نگاهی ضد توسعه ای به ریشه پنبه کاران مغانی

بهمن و فاجو تکله; بازار: بدون شک کارآفرینان موتور محرکه هر جامعه هستند و در عرصه های مختلف می توانند در رشد و تعالی جامعه مثمر ثمر باشند اما متاسفانه در دشت حاصلخیز مغان که می توان آن را سرزمین فرصت های هدر رفته، کارآفرینان و کارخانه نامید. صاحبان هیچ فایده ای ندارند: آنها هیچ چشم اندازی از آینده یا توسعه ندارند و ترجیح می دهند تولید را از بین ببرند و آینده صنعت خود را به خطر بیندازند تا حداکثر سود را در یک زمان معین به دست آورند.

این مقاله به بررسی تولید پنبه و رفتار غیرمعمول و غیراقتصادی کارخانه‌های پنبه‌سازی مغان با تولید و کشت پنبه می‌پردازد، بر اساس تجربه نویسنده است و ادعای علمی ندارد.

کشت پنبه در دشت مغان از دهه 40 آغاز شد و در دهه 70 به اوج خود رسید که رفتار غیراصولی کارخانجات پنبه پاک کنی همراه با کم لطفی مسئولان وزارت کشاورزی جرقه جهاد را زد که کشت و تولید این محصول کاهش یابد. در دهه 80 معنای واقعی به کما رفت و محصولی که می‌توانست باعث رشد منطقه مغان و ایجاد ارزش افزوده در حدود 2000 درصد شود، ناگهان از مزارع مغان ناپدید شد و محصولات جالیزی و غلات جایگزین آن شد. برخلاف آنچه در بازار می بینیم، قیمت پارچه پنبه ای برای یک لباس ساخته شده با الیاف پنبه طبیعی بیش از 20 برابر بیشتر از وزن مواد اولیه استفاده شده است و ممکن است تمام ارزش افزوده یک کشور بسته شود و از دست بدهد. او این کشور را بدترین خیانت به اقتصاد آن نامید.

و اما پنبه کاران نگون بخت دشت مغان که به دلیل سوء نیت برخی کارخانه داران و بی کفایتی مسئولان و همچنین بی کفایتی مسئولان شرکت کشاورزی هنوز درصدی از محصول سال گذشته خود را دریافت نکرده اند. جهاد و امسال نیز با مشکلات بزرگی مواجه است و هیچ متولی کوچکترین قدمی برای بهبود اوضاع برنمی دارد.

به گفته برخی واسطه هایی که برای کارخانجات خارج از استان خرید می کنند، تولید کشاورزان مغان در کردستان، زنجان و اصفهان بین 40 تا 42 هزار تومان است و علاوه بر آن سود، سربار و هزینه حمل و نقل دلال ها نیز به همراه دارد. در ادامه مجموع قیمت هر کیلو پنبه برای آنها حدود 45 هزار تومان است که برای پنبه کاران دشت مغان فاجعه به بار می آورد. کشاورزی که محصولاتش را کارخانه داران دالان بزی می خرند و جالب اینجاست که هر چه از غرب مغان یعنی اصلاندوز و دیر یورت به سمت شرق مغان یعنی تاشه کند و بابک و بیله سوار، قیمت ها از واسطه ها و کارخانه ها کمتر است. مثلاً در کارخانه های اصلاندوز و در مراکز خرید پنبه اولتان و اقدم 32 هزار تومان، در کارخانه های اطراف شهر پارس آباد و در مراکز خرید نزدیک شهر 30 هزار تومان و فاجعه بارترین. منطقه ای که بیشترین تولید را نیز دارد، بخش تازه خوری و مناطق کشاورزی قره باغلو و گوردیگل است که قیمت آن بین 26000 تا 28000 تومان است.

با این ماجرا متولیان بخش کشاورزی و مسئولین ارشد و حتی نهادهای مذهبی و ائمه جمعه محترم شهرستان های مغان هیچ واکنشی به این بی کفایتی و بی مسئولیتی مسئولان و پنبه کاران که به جرأت می توان نام برد، نداشتند. آنها را جهادگر عرصه تولید می نامند، در میدان مبارزه با بی عدالتی تنها هستند و آنچه را که در سنگر تولید کرده اند و با جان خود تولید کرده اند به دست کارخانه داران و دلالان و دلالان می سپارند. واسطه ها

بدون شک این روند تولید طلای سفید در دشت مغان در خطر نابودی است و همان کارخانه دارانی که به دنبال نابودی پنبه کاران و محصولات زراعی هستند، بیشترین ضرر را از این معضل خواهند دید و در ردیف دوم از دست دادن نیروی کار است که به روستاها اختصاص می یابد و آنها نیز بیشتر درآمد خود را از دست می دهند و فقر ناشی از آن جوامع شهری منطقه را فرا می گیرد و با این روند چشم اندازی برای تولید و توسعه جمعیت سفیدپوست ایجاد می شود. زراعت طلا که سود اقتصادی بالایی برای افراد جامعه ندارد.

بنابراین مسئولان و بزرگان منطقه باید نگران این موضوع باشند و اجازه ندهند افرادی که خود را تاجر و کارخانه دار معرفی می کنند اینگونه از خون این ملت تغذیه کنند.