ما وارد دوره جدیدی از سیاست شده ایم.

عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی با عنوان «عصر آشتی و ضدشب» نوشت:

شاید تصورش را هم نمی کرد که رای همه وزرای پیشنهادی مزکیان در مجلس منجر به نتیجه گیری منفی در میان برخی از منتقدان شرایط کنونی شود. در واقع می توان گفت ماجرای سوار شدن مولان نصرالدین و پسرش بر الاغی که به هر حال سوار بر آن بودند، مورد اعتراض و تمسخر عده ای قرار گرفت. اگر کابینه پیشنهادی رای نمی آورد، از یک جهت اشتباه می کرد، اگر حمایت نمی شد، از جهت دیگر. به نظر من فرهنگ و ادبیات وفاق هنوز در میان برخی از نخبگان ما در حاشیه است یا غایب است. در واقع یکی از دلایلی که ما هنوز وارد روند آشتی نشده ایم، نبود بسترهای فرهنگی است. البته اکنون مبانی عینی موازنه قوا به خوبی تثبیت شده است، اما از آنجایی که ما تا کنون و در گذشته نزدیک تجربه سازش را در زندگی سیاسی خود نداشته ایم، با الزامات فکری و رفتاری و آن آشنا نیستیم. در برابر ادبیات و ارزش ها با هم مقاومت می کنیم و همچنان بر طبل مقاومت می کوبیم. این حزب چند روزی است که در ستاد تبلیغات فعالیت می کند و امیدوار است که رئیس جمهور در تعیین نام کابینه ملاحظات آنها را در نظر بگیرد. آیا نباید با عناصر اصلی ساختار قدرت هماهنگ شود؟ فرض کنید شما نباید این کار را بکنید، پس اگر مجلس به وزرای خود رای ندهد چه می شود؟ آیا او را محکوم نمی کنیم که زودتر هماهنگ نکرد تا این مشکل پیش نیاید؟ اگر ساختار حزبی بود، بهترین راه برای درک و رسیدن به توافق، گفتگو با رهبران حزب بود.

البته نه ده ها مسابقه، بلکه دو سه مسابقه محدود. حالا که حزبی وجود ندارد چگونه می توان نظر مساعد مجلس را جلب کرد؟ البته در ساختار موجود بهترین راه هماهنگی با رهبران است. آیا این به معنای ناتوانی رئیس جمهور است؟ قطعا نه؟ و این تصور بی پروا است. چطور ممکن است رئیس جمهور عاجز باشد و ظفر قندی و میدری و این قبیل افراد را معرفی کند؟ این تصورات ساده لوحانه است. اما اگر همه اینها را به خواست رهبری فرض کنیم، بهتر است و نتیجه آن تحصیل است و باید شادتر باشیم.
‌
آنها می گویند این رفتار خلاف قانون و خلاف تفکیک قوا است. این یکی از آن کلمات عجیب است. در همه جوامع دموکراتیک، گفتگوهای واقعی در خارج از مراکز و نهادهای رسمی صورت می گیرد و سپس در این نهادها رسمیت می یابد. بنابراین رئیس جمهور باید با همه قدرتمندان و نهادها و طرف های ذینفع مشورت و تفاهم کند. همانطور که از همه اعضای کمیته های کارشناسی برای تعیین وزرا و اعضای کابینه دعوت کرد و اتفاقا اکثر اعضای کابینه بر اساس پیشنهاد این کمیته های کارشناسی انتخاب شدند. مشورت و هماهنگی در سطوح بالاتر طبیعی است. این کابینه محصول قدرت توافق است. متأسفانه حتی در گذشته که جریان اصلاحات شکل گرفت، اما همچنان در میان فعالان سیاسی و نخبگان، ادبیات اپوزیسیون برجای مانده از فرهنگ انقلاب بر ادبیات اصلاحات غالب شد و این ادبیات به یکی از معضلات اصلی تبدیل شد. از این جریان الان هم رسوبات آن ادبیات در میان اصلاح طلبان حاکم است که من جداگانه به آن می پردازم، ادبیاتی که در میان اصلاح طلبان و براندازان و از سوی دیگر در میان تندروهای تندرو به وفور و فراوانتر دیده می شود.

