بیگمان، ابتدا فکر می کنی که دعوای سنتی مردان برای شکستن زنجیر و نشان دادن مار به مردم است و بدون توجه به آن گذر می کنی، اما اگر شور و شوق مردانی که به سبزه می روند کورس شما را به وجد می آورد و کمی جلوتر به صحنه ای برمی خورید که صحنه نبرد دو حیوان غول پیکر است که گیلانی ها آن را “ورزجنگ” و مازندرانی ها “ورزوجنگ و جونکسره” می نامند.
در ابتدا، منظره مبارزه دو گاو نر (و هرج و مرج و درد جنگ خوب) با شاخ های تراشیده، رنگ پریده در برابر غرش تماشاگران، یادآور «گاوبازی اسپانیایی» است. صرف نظر از اینکه انسان چه می اندیشد، بخشی از مردم گیلان و مازندران به بهانه پاسداری از سنت و حفظ تاریخ محلی، با آن و با درک سنتی از حیوان به عنوان «حیوان ابزاری» همذات پنداری می کنند. و در برنامه پیش روی شما “حیوانی به عنوان ابزار”. حمایت از ورزاجنگ به عنوان یک “بازی بومی” در پایان فصل برنج برای آنها بسیار مهم است، علیرغم تشریفات محرومیت و ممنوعیت دولت.
ورزاجنگ که برخی تاریخچه آن را به مجسمه باستانی مارلیک گیلان نسبت می دهند از پانصد سال پیش که در جشن های سلطنتی ایرانیان رواج داشت تا کنون که به دلیل تغییر فامیل بزرگ به جای نبود. خانواده هسته ای، هنوز برای بسیاری از افراد مسن و میانسال، کودکان و نوجوانان در گیلان بسیار مهم هستند.
اما یکی از جنبه های این پدیده فراویز که باعث شد یکی از محققان علوم اجتماعی در پایان نامه دکتری خود به آن بپردازد این بود که چرا بسیاری از محققان گیلانی از دردهای شبحی مانند بیماری که بلومنبرگ (متفکر آلمانی قرن بیستم) یاد کرده است رنج می برند؟
با طرح این سوال که تا چه اندازه می توان یک سنت را در عصر مدرن ادامه داد؟ رساله ای با عنوان «عمدیت فعالان ورزجنگ» و مقاله ای با عنوان «بررسی پدیدارشناسی توسعه روابط بین نسلی در پدیده ورزجنگ» در دانشگاه بوعلی سینای همدان منتشر کردند و کوشیدند تجربیات چندین ساله خود را در میان فعالان ورزاجنگ بیان کنند. و داستان تجربه او از آنچه “نمایشنامه” “ورزجنگ” می خواند و می نویسد. این کنشگران که مانند زوربای یونانی در داستان کازانتزاکیس در کتاب زوربای یونانی وقت نداشتند قلم به دست بگیرند و درباره خود بنویسند و فقط عشق خود را زندگی کردند، بهانه خوبی برای تحقیقی بود که در مقاله پیشنهادی ، تجربه این افراد و قصد ظاهر شدنشان
ورزاجنگ که مدت ها از دل مردمان شمالی، از عروسی ها و جشن های سلطنتی رانده شده بود، و اینک با وجود «حاشیه ماندن»، سعی می کند با جنگ های کوتاه (یا نبردهایی که در سطور بالا به آنها اشاره شد، خود را دوباره زنده کند. ) ، شعر ، مجسمه سازی. ، نشی و حتی موسیقی برای رسمیت دادن، بیگمن تحلیل عمیقی را می خواهد که در مقاله ارائه شده، نویسندگان آن را با کتاب ها و سفرنامه هایی مانند شاردن، تاورنیه و فیگوئروا، ویلز، مادام سرنا، رابیناو، سایکس در طول دوره مورد بحث قرار داده اند. 500 سال گذشته و با ذکر روایات ناب، خودشان (آنچه خوانده، دیده یا تجربه کرده اند) کوشیده اند جایگاه ورزاجنگ را در طول تاریخ بررسی کنند و روابط بین نسل ها را کشف کنند و به این سوال پاسخ دهند که چگونه در عصر مدرن، پیام کیست. “حفاظت از حیوانات، کاهش درد”، برخی هنوز حیوانات را سرگرمی و بازی می دانند.
از این حیث، بررسی روایت و تجربیات نوشته شده در مقاله مذکور، می تواند ضمن نشان دادن گذارها و گسست های تاریخی ورزاجنگ، درک پدیدارشناسانه این مراسم عجیب را طلب کند که چگونه ورزاجنگ از یک حرکت طبیعی به یک حرکت اجباری تبدیل شده است. جنبش. حرکت و حالا در تضاد اسطوره تاناتوس و در نبرد با اروس است، جز بازی بویی به مشام نمی رسد.
* دکترای جامعه شناسی سیاسی
۴۷۴۷
