به گزارش بازار، دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در گزارشی با عنوان «بررسی وضعیت سالمندی در ایران آینده و چالش های آن» اعلام کرد: بر اساس برآوردهای جمعیتی، ایران در 30 سال آینده با بحران سالمندی مواجه خواهد شد. ; به طوری که بیش از 30 درصد جمعیت کشور را سالمندان تشکیل می دهند. در سالهای 1345 تا 1395 علیرغم افزایش جمعیت کشور، نرخ رشد سالانه آن پس از دوره زایش بیش از حد دهه 60 همواره رو به کاهش بوده است، نسبت سالمندان نیز به جز در دوره 1375 تا 1385; بنابراین از رشد منفی 17 درصدی در سال 1355 به رشد 28 درصدی در سال 1394 رسیده است. بر اساس پیش بینی ها نسبت جمعیت سالمند ایران بین سال های 1398 تا 1421 (طی 23 سال) به 10 تا 20 درصد خواهد رسید. این در حالی است که روند تغییرات این شاخص در کشورهای توسعه یافته طی 70 تا 120 سال اتفاق می افتد.
بر اساس این گزارش، یکی از مهم ترین عوامل موثر در تشدید معضل سالمندی کاهش بعد خانوار است. بر اساس اطلاعات سازمان ثبت احوال کشور، از مجموع ولادت های رخ داده در سال 1398، 40 درصد اولین تولد (فرزند اول)، 40.8 درصد تولد دوم (فرزند دوم)، 14.2 درصد تولد سوم (فرزند سوم) و 4.3 درصد مربوط به تولد سوم (فرزند سوم) بوده است. درصد تولدها چهارمین یا بالاتر هستند. بنابراین در بسیاری از ازدواج ها دو تک فرزند ازدواج خواهند کرد که در آینده باید از چهار پدربزرگ و مادربزرگ نگهداری کنند.
این گزارش تاکید می کند که سالخوردگی جمعیت کشور را با چالش هایی مواجه خواهد کرد که یکی از مهم ترین آنها افزایش هزینه های سلامت است. ایران در دهه‌های اخیر با بار اقتصادی بیماری‌های عفونی و واگیر مواجه بوده و فعالیت‌های حوزه سلامت بر پیشگیری، درمان و توانبخشی عوارض ناشی از این نوع بیماری‌ها متمرکز بوده است. در دهه‌های آتی با ظهور پدیده گذار اپیدمیولوژیک، بار اقتصادی بیماری‌ها بر دوش بیماری‌های غیرواگیر و مزمن احساس می‌شود، اما موج سوم نزدیک می‌شود و به زودی بار اقتصادی بیماری‌ها بر دوش جمعیت سالخورده متمرکز خواهد شد. ایران و عوارض آن
فقدان زیرساخت ها برای مراقبت از سالمندان یکی دیگر از چالش های پیری جمعیت است. بنابراین با توجه به 9 میلیون و 200 هزار سالمند در کشور باید اذعان داشت که در حال حاضر به ازای هر 700 سالمند یک تخت مراقبت برای سالمندان وجود دارد. این در حالی است که شاخص فوق در کشورهای توسعه یافته معادل یک تخت برای هر 18 سالمند است.
گزارش مرکز تحقیقات بی ثباتی نظام رفاهی کشور را یکی از مهم ترین چالش های سالمندی دانسته است. افزایش امید به زندگی، دوره دریافت مستمری سالمندی را افزایش داده است. بدین ترتیب در هزار و 358 نفر از کارکنان بازنشسته با میانگین 27 سال سابقه کار و با توجه به امید به زندگی در همان سال (57.5 سال) به طور متوسط 11 سال مستمری دریافت کردند. این در حالی است که میانگین سن بازنشستگی در ایران برای مردان 52 سال و برای زنان 50 سال است. با امید به زندگی 72 سال برای مردان و 76 سال برای زنان، به طور متوسط مردان حدود 20 سال و زنان حدود 26 سال مستمری دریافت می کنند. این امر منجر به بار مالی بر صندوق های بازنشستگی شده است. علاوه بر این، جمعیت در سن کار کمتر از نرخ رشد بازنشستگان (سالمندان) رشد کرده است و این عدم تعادل جمعیتی بر بی ثباتی سیستم های مبتنی بر مزایای خاص تأثیر می گذارد. این معضل هر چند اجرای اصلاحات در نظام بازنشستگی را اجتناب ناپذیر کرده است، اما توجه به ابعاد اجتماعی و حفظ استانداردها در اصول اساسی تامین اجتماعی از جمله جامعیت، کفایت، پایداری و جامعیت در اجرای قانون نیز غیر قابل انکار است. اصلاحات .
در بخشی از این گزارش آمده است: پیری جمعیت در ایران، برخلاف کشورهای غربی، قبل از فرآیند توسعه رخ داده است. بنابراین راه حل های این کشورها احتمالاً برای ایران مناسب نیست، زیرا این کشورها ابتدا روند توسعه را طی کرده و سپس با سالخوردگی مواجه شدند، بنابراین نهادهای بهزیستی قدرت کافی برای اجرای اصلاحات در ابعاد مختلف بازنشستگی، بهداشتی و حتی اجتماعی را دارند. امنیت. آنها قصد داشتند به سالمندی با کیفیت برسند، اما سالمندی در ایران قبل از توسعه اتفاق می افتد و به عنوان مهمان ناخوانده به حساب می آید. بنابراین باید راهکارهای مناسب برای شرایط ایران در دستور کار قرار گیرد.
