به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این روزنامه در 27 سال گذشته در صفحه مربوط به مقالات خود و در آستانه کنفرانس اقتصادی دوحه متنی را با ترجمه از مجله الحیات به قلم خالد بن سلطان بن عبدالعزیز منتشر کرد. عنوان «تا اعراب فراموش نکنند». وی با اشاره به اینکه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی در آن زمان بود وارد این موضوع شد.
نویسنده یادداشت خود را چنین آغاز کرد:
همایش اقتصادی برگزار می شود یا خیر؟ آیا لغو می شود یا به تعویق می افتد؟ در سطح رهبران جشن گرفته می شود یا در سطح وزرا؟ آیا اسرائیل به کنفرانس دعوت شده است؟ آیا کشورهای عربی شرکت خواهند کرد یا خیر؟ اینها سوالاتی است که مقالات و مطالب زیادی از مطبوعات عرب در پاسخ به آنها دریافت کرده است و به نظر می رسد برای ما مشکلی جز این کنفرانس وجود ندارد! به نظر می رسد تأسیس یا عدم تأسیس آن برای ما منفعت یا ضرر بزرگی است. به نظر می رسد با مشارکت اسرائیل این کنفرانس جنبه فرهنگی و صلح آمیز پیدا می کند و بدون مشارکت اسرائیل حقیر و نادیده انگاشته می شود! و در این راه اسرائیل پیروز شد و پس از آن بذر جدایی و اختلاف بین کشورهای عربی کاشته شد و در این میان اعراب به توطئه های شکل گرفته علیه خود و حوادث ناگواری که در انتظارشان بود بی توجه بودند.
حال باید از خود بپرسیم؛
– چه کسی در کشتار کودکان و زنان، تبعید مردان و برهم زدن امنیت دست دارد و ادعا می کند که حق مردم فلسطین برای استعمار آنها را کاملا رعایت کرده است؟ چگونه می توانیم به آنها اعتماد کنیم؟
– چرا ما اعراب به اجرای قراردادهای بین المللی بیشتر از توافقات عربی پایبند هستیم؟ چرا ما به تعهدات خود پایبند هستیم نه به اسرائیل؟ چرا آمریکا ما را متهم می کند – اگر ما به تعهدات خود عمل نکنیم – اما جرات متهم کردن یا حتی زیر سوال بردن اسرائیل را ندارد؟
– اگر مواضع اعراب را کنار بگذاریم متوجه می شویم که نتانیاهو قصد دارد صلحی را بر اعراب تحمیل کند که بر اساس آن امنیت، سرزمین، قدرت، شکوه و سلطه همه جهان برای رفاه تامین شود. و آسایش اسرائیل! در غیر این صورت، اعراب و حامیان آنها به دشمنان ملت کوچک و صلح آمیز اسرائیل تبدیل خواهند شد، کشوری که چیزی جز یک زندگی امن در میان امواج جنگ افروزان نمی خواهد.
ما باید از یکدیگر بپرسیم که چرا آمریکا به دیگران برای برگزاری کنفرانس اقتصادی دوحه فشار می آورد؟ چرا بر لزوم مشارکت اسرائیل تاکید می کنید و برگزاری کنفرانس بدون حضور اسرائیل را بی نتیجه می دانید؟ در همه این سؤالات، چه منافعی برای ایالات متحده وجود دارد؟
یکی از دلایل این موضوع – همانطور که مقامات آمریکایی اعلام کرده‌اند – این است که اکنون وقت آن است که آمریکا از کمک‌هایی که به اسرائیل می‌کند صرف نظر کند و این مسئولیت را بر دوش کشورهای عربی بگذارد. برخی مقامات اسرائیلی مخفیانه اعلام کردند که منابع منطقه برای ما کافی است و با وجود آنها نیازی به نزدیک شدن به آمریکا نداریم و چه عجیب است که آمریکا ادعا می کند هدفش ایجاد نوعی است. ایجاد اعتماد و تفاهم بین اسرائیل و کشورهای عربی برای از سرگیری مذاکرات کمک خواهد کرد. به نظر می رسد که مذاکره یک هدف است نه وسیله. ایالات متحده از ما اعراب انتظار دارد که در کنفرانس شرکت کنیم و با اسرائیل دست بدهیم و با جاه طلبی های اسرائیل و کنترل آن بر سرمایه های عربی موافقت کنیم. اگر این کار را نکنیم، مخالف صلح هستیم! بنابراین صحنه های مختلف سناریوی اسرائیلی-آمریکایی یکی پس از دیگری تکرار می شود.
– گسترش شهرک‌ها – بولدوزرها تخریب می‌شوند – خانواده‌های فلسطینی اخراج می‌شوند – خودمختاری در خطر است – یک حادثه خشونت‌آمیز به عنوان یک واکنش طبیعی رخ می‌دهد – شهرهای فلسطین محاصره شده و مذاکرات متوقف می‌شود. این اولین اقدام است.
– اما پرده دوم از یک سو اعلام انزجار اعراب از اسرائیل و احساس نگرانی پوچ است و از سوی دیگر اسرائیل به دنبال فراهم آوردن بهترین شرایط و مناسب ترین وضعیت برای تحمیل صلح و آرامش است. به امنیت خود پی ببرید انگار امنیت متعلق به اسرائیل است. به نظر می رسد منطقه خالی از ملت هایی است که حق دارند در صلح زندگی کنند!
و در مورد اقدام سوم (بخشی که اکنون شاهد آن هستیم)، با نزدیک شدن به زمان کنفرانس اقتصادی دوحه، اسرائیل از کاهش محاصره، آزادی برخی از زندانیان و آماده شدن برای از سرگیری مذاکرات صحبت می کند و مطبوعات آمریکایی در تمجید و تمجید به رقابت می پردازند. . مواضعی که گویی اسرائیل از مواضع خود عقب نشینی کرده است که باید با اقدامات (خروج) بیشتر اعراب جبران شود!
حال ما و کشورهایی که به هر دلیلی از کنفرانس مطلع هستند باید موارد زیر را به خاطر بسپاریم تا فراموش نکنیم.
– قتل در حرم حضرت ابراهیم (ع) در الخلیل.
– عملیات گروه های خشم و کشتار قنا.
– حفاری تونل براق در زیر مسجد الاقصی.
– شهرک های یهودی در اورشلیم شرقی در اوایل سال جاری.
– درگیری مداوم بین فلسطینی ها و نیروهای اسرائیلی که به مدرن ترین و مرگبارترین سلاح ها مسلح هستند.
– اشغال خانه های فلسطینی ها و گسترش شهرک عفرات بین بیت لحم و بیت المقدس.
امیدواریم فراموش نکنیم که زمان به نفع اعراب نیست و هر روز سرزمینی را از دست می دهیم و گروه جدیدی تشکیل می دهیم و بیشتر متفرق می شویم. اگر نکات فوق را فراموش کنیم و کنفرانس برگزار شود، نتانیاهو با قدرت صهیونیست های بانفوذ و با اتکا به زرادخانه های آمریکایی و مسلح به سلاح هسته ای برای تحمیل صلحی که در نظر دارد پیروز خواهد شد.
به خواست خدا هرگز موفق به ایجاد امنیت و آسایش برای ملت خود نخواهید شد در حالی که سرزمینی را اشغال کرده و حقی را غصب می کنید. هیچ دولت عربی چنین صلحی را نخواهد پذیرفت و هیچ صلح و امنیت دائمی گسترش نخواهد یافت مگر اینکه عادلانه و فراگیر باشد.
۲۹۲۹
