گروه سازنده برنامه «در افق فلسطین» که در روزهای اخیر مخاطبان خوبی داشت، از تصمیم شبکه افق برای ادامه این برنامه با گروهی دیگر خبر داد. حمید رسایی از معدود افرادی بود که در توییتی از این اقدام عجیب تمجید کرد!
به گزارش تسنیم، روز گذشته (30 آبان 1402) گروه سازنده برنامه «به افق فلسطین» که توسط سازمان اوجو طراحی و تهیه شده بود، اعلام کردند که شبکه افق تصمیم دارد این برنامه را از شنبه 29 آبان ماه با اجرای برنامه آغاز کند. گروه دیگری (غیر از سازندگان و ایده پردازان اصلی) برای ادامه.
«به افق فلسطین» از همان روزهای آغازین جنگ غزه از شبکه اگوق پخش شد و توانست با ادبیات و نگاهی جدید مخاطبان شایسته ای را به خود جذب کند، اما اکنون با تصمیم عجیبی از سوی مدیریت اگوق مواجه شده است. توری.
اما شب گذشته حمید رسایی نماینده سابق مجلس از معدود افرادی بود که این اقدام را تحسین کرد و در توییتی نوشت: «تیم پیش افق فلسطین به دنبال حضور حسن روحانی و ظریف روی آنتن بود تا درباره علت صحبت کنند. فلسطین!” که به افق انگلستان و آمریکا نزدیکتر خواهد بود. شرکت کنندگان سابق برنامه واقعاً چه تصوری از ملت داشتند که می خواستند چنین کاری انجام دهند؟ این نگاه اشتباه را نباید عوض کرد؟!»
در مورد این توییت آقای رسایی و پخشی که توانایی تشخیص لحظاتی از این دست را از دست می دهد باید به چند نکته اشاره کرد:
1- آقای رسایی در چندین مورد سعی می کند خود را محور اظهار نظر و تحلیل موضوعات مختلف معرفی کند و بدون هیچ سند و مدرکی چه در مورد افراد و چه در موضوعات به نتیجه مطلوب می رسد! صرف نظر از اینکه دعوت از ظریف یا روحانی به رسانه ملی قابل قبول است یا خیر، باید از آنها پرسید که با چه مدرکی می گویند سعی کرده اند از رئیس جمهور و وزیر خارجه سابق دعوت کنند؟ از سوی دیگر، با همه انتقادات و مشکلات دولت قبل که هنوز هم عواقب تصمیمات مدیریتی نادرست آن زمان را در پی دارد، دعوت از آنها لزوماً برنامه ای با عوامل مشخص و خط سیری را به افق انگلستان رساند. و آمریکا؟ آیا این اتهامات جدا از اینکه نوعی رضایت برای رادیکالیسم آقای رسایی است درست و حتی مفید است؟
2- بدیهی است که مسئله فلسطین یک مسئله فراجناحی و فراحزبی و از منظر کلان انسانی است. در شرایطی که برخی از شبح‌های رادیکال خارج از رژیم تلاش می‌کنند فلسطین را از اولویت ایرانی‌ها حذف کنند یا بر طبل نظریه‌های منسوخ مانند دو کشور یا عادی‌سازی روابط بکوبند، هر شب برنامه‌ای از طیف‌های مختلف سیاسی پخش می‌شد. دعوت شدند و فرهنگ درون نظام وحدت ملی ایرانیان در راه قدس را نشان داد و نشان داد که راه حل مورد توافق همه شخصیت ها، واگذاری فلسطین به فلسطینیان است.
حال با وجود انتقاداتی که ممکن است به اظهارات مهمانان برنامه وارد شود، آیا پیگیری چنین هدفی اشتباه است؟ در شرایطی که صدا و سیما در رقابت با پلتفرم های تماشای داخلی و برخی دیگر از رقبا عقب مانده اند، تولید این برنامه باعث شد تا رسانه ملی کمی بالاتر به نظر برسد و در فضای مجازی از این برنامه صحبت کند و حداقل برای مردم، مربوط است. اما به نظر می رسد رویکرد به افق فلسطین با رویکرد افرادی مانند آقای رسایی و طیفی که ایشان چهره اصلی آن محسوب می شوند متفاوت است و نان ایشان نه در برداشتن دیوارها و پرکردن خلأها، بلکه در تشدید اختلافات است. و دوقطبی
3- رویکرد به افق فلسطین رویکردی بود که جامعه ایران امروز شدیداً به آن نیاز دارد و آن حذف تفرقه ها و دوگانگی های غیرضروری و گاه کاذب و تلاش برای ایجاد همدلی در مسائل کلان و فراملی است. این رویکرد انگشت اشاره تک صدایی به سمت رسانه ملی و دولت را از بین می برد و اجازه می دهد تا همه صداهای درون نظام شنیده شوند. هرچند ممکن است هر کدام از ما به برخی از آنها انتقادات بسیار جدی داشته باشیم. مثلاً در همین خبرگزاری تسنیم انتقادات بسیار تند و جدی نسبت به افرادی چون آذری جهرمی وارد شده است، اما این بدان معنا نیست که اگر رسانه ها بتوانند اصول سختگیرانه خود را حفظ کنند و از این چهره ها نیز دعوت کنند، افق انگلیس به سمت آن کشیده شده است!
