الهه جعفرزاده: آیین نامه طرح «دکتر پژوهشگر» مانند چراغ سبزی بود که بر اساس آن اعضا می توانستند دو دوره دکتری را همزمان بگذرانند. دکتری در رشته تخصصی شما، دیگری در حوزه تحقیقاتی به همراه تعریف پروژه بزرگ علمی. بر این اساس، اعضا علاوه بر کارهای درمانی و بالینی، ناگزیر به انجام کارهای تحقیقاتی در پروژه های سنگین بودند تا به عنوان اعضای هیات علمی با دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی بزرگ همکاری کنند.
در سال 1376 به عنوان یک جراح مغز و اعصاب مجرب، دکتری خود را در قالب طرح دکتری محقق شروع کردم و همه چیز به خوبی پیش می رفت، اما پس از پایان دوره فلوشیپ یعنی از اردیبهشت 1400، مشکلات زیادی به وجود آمد. بر دوش من و چند نفر از اعضای تیم تحقیقاتی قرار گرفت، حتی با وجود اینکه ما می‌توانیم در دوره دکتری خود عضو هیئت علمی باشیم، این بند به این معناست که نه وزارتخانه و نه دانشگاه همکاری نکردند.
بخشی از صحبت های دکتر پریسا عظیمی فوق تخصص جراحی مغز و اعصاب و فلوشیپ جراحی ستون فقرات را در گفت و گو با خبرآنلاین می خوانید. این تنها گوشه ای از بلاتکلیفی گروهی از پزشکان نخبه است که در یک دهه گذشته به عضویت پروژه «پژوهش پزشک» درآمده و با آموزش و رفتار نادرست زیادی مواجه شده اند.
این طرح در دولت یازدهم مطرح شد و اجرای آن تا پایان دولت دوازدهم ادامه داشت، اما با روی کار آمدن دولت سیزدهم، وزارت بهداشت به دلایل نامعلومی از پذیرش پزشکان پژوهشی منصرف شد.
سه سال بیکاری برای دکتری پژوهشی
عظیمی در خصوص مانع ادامه فعالیت حرفه ای خود پس از شرکت در طرح پزشک محقق می گوید: شرکت در برنامه پزشک محقق به نفع هیچ یک از اعضا نبود و هر یک از ما را به نوعی به مشکل خورد. تا به امروز، من یک متخصص مغز و اعصاب با فلوشیپ و دکترا هستم و به عنوان یک زن خانه دار، در داخل خانه هستم و اجازه انجام هیچ گونه فعالیت حرفه ای را ندارم با احتساب قیمت دلار اون موقع بین 10000 تا 12000 دلار درامد داشتم در ضمن در آلمان بورسیه جراحی مغز و اعصاب گرفتم ولی هنوز به چه جرمی بیکارم.
بار اقتصادی تاریخ؛ 400 میلیون کجا، 4 میلیارد کجا؟
اعضای طرح تحقیقاتی پزشکی از بورسیه های وزارت بهداشت بودند زیرا دو پروژه تحقیقاتی در دست داشتند. یعنی از وزارت بهداشت حقوق می گرفتند و تحت پوشش بیمه اجتماعی بودند. اما از یک لحظه ورق برگشت و وزارت بهداشت دیگر در جمع تیم تحقیق نبود.
دکتر حامی اشرف، متخصص پاتولوژی، دکترای ایمونولوژی سرطان و پژوهشگر بالینی، یکی دیگر از پزشکانی است که پس از سه سال اقامت و تحصیل در دانمارک در سال ۱۳۹۵ برای شرکت در پروژه تحقیقاتی پزشکی برای خدمت به علوم پزشکی به ایران بازگشت. کشور
وی در خصوص مشکلات مالی و اقتصادی این طرح تحقیقاتی می گوید: بعد از جلوگیری از پذیرش پزشکان پژوهشی در دولت سیزدهم، کار به جایی رسید که دیگر نه بودجه پژوهشی و نه حقوق ما را به ما می دادند، حتی نمی دادند. بودجه پایان نامه های ما را دادند، در نتیجه تمام پروژه های گروه ناتمام ماند. به این مبلغ 4 میلیارد تومانی نرسیده است. با این حال، من به تنهایی پروژه خود را در سطحی نه چندان بالا به پایان رساندم، اما حیف است که این طرح به نتیجه نرسد. چرا که امروز با توجه به قیمت دلار و کسری بودجه، امکان تکرار آن وجود ندارد و هیچکس نمی خواهد وارد ماجرا شود».
