به گزارش رکنا، کارگردان مستند کوتاه «شیرینی فروش» که پیش از این در پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم ارائه شده بود، در گفت و گو با خبرنگار سینمایی ایرنا درباره این فیلم توضیح داد: واقعیت این است که در گذشته شیرینی ها جایگاهی که امروزه در جامعه ما دارد، روزگاری شیرینی ها جزو کالاهای لوکس به حساب می آمدند و به مرور زمان کمتر اشرافی پیدا کرد و این محصول در دسترس عموم قرار گرفت.
وی افزود: ایده ساخت مستند شیرینی شیرین زمانی به وجود آمد که با جمعی از دوستان و همکاران در مورد موضوعات مختلف مستند صحبت می کردیم و موضوع شیرینی توجه من را به خود جلب کرد. احساس می‌کردم می‌توانم برای اولین مستندم به این ایده بپردازم. مستند «آب نبات فروشنده» اینگونه متولد شد.
این مستندساز ادامه داد: برای ساخت این مستند از تجربیات بسیاری از دوستان و همکارانم استفاده کردم و به این نتیجه رسیدم که باید یک اثر مردمی بسازم. شیرینی موضوعی است که همه افراد را به خود جذب می کند. از سوی دیگر، از آنجایی که مخاطبان به فضای مجازی علاقه مند شده اند، علاقه مند به اطلاعات کوتاه و مختصر هستند و می خواهند سریعتر مطلع شوند. به همین دلیل در مستند «شیرینی فروش» سعی کردم در مدت زمان کوتاهی اطلاعات مفیدی در اختیار مخاطب قرار دهم.
وی با اشاره به یکی از قسمت های تاریخی ذکر شده در مستند خود توضیح داد: در مقطعی از تاریخ ایران شکر در دسترس مردم نبود و به همین دلیل شیرینی کمیاب شد. قدیمی ترین قنادی ها نیز از جایگزین هایی مانند عسل استفاده می کردند تا بازارشان به دلیل رونق سقوط نکند. در آن شرایط قیمت شکر از عسل گرانتر بود! زمانی حتی شیرینی هم قاچاق می شد.
مهران پور که در بخشی از مستند «شیرین فروش» در مورد نام چند شیرینی پرطرفدار نیز صحبت کرد، ادامه داد: نام شیرینی ناپلئونی برگرفته از داستان های مربوط به ناپلئون است که در مستند به طور مفصل به آن اشاره شده است. ناپلئون وقتی به جنگ‌های مختلف می‌رود، آنجا لشکر می‌کشد و در نبردی که با روسیه داشت پیروز می‌شود، اما به دلیل سرما و برف، روسیه نمی‌تواند این پیروزی را حفظ کند، بنابراین روس‌ها این جشن را جشن می‌گیرند و شیرینی می‌پزند. . لایه های مختلف این کیک نمادی از نیروهای بزرگ ناپلئون است و پودری که روی این کیک ریخته می شود نمادی از برف روسی است به همین دلیل این کیک از آن زمان به کیک ناپلئونی معروف شده است.
این مستندساز درباره ارتباط مستند خود با آداب و رسوم مردم نیز گفت: در قسمت هایی از این مستند به آداب و رسوم مردم ایران در زمینه شیرینی پزی اشاره کرده ام و نگاهی هم به کشورهای دیگر داشته ام. این روایت به نوعی تاریخچه مختصری از فرهنگ جوامع مختلف را در دل خود دارد و من سعی کردم روایت خود را در مستند از این منظر جامع بسازم. با اینکه می خواستم بیشتر به شیرینی های ایرانی بپردازم اما در واقع دیدم که محصولات متنوعی مصرف می کنیم و به همین دلیل تصمیم گرفتیم این مستند را بر اساس ذائقه عمومی مردم در مصرف شیرینی بسازیم.
کارگردان «شیرینی فروش» گفت: برای ساخت این مستند روزی در نانوایی کار کردم. عبا پوشیده بودم و در حین کار در نانوایی چیزهای جالب و عجیبی پیدا کردم. یکی از این موارد استفاده از آب نبات های کوچک در برخی شیرینی ها یا استفاده از موادی شبیه به پسته بود که پسته نبود! گیاهی بود که خیلی شبیه پسته بود و طعمی مشابه داشت اما پسته نبود و خیلی ارزانتر بود.
وی در پایان گفت: شاید تصوری که مردم از بسیاری از قنادی های معروف و پرطرفدار دارند این باشد که پشت صحنه بسیار تمیزی دارند، اما باید دقت کرد تا متوجه شد در بسیاری از موارد واقعیت با آنچه آنها تصور می کنند مطابقت ندارد. تصور کن. حتی ممکن است شاهد فروش ضعیف در برخی از این قنادی های معروف باشیم. بسیاری از مردم این جزئیات را درک نمی کنند. اگر با چشمان خودم ندیده بودم، متوجه گیاه پسته مانند آن نمی شدم!
منبع: ایرنا
