ماجرا از این قرار است که در آموزش عمومی در مورد روحانیون و مساجد دو اتفاق می افتد. اگرچه محدود است و در اجرا و تداوم آن عوارضی خواهد داشت، اما طبیعتاً پیامدهای آن گریبانگیر روحانیت و نهادهای مذهبی خواهد شد.
ماجرا از این قرار است که وزارت آموزش و پرورش اصرار دارد طلاب و روحانیون را به عنوان معلم استخدام کند که تا حدودی این کار را انجام داده است. به طور جداگانه، طرحی غیررسمی برای گسترش مدارس مسجد محور یا «مسجد مدارس» نیز در حال اجراست.
به نظر می رسد روحانیون و مراجع توجه کافی به وضعیت رو به زوال طبقه خود ندارند و این دو اقدام این جایگاه را بیش از پیش مخدوش خواهد کرد.
سلسله نظرسنجی‌ها و نظرسنجی‌ها در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که اعتماد به این گروه کاهش یافته است و شاید بیش از نیمی از جامعه کم یا بسیار کم به آنها اعتماد دارند و در بین طبقات و گروه‌های اجتماعی کمترین اعتماد را به خود جلب کرده‌اند. منصرف شده اند این اعتماد در شهرهای بزرگ بسیار کمتر است. روحانیت و به تبع آن دین تا قبل از انقلاب جایگاه بسیار برجسته و قابل اعتمادی داشت.
این رویکرد منفی نسبت به آنها در میان افراد جوان تر بسیار رایج تر از افراد مسن است.
در نتیجه در بین جوانان نوعی بی احتیاطی در رفتار و گفتار نسبت به این قشر دیده می شود که در گذشته وجود نداشت. شک نکنید ورود طلاب و روحانیون به نظام آموزش همگانی کشور چنان عوارضی برای شان و منزلت آنان خواهد داشت که با هیچ اقدام دیگری نمی توانند آن را جبران کنند. بخصوص از نظر سطح تحصیلی، امتحانات و موارد دیگر مشکل ساز خواهد بود.
در مورد «مدرسه مسجد»، اگرچه طرحی بسیار خام است و اهداف آن نامفهوم است و به نتیجه نمی رسد، اما اگر ادامه پیدا کند، نتیجه نهایی، تربیت افراد به جای دانش آموزانی است که از حالت رسمی خارج می شوند. نظام آموزش و پرورش. . معلوم است که مبلغان دینی غیر از حوزه علمیه خواهند شد.
در عین حال این دو طرح زمینه را برای تضعیف بیشتر روحانیت فراهم می کند. شاید کسانی که مخالف روحانیت هستند از این اقدامات خرسند باشند، اما باید به این نکته مهم توجه کنند که روحانیت و دین یک نهاد مهم اجتماعی بود و کارکرد خود را داشت و با وجود تضعیف شدید، نهاد مهمی باقی می ماند. و هنوز امکان احیای آن وجود دارد: در قالب یک نهاد اجتماعی مستقل از قدرت وجود دارد.
فقدان چنین نهادهایی می تواند برای ثبات اجتماعی عوارض داشته باشد. البته تغییر ماهیت آنها و وابسته شدن به قدرت نیز عوارض مشابه و بیشتری را به همراه داشته است.
قصد من این نیست که بگویم این سیاست ها لزوماً آگاهانه علیه دین و روحانیت اجرا می شود. به هر حال، بسیاری از اعمالی که ناخواسته انجام می‌دهیم، منشأ تأثیراتی متفاوت از آن‌هایی هستند که در ابتدا در ذهن داشتیم. نمونه اش حضور حداکثری دین و روحانیت در قدرت است که به جای تقویت، آنها را تضعیف کرده است. می گویند شخصی با بار شیشه وارد شهر شد، نگهبان شهر با چوب به بار زد و پرسید چه بار داری؟ صاحب بار گفت، اگر یک بار دیگر بزنی، من چیزی ندارم. واقعیت جایگاه دین و معنویت اگرچه تا این حد متاثر نشده است، اما تاکنون تضعیف شده است، اما کسی جز اولیای آن مسئول این وضعیت نیست و خودشان باید در این زمینه اقدام کنند و اجازه ندهند. یک حالت جبران ناپذیر
23302
