشاهده می‌کنید.
زندگی حیدر یغما
یغما در ۲۰ دی ماه ۱۳۰۲ در خانواده‌ای تهیدست زاده شد. با این که اجداد او اهل خور و بیابانک اصفهان بودند، حیدر فرزند کشور و محمدِ یغما از مهاجران خور و بیابانک اصفهان که. دو نسل قبل‌تر از حیدر، به خراسان آمدند و در بازگشت درماندن و هر طائفه‌ای به گوشه‌ای رفت و حیدر بیک (جد مادری حیدر یغما). در سمت صومعه که روستای کوچکی در شمال نیشابور بود، ساکن شد.
یغما نیز با توّجه به پیشه‌ی خانوادگی، ناگزیر به کار سخت برای به دست آوردن درآمد بود. تا جایی که از رفتن به مدرسه بازماند و تا میانسالی خواندن و نوشتن نمی‌دانست.
با این وجود، از دوران کودکی دلبستگی فراوانی به شعر و شعرگویی داشت. او شعرهای شاعرانی همچون فردوسی و داستان‌هایی مانند امیرارسلان نامدار را در کودکی شنیده بود و به خوبی به یاد داشت.
وی در جوانی به نیشابور کوچ کرد و در ۳۰ سالگی ازدواج کرد. او به انجمن‌هایی می‌رفت که در آن جا با ادب‌پیشگان و شعرشناسان آشنایی پیدا کرد.
آن‌ها با شنیدن شعرهای او که برخاسته از ذوقش، او را در شعر سرایی راهنمایی کردند. او تا میانسالی سواد نداشت و پس از فراگرفتن خواندن و نوشتن هم دست نوشته‌ای پر از غلط‌های املایی داشت.
اولین شعرها
او در چهل سالگی برای نخستین بار شعرهای خود را بر روی کاغذ آورد. و اولین مجموعه‌ی شعرهای خود را در سال ۱۳۴۶ با نام «اشک عاشورا» به چاپ رساند.
پس از سه سال مجموعه‌ای از رباعیاتش و در سال ۱۳۵۵ نخستین مجموعه‌ی غزل‌هایش را و در سال ۱۳۶۵ کتاب دیگری به نام «سیری در غزلیات یغما» را به چاپ رساند.
پیشه‌ی او در بیشتر دوران زندگی‌اش خشتمالی و بیل زدن بود و در سال‌های واپسین نیز به کشاورزی و کارگری اشتغال داشت. چون از وزن و قافیه چیزی نمی‌دانست شعرهایش ایرادهای بسیاری داشت.
یغما در دوم اسفند ۱۳۶۶ درگذشت. یغما در شادیاخ، میان راه آرامگاه خیام و عطار به خاک سپرده شد و آرامگاهی در آنجا برای او ساخته‌اند.
او نزدیک به ۴۵۰۰ بیت شعر دارد که گزیده‌ای از آن‌ها در کتاب شاعر خشتمال نوشته‌ی جواد محقق نیشابوری برای اولین بار در سال ۱۳۷۳ به چاپ رسید.
ویدئو: ایران آرت
