ظاهراً مشکلات و موانع ممنوعیت کار (فارسی به معنای ممنوعیت کار) برای هانیه توسلی به گفته منابع موثق، این بازیگر سرشناس سینما حذف شده و حتی از مقابل دوربین یکی از کارگردانان مطرح سینمای ایران عبور کرده است.
شاید این خبر خوبی باشد، اما گامی امیدوارکننده برای پر کردن شکاف شکننده سینما و ساختار سیاسی است که دود آن در نهایت به چشم مردم خواهد رسید. مردمی که اکنون از دیدن بازی بسیاری از بازیگران مورد علاقه خود محروم هستند. مثل ترانه علیدوستی و هنگامه قاضیانی.
واقعیت این است که کار ممنوعه هر بازیگری صرفا طرد فردی نیست، خلأ و فقدان گروهی و جمعی است. هم چرخه تولید از حضور عنصر محروم است و دچار مشکل می شود و هم حافظه جمعی و سینمایی مخاطب از این کمبود رنج می برد.
لغو ممنوعیت بازیگری او در واقع به معنای بازگشت او به زندگی است، نه فقط به سینما، جایی که هنرمند در آن زندگی می کند و با هنر و حرفه اش زندگی می کند.
هانیه طوسلی در فیلم «شب‌های روشن» به کارگردانی فرزاد موتمن نقش رویا را بازی می‌کند که در سکانسی که از کتابخانه استاد (مهدی احمدی) بازدید می‌کند، پس از قدم زدن در کتابخانه، با استاد گپ می‌زند و از او درباره کتاب می‌پرسد. عشق و ادبیات:
همه این حرف ها زیباست استاد، اما فکر نمی کنی زندگی با ادبیات کمی فرق دارد؟ استاد همچنین می گوید: همه اینها برای این است که زندگی را کمی شبیه ادبیات کنیم.
الان احساس می کنم هانیه توسلی معنی حرف معلم را فهمیده است. این همه گفتار و نوشته و جنگیدن و ماندن و ماندگاری برای این است که زندگی کمی شبیه ادبیات شود: زیباتر، آهنگین تر، متعادل تر، شاعرانه تر، آزادتر و رویایی تر و زنده تر.
اساساً هر چیزی که در خدمت زندگی است هنر است. چه حماسه باشد چه تراژدی. برای رسیدن به روزهای شکوفه و شب های روشن باید در ادبیات شهره شد و به قول عباس روایت کرد و البته روایتگری جرم نیست، آفرینش جهانی است که هدفش صلح و دوستی است.
بازگرداندن بان توسط هانیه طوسلی نیز مرا به یاد بازی او در فیلم «دهلیز» می اندازد که در آن نقش زنی را بازی می کرد که مدام برای آزادی شوهرش از زندان مبارزه می کرد.
همسرش بهزاد (رضا عطاران) بر اثر درگیری ساده با همسایه ای مرتکب قتل غیرعمد شد. بهزاد که پس از مدت ها تحمل زندان و دوری از خانواده در مرخصی است، شیوا (هانیه تاسلی) برای او چای می آورد. بهزاد با ناراحتی می گوید: گاهی نوشیدن یک فنجان چای در زندگی یک حسرت بزرگ می شود!
حالا شاید این دیالوگ برای هانیه جذابیت عینی و تجربی تری پیدا کرده باشد تا از این به بعد در برنامه بودن برای او خوشایندتر از قبل شود.
واقعیت این است که اگرچه فقدان تجربه رنج است، اما درک لذت های کوچک را بهزاد از فیلم دهلیز می توان تجربه کرد که خود را در میان مرگ و زندگی دید و طعم ترس و لرز زندان و اعدام را چشید. خوب حتی لذت نوشیدن چای را هم می توان لمس کرد، شاد باشید گاهی کسانی که از چیزهای کوچک و جزئی لذت می برند، دنیای کوچکی ندارند، رنج بزرگی را تجربه کرده اند.
