به گزارش رکنا، آرش انیسیان با عنوان این مطلب که نظام سلامت ما رو به زوال است، گفت: در سال 1394 تولید ناخالص ملی ما حدود 430 میلیارد دلار بوده است. 8.5 درصد از 430 میلیارد دلار را به سلامت اختصاص می دهیم. امروز به گفته دوستان تولید ناخالص داخلی ما حدود 350 میلیارد دلار است، شاید کمتر. همین 350 میلیارد دلار را در نظر بگیریم، 4.5 درصد از 350 میلیارد دلار را محاسبه کنیم و در واقع رقم واقعی آن را تعدیل کنیم، نسبت به سال 1394 حدود 3.5 درصد از تولید ناخالص ملی را به سلامت اختصاص می دهیم و این موضوع مضر است.
وی افزود: در حوزه سلامت سال ها است که میزان استهلاک بیشتر از میزان سرمایه گذاری بوده و این یعنی حوزه سلامت ما رو به افول است. زیرا عمر مفید تجهیزات پزشکی ما کمتر از پنج سال است. عمر مفید این فناوری بر اساس نیاز روزانه بیمار در بیمارستان کمتر از 10 سال است. یعنی اگر امروز بیمارستان را بسازیم ظرف 10 سال باید استانداردهای به روز را در آن پیاده کنیم و این کار علاوه بر تعویض تجهیزات و به روز رسانی آن هزینه زیادی می خواهد.
انیسیان ادامه داد: با تجهیزات فرسوده، قدیمی و کم کیفیت خدمات ارائه می دهیم. حتی تا پایان دهه 90 از جدیدترین تجهیزات برندهای معتبر آمریکایی و اروپایی استفاده می کردیم. اکنون از تجهیزات با کیفیت پایین تر، تجهیزات درجه 2 و 3 استفاده می کنیم، زیرا نه بخش دولتی و نه بخش خصوصی توان مالی ندارند. بالاخره دستاوردهای چند دهه اخیر ما تا چند سال دیگر از بین می رود و اگر به فکر تامین منابع لازم عاجل نباشیم، سلامت مردم به خطر می افتد.
وی افزود: امروزه پذیرایی در بیمارستان های دولتی یا خصوصی با هزینه به دور است، دستمزد پزشکان، پرستاران و پرسنل بهداشتی با میزان مسئولیت، میزان تجربه مورد نیاز و اهمیت جان بیمارانی که به آنها پرداخته می شود. در اختیار شما هستند و نتیجه چه خواهد شد؟ در صورت انجام سرویس، هزینه سرویس به نوعی محاسبه شد. وقتی سرویس انجام می شود و هزینه آن را در منابع نمی بینیم چه اتفاقی می افتد؟ کیفیت خدمات کاهش می یابد. بیمار هتل، تخت و سیستم تهویه بیمارستان را می بیند، اما کیفیت و استاندارد زیرساخت های اصلی بیمارستان مانند تجهیزات اتاق عمل را درک نمی کند و نمی بیند. تمرکز بر خدمات است.
مدیر کل برنامه ریزی اقتصاد سلامت سازمان نظام پزشکی گفت: در حال حاضر بسیاری از خدمات در بخش دولتی انجام نمی شود و یا از سر ناچاری انجام می شود. در بخش خصوصی هم همین اتفاق می افتد. الان نه در بیمارستان دولتی و نه در بیمارستان خصوصی نمی توان جراح متخصص را در ساعات غیرعادی مثلاً نیمه شب برای جراحی آپاندیس به بیمارستان آورد، زیرا هزینه رفت و آمد بیشتر از حقوق اوست.
و افزود: دولت می گوید من می خواهم پرداخت از جیب مردم افزایش پیدا نکند، به همین دلیل نرخ را افزایش نمی دهم، جهت گیری اشتباهی است و پرداخت از جیب مردم افزایش یافته است. حالا اگر با بیمه تامین اجتماعی که بالاترین نرخ حق بیمه را دارد به بخش خصوصی بروید با این نرخ منجمد، بیمه کمتر از 20 درصد هزینه ها را پوشش می دهد. تامین اجتماعی کمکی به هزینه های سلامت نمی کند ما شاهد تاثیر تعرفه ها بر خدمات تشخیصی و درمانی هستیم در حالی که دولت باید در حوزه سلامت سرمایه گذاری کند. همانطور که توسط سازمان بهداشت جهانی تعریف شده است، تعریف سلامت با بهزیستی آغاز می شود. رفاه کامل جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی. هیچ دولتی در هیچ کجای دنیا وظیفه ای جز تامین رفاه و امنیت مردم ندارد. اگر هر دولتی بگوید وظیفه دیگری دارد، احتمالاً اسمش چیز دیگری خواهد بود. در غیر این صورت مهم ترین وظیفه دولت تامین رفاه مردم است.
انیسیان تاکید کرد: نکته این است که اگر تعریف سلامت بهزیستی و وظیفه دولت رفاه است، دولت باید سلامت مردم را تضمین کند. نادیده گرفتن تأمین رفاه و سلامت مردم از سوی دولت، جهت گیری نادرست و عملاً قصور است. آیا باید این موضوع را در این قالب ببینیم، نه در قالبی که دولت منابع ندارد، دولت منابع دارد، برای بسیاری از خدمات دیگر منابع دارد، اما برای سلامت مردم منابع ندارد؟
