شفقنا: ساخت مقبره های مجلل شخصی و خانوادگی در بزرگ ترین قبرستان قم نشان می دهد که بازماندگان برخی اموات در شکوه مادی و دنیوی آرامش می جویند و شاید بیش از خانه و زندگی هر متوفی، قبر و آخرین منزلشان باشد که باید بزرگ و باشکوه باشد. تا روح آن مرحوم بیشتر آرام گیرد و از درد بازماندگان کاسته شود.
اگر از کنار قبرستان بهشت معصومه قم گذر کرده باشید و در زمین های خانوادگی که بیشتر قبور با سقف های یکنواخت سبز یا آبی پوشانده شده اند، قدم بزنید، علاوه بر اشعار و القاب خاص و خاص که ممکن است در آن نوشته شده باشد. سلسله های دوران سلطنتی و دستور بازماندگان برای هر متوفی نوشته شده و در محوطه هر مقبره با سازه های زیبا و هنرمندانه نصب شده است، همچنین می توان نمایشگاهی از تزئینات مدرن، فانتزی یا سنتی را که مزین به مقبره ها بوده است، مشاهده کرد. ، ندانسته که قبر در سرای برین آرمیده است، شاید سزاوارتر باشد. فاتحه باشد به جای اینکه میلیون ها میلیارد خرج قبرش شود.
استفاده از تصاویر مرد و زن، پیر و جوان و کودکان در چهره های مطالعه یا غیررسمی و ژست روی سنگ قبرها یا کتیبه ها، عارضه دیگری است که بدون هیچ نظارتی در حال افزایش است و صحنه هایی را در گورستان به وجود می آورد که مردم را در عوض به یاد زندگی پس از مرگ می اندازد. فکر کردن به خود راه به جایی نمی برد
شاید بتوان این پدیده را از منظر جامعه شناختی بررسی کرد و پاسخی برای آن یافت، اما آیا ساخت و وجود چنین قبور شخصی برای افراد عادی جامعه بر اساس موازین اسلامی و آموزه های دینی و اخلاقی جایز است؟ ممکن است؟ مصداق عملی آیه 7 سوره روم است: «یلمون» ظاهراً از زندگی دنیا و آخرت بیگانه اند;
آنها فقط ظاهر زندگی دنیا را می دانند و از آخرت غافلند!