در نتیجه، رسانه ملی در وهله اول باید چنین رویه‌ای را پیش ببرد و همه دیدگاهها و سلیقه‌های سیاسی و فرهنگی را که معتقد به انقلاب و نظام هستند، نمایندگی کند و جوهره انقلاب اسلامی ایجاد جاذبه برای افرادی است که همچنان به آن پایبند هستند. ارزش‌هایی مانند آرمان فلسطین، اما متأسفانه برخی از جریان‌های رادیکال در هر دو طیف سیاسی به شیوه‌ای غیرمنطقی و خارج از منطق انقلابی سعی در دامن زدن به آتش و اختلاف دوقطبی دارند. مانند برخی داستان های قبلی ردپای افرادی مانند آقای رسایی به چشم می خورد.
4- در سال های پایانی تاریخ انقلاب اسلامی، یکی از بهترین شخصیت هایی که تبلور عقلانیت انقلابی در او از نزدیک مشاهده شد و با این منطق سعی در ایجاد جاذبه داشت، شهید حاج قاسم سلیمانی است. این جذابیت را در زمان شهادتش هم دیدیم; زمانی که بیش از 25 میلیون نفر در مراسم تشییع او شرکت کردند و همه از سردار سلیمانی تجلیل کردند.
اما همین رویه جذب حداکثری برای امثال حمید رسایی خوشایند نبود و تیغه تیز نگاه دافعه او دامان سردار سلیمانی را هم گرفت. حسن روحانی تیرماه 97 در همایش سران نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور با تهدید سران آمریکا به «بازی نکردن با دم شیر، جای تاسف است»، تهدید به بستن تنگه هرمز کرد و گفت: «وقتی ایران نفت صادر نمی شود، هیچ کس نمی تواند نفت صادر کند.» این مواضع رئیس جمهور وقت باعث شد تا حاج قاسم که از قضا اختلافات بسیار جدی با روحانی داشت برای درک صحیح سیاسی از روحانی تشکر کند اما حمید رسایی در توئیتی حاج قاسم را کوته فکر و او دانست. عمل بوسیدن دست ابوموسی اشعری آن را مقایسه کرد! رسایی در این توئیت توهین آمیز نوشت: «اگر به تاریخ نگاه کنیم، افرادی مانند اشعث کندی و ابوموسی اشعری برای زندگی به حضرت علی (ع) خون اهدا کردند، یکی دو بار در حرف درست و غلط. در عمل، اما مالک اشتر برای بوسیدن آنها تلاشی نکرد».
عدم درک عمیق از سیاست و غلبه احساسات و عواطف بر عقلانیت، امثال رسایی را از گام برداشتن دقیق در سیاست باز می دارد و گاه منافع شخصی و حزبی و اولویت دادن به منافع و مصالح سیاسی را در کوتاه مدت تحت الشعاع قرار می دهد. منافع عمومی و منافع ملی
خلاصه اینکه مردم اگر می خواهند بدانند یک انقلابی واقعی کیست باید به شهید حاج قاسم سلیمانی و امثال او نگاه کنند و انقلاب و نظام را بر اساس آرمان ها و حرف هایشان قضاوت کنند نه با نگاه به افرادی مثل آقای رسایی. . . و همچنین مسئولین نیز باید به آرمان ها و اعمال حاج قاسم و حاج قاسم بنگرند و سعی کنند مانند ایشان باشند. نه مثل افرادی مثل آقای رسایی. حاج قاسمی که سخت ترین کار را برای نظام جمهوری اسلامی انجام داد و بیشترین رشادت ها را از خود نشان داد و سرانجام به دست اشقی الاشقیا به شهادت رسید. اما بسیار جذاب و مورد علاقه رهبر و مردم بود. برای شبیه شدن به حاج قاسم، دست از آرمان ها لازم نیست. اتفاقاً باید با دو دست به ایده آل بچسبید، اما همچنین باید عقلانیت و وجدان قوی داشته باشید و واقعاً مردم را دوست داشته باشید.
