به گزارش خبرنگار مهر به نقل از دارو نت، دکتر فیلیپ مایلار“، نویسنده اصلی این مطالعه از دانشگاه گوئلف کانادا توضیح داد: “بیماران پارکینسون اغلب تحت تاثیر شرم یا افسردگی قرار می گیرند، بنابراین از رفتن به باشگاه یا ورزش کردن اجتناب می کنند.”
مایلار او گفت: «مایه شرمساری است زیرا اگر فعالیت بدنی را متوقف کنید، بدن شما سازگار شده و عملکرد بدنی شما را از دست می دهد.
ورزش چقدر می تواند برای بیماران مفید باشد؟
برای کشف این مشکل، تیم تحقیقاتی، سه گروه 10 نفره هیچ کس آنها بیماری پارکینسون را در مراحل مختلف انتخاب کردند. هر گروه سه بار در هفته به مدت 10 هفته در باشگاه ورزش کردند.
شرکت کنندگان مرد و زن بین 45 تا 79 سال سن داشتند و در یکی از دو حالت تمرینی، یعنی با شدت متوسط یا با شدت بالا شرکت کردند.
تجهیزات مایلار اقدامات فیزیولوژیکی مختلفی دنبال شد: حداکثر مصرف اکسیژن، سطح خستگی یا آسیب پذیری نسبت به خستگی، راه رفتن، تعادل و علائم حرکتی.
مایلار او می گوید: «یک مطالعه قبلی نشان داد که تمرینات تناوبی با شدت بالا می تواند راه رفتن را در افراد مبتلا به پارکینسون بهبود بخشد. ببخشکه ممکن است به دلیل ثبات بیشتر یا اعتماد به نفس بیشتر هنگام راه رفتن باشد.
تیم او دریافت که:
• ورزش ظرفیت اکسیژن را افزایش می دهد و ورزش با شدت بالا فواید بیشتری نسبت به ورزش با شدت متوسط دارد.
• علائم حرکتی نیز تقریباً 25 درصد کاهش یافت و به نظر نمی رسید که شدت ورزش اهمیتی داشته باشد
• سطوح خستگی نیز بدون توجه به شدت برنامه تمرینی به مرور زمان کاهش یافت.
• راه رفتن، تعادل و فشار خون بدون توجه به رژیم ورزشی مورد استفاده تغییری نکرد.
به گفته نویسندگان، یافته‌ها نشان می‌دهد که در بیشتر موارد، افراد مبتلا به پارکینسون می‌توانند هر سطحی از ورزش را که با آن احساس راحتی می‌کنند، بدون ترس از دست دادن هر مزیتی انتخاب کنند.