پیگیری ها بیش از همیشه بی ثمر است
اشرف در توضیح روند پیگیری این موضوع می گوید: دو سال تمام از کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، هیئت حاکمه و بنیاد نخبگان پیگیری کردیم و بی نتیجه بود. تنها پیشرفت به دست آمده است صدور حکم «توقف از اقدامات» توسط بازرسی ریاست جمهوری هدف آن مجازات مقامات وزارت بهداشت بود. البته پس از صدور این حکم، جلسه ای در وزارت بهداشت تشکیل شد که با فحاشی، توهین و تحقیر مواجه شدیم و تهدید به اخراج شدیم».
عظیمی همچنین در این خصوص اظهار می کند: پذیرش پزشکان پژوهشی قطع شده، درست است، اما حداقل تکلیف ما پنجاه نفری که از سال 1392 تا 1398 پذیرفته شده ایم مشخص شود؛ نه برنامه را اجرا می کنند و نه ما را آزاد می کنند، من دارم. بیش از 30 نامه به وزارت بهداشت ارسال کرده و در هر کدام نوشته ام که به عنوان پزشک در اختیار وزارت بهداشت هستم، هر کجا که بخواهند مرا برای خدمت در این کشور بفرستند، اما به خواست خدا. به این بلاتکلیفی پایان دهید.»
نامه ای به وزارت بهداشت
سند تعیین تخصیص – دکتر پریسا عظیمی
وزارت بهداشت و بی اعتمادی/ به دانشجویان پزشکی می گویم مهاجرت کنید
عظیمی ضمن انتقاد از نحوه برخورد نهادها با این معضل می گوید: «وزارت بهداشت و دیوان عدالت اداری بارها مستقیم یا غیرمستقیم به من گفتند از ایران برو بیرون.» هدف از ادامه بلاتکلیفی این است که مردم دوست دارند. تو نمی مانی و برو.” گفته نشد؛ یعنی همه باید بروند؟ “پس باید بمانی و به این مردم خدمت کنی؟”
وی ادامه می دهد: متأسفانه رفتار نظام به گونه ای است که مردم را ناامید می کند، شاید واقعاً همین را می خواهند، دلم درد می کند؛ هم برای بیمارانی که نیاز به افرادی مثل من دارند و هم برای دانشجویان پزشکی که با قلبی خوش بینانه این مسیر را طی می کنند. “.
اشرف همچنین خاطرنشان می کند: نتیجه آزار و اذیت پزشکان محقق این بود که به سیستم و سازوکار وزارت بهداشت بدبین شدیم، شرایط مساعد خود را در اروپا گذاشتم تا در کشورم پیشرفت کنم، اما عمرم در این راه تلف شد. تجربه، تحت تاثیر این تجربه ناخوشایند، هر دانشجو یا دکتری که در مورد مهاجرت یا اقامت در کشور با من مشورت می کند، به شما پیشنهاد می کنم که مهاجرت کنید تا گرفتار هرج و مرج و بی نظمی این نظام معیوب نشوید و به راه خود ادامه دهید. رشد و پیشرفت بیشتر قانونی در جغرافیای دیگر.
افزایش مهاجرت و افزایش نرخ خودکشی پزشکان؛ از وزارت بهداشت دولت سیزدهم
دکتر اشرف در پایان می افزاید: «سیل مهاجرت پزشکاناین تنها یکی از دستاوردهای وزارت دکتر عین اللهی بود. علاوه بر این، ما بیشترین تعداد را در دوران تصدی وی داریم. خودکشی پزشکان و دستیاران. زمانی بود که با کادر پزشکی به شدت برخورد می کردند و بی دلیل آنها را مورد آزار و اذیت قرار می دادند، بسیاری از پروژه های سطح بالای کشور را منحل می کردند و اعتبار برخی از مراکز تحقیقاتی فعال در کشور را لغو می کردند. در مجموع در این مدت سوء مدیریت عجیبی بر وزارت بهداشت حاکم شد. قربانی شدن یک تیم تحقیقاتی در این طرح دکتر محقق نیز تیر نجاتی بود که در دولت سیزدهم به بدنه جامعه پزشکی اصابت کرد و به وضوح پیشرفت و ارتقای علوم پزشکی کشور را متوقف کرد. در واقع، با کامل نشدن این برنامه، زیرساخت های عظیمی را از دست دادیم که اکنون ایجاد نخواهد شد.”
بیشتر بخوانید:
بلاتکلیفی آیین نامه ای در وزارت بهداشت؛ جزئیات پروژه «پژوهشگر پزشکی» / «به من می‌گویند بمان، مهاجرت کن»
47232
