همه نامزدها از وضعیت موجود انتقاد می کنند، در حالی که همه آنها کنترل کامل دولت و مجلس را در دست داشتند. اما از وضعیت فعلی انتقاد می کنند که انگار غریبه هایی از کهکشانی دیگر کشور را به این روز آورده اند.
تحریریه هممهان: انتخابات بر چند موضوع مهم متمرکز است. اولاً گروه ها و نامزدهای انتخاباتی اعم از انتخابات ریاست جمهوری، مجلس و شهرداری، اولویت های خود را در خصوص مشکلات کشور و شهر بیان می کنند.
ثانیاً اعلام کنید راه حل به نظر شما چیست؟ و در نهایت اینکه عموم مردم چه رویکردی را برای طرفداران ترجیح می دهند.
واقعیت ایران نشان می دهد که در حال حاضر هیچ یک از این موارد وجود ندارد و شاید یکی از دلایل حضور هزاران کاندیدای انتخاباتی که با روش های تبلیغاتی عجیب و غریب به دنبال رأی هستند این باشد که ظاهراً هیچ یک از نامزدها قرار نیست به این سؤالات پاسخ دهند. برای رسیدن به این هدف چند شرط لازم است.
شرط اول این است که چنین انتخاباتی مستلزم رقابت حزبی باشد. در واقع هیچ فردی نمی تواند به این سوالات پاسخ دهد، پاسخ از دسترس یک نفر خارج است. ضمناً با فرض داشتن چنین ایده ای، اجرای آن در مجلس به تنهایی امکان پذیر نیست. زیرا برای پذیرش راه حل های شما باید حداقل 145 نفر از 290 نفر دیگر را با خود بیاورید. این کافی نیست زیرا حتی اگر دیگران را هم با خود بیاورد، معلوم نیست که اصلاح امور در اختیار و اختیار مجلس است. این وضعیت دو نتیجه واضح دارد. اول اینکه هیچ شخص یا گروهی تلاشی برای ارائه طرحی برای پاسخ به این سه سوال نکرده است.
اکنون تنها یک روز تا پایان فعالیت های انتخاباتی باقی مانده است، اما هیچ برنامه ای وجود ندارد که پاسخ دقیق و منطقی به این سه نکته بدهد. این کار در عمل فقط برای نیروهای اصولگرا قابل تصور است، چرا که آنها به کلی دیگران را نادیده گرفته و حذف کرده اند، اما خودشان تا دیروز حتی نمی توانستند روی یک لیست مشترک به توافق برسند و حالا هم که موافق هستند، بلافاصله پشت میز می زنند. صحنه.
در واقع به نظر می رسد فقط ورود به مجلس برایشان مهم است. به جز آنها، گروه های دیگری هم هستند که نه شناخت کافی از یکدیگر دارند و نه سابقه اجماع دارند و لزوماً اولویت ها و راه حل های مشترکی ندارند. البته ایرادی ندارد چون توانایی انجام این وظایف را ندارند.
آنچه در عمل شاهد آن هستیم، افزایش قدرت و کسب کرسی در مجلس است.
جالبتر این است که همه این نامزدها از وضعیت موجود انتقاد می کنند در حالی که همه آنها کاملا دولت و مجلس را در اختیار دارند. اما از وضعیت فعلی انتقاد می کنند که انگار غریبه هایی از کهکشان دیگر کشور را به این روز رسانده اند و مهمتر از همه این است که حتی برای یکی از مشکلات مردم هیچ ایده و برنامه ای ندارند. تنها برنامه آنها این است که به هر طریق ممکن خود را به ستاد بهارستان برسانند. نتیجه چنین رفتاری از قبل مشخص است.
