در آکادمی مشکلاتی وجود داشت. فکر می کنم حدود سه یا چهار ماه به آکادمی رسیده بودیم و این مشکلات واقعا دردناک بود. نمی توانم بگویم سخت بود و واقعاً با خودم این تصمیم را گرفتم که اگر به آکادمی برسم، تأثیر بگذارم و فقط چند ماه تمرین نکنم و بروم. چون من خودم در این تیم بزرگ شده ام و برای این تیم متاسفم.
ما واقعاً پتانسیل زیادی داریم، بازیکنان زیادی داریم که می توانند در آکادمی استقلال بازی کنند و واقعاً نمی توانم درک کنم که استقلال آکادمی خودش را دارد اما بعد برای یک بازیکن جوان از یک تیم دیگر رضایت میلیاردی می دهند و بعد آنها بیایند ببینیم با شرایط استقلال سازگار هستند یا نه؟ اما بازیکنی که در آکادمی بزرگ شده همه شرایط استقلال را می داند. اگر افرادی باشند که دلسوزانه کار کنند، مراقب این کودکان باشند و به آنها آموزش دهند، به راحتی می توانند در تیم بزرگسالان بازی کنند و خوشبختانه امسال اولین بار است که این اتفاق افتاده است.
از روز اولی که وارد شدم از تیم های لیگ یک و حتی تیم های لیگ دو پیشنهاد داشتم که به هر حال می خواستند به لیگ یک بروند. از آنجایی که تجربه بدی با تیم خوشه طلایی داشتم که مشکلات زیادی داشت تصمیم گرفتم به تیم امید استقلال بیایم.
اول اینکه افتخار می کنم که در باشگاهم خدمت می کنم چون اگر قرار بود جای دیگری به آکادمی بروم قطعا نمی رفتم و این تیم مثل خانه ماست. شاید گفتنش درست نباشد اما بیشتر هزینه های تیم از جمله تیم امید توسط من و برخی از دوستانم پرداخت شده است.
حتی برخی از بازیکنان ما که اهل شهرستان هستند فقط می توانند یک هفته یا ده روز با پاداش برنده ای که دوستان به آنها می دهند وقت بگذارند و این واقعاً برای باشگاه استقلال خوب نیست.