تفاوت دو جریان توافق و تعارض در این است که سایر نقاط قوت را نقاط ضعف می دانند. مثلاً من از ابتدا علناً گفته ام که اگر دکتری به دلیل اشتباه محاسباتی انتخاب شود و ساختار سیاسی به زور به او تسلیم شود، در آن انتخابات شرکت نمی کنم، اما این ساختار باید آگاهانه آماده شود. آن را بپذیرد وی همچنین معتقد بود که باید همه امور را با مدیریت هماهنگ کنند. طبیعی است که مجلس به دلیل ادعای اکثریت نمایندگان مبنی بر اینکه خود را تابع رهبری می دانند، به تفاهم و هماهنگی رأی می دهد. این یک وضعیت سیاسی جدید است و الزامات آن باید برآورده شود. هیچ اقدام غیرقانونی صورت نگرفته است، در دولت های قبلی با رهبری هماهنگی کردند، اما چون توافقی نبود نتیجه کمتری گرفتند. حالا طبق قانون مجلس وزرا را مورد بررسی قرار داد و رای داد و اگر رای نمی دادند هیچکس تغییر نمی داد. این تصمیم خودشان بود، به همین دلیل حدود 120 رای بین حداقل و حداکثر رای اختلاف است.

متأسفانه برخی به جای استقبال از این سیاست جدید که در آن هر دو طرف برای اولین بار یکدیگر را می شناسند، به دنبال اعتراض هستند. معلوم نیست چرا حرف آقای مادزیکیان در مورد خانم صادق و آقای عباس صالحی را متوجه نمی شوند؟ با توجه به این حمایت مستقیم، حضور این دو نفر گره مهمی را در فضای کنونی جامعه ایران باز می کند و در صورت حمایت و یا حتی درخواست حضور آنها، طبیعی است که این دو گره باز می شود و ارزش حضور آنها همین است. اگر دکتر در هماهنگی قبل از ارائه نهایی لیست کاندیداها بگوید چه اتفاقی افتاده است باید از اقدام او استقبال کرد و البته نگفتن قبلی ها هم دلایل خاص خود را داشت. قبلی ها به آن هماهنگی ها اشاره نکردند چون می خواستند مدیریت را مسئول عدم امکان ایجاد توافق کنند اما مدکیان این صحبت ها را اعلام می کند چون می خواهد موفقیت توافق را به مدیریت نسبت دهد و این مهم است. نقطه و تفاوت

این یک اتفاق جدید و خوشحال کننده است. لیدرهای پزشکی توانمند هستند و البته لیدرها شرایط را فراهم کرده اند تا در راس در جهت این توافق حرکت کنند اما این توافق در راس دقیقاً در جهت ایجاد توافق در پایین است. سیدعباس صالحی، خانم صادق، دکتر ظفرقندی، دکتر میدری و حتی افرادی مانند آقایان همتی، ستار هاشمی، عراقچی، سیمایی و صالحی امیری نیز انعکاسی از تلاش برای توافق در سطوح پایین و مردم هستند. حتی نظر من در مورد وزرای اطلاعات و کشور تا حدودی مثبت است، زیرا آنها معتقدند که این روند باید متعادل و معتدل باشد و این نیز یک نکته مثبت است. از همه مزه تر، شکایت کاهان از توافق پزشکان ذکر شده در بالاست که تا حدودی همان منطق انتقادات این طرف توافق را دارد. برای سیاست وفاق باعث افتخار است که با 50 درصد مشارکت و 55 درصد رای توانست چنین کابینه ای را با رای بالا از مجلس اصول حذف کند. دیگرانی که با رای بسیار بیشتری موفق به انجام این کار نشدند، باید به ناتوانی رویکردهای ضد همسویی خود فکر کنند.

واقعیت این است که ما وارد دوره جدیدی از سیاست شده ایم. الگوی قدیمی کنشگری در همه گرایش‌های سیاسی که مبتنی بر قاعده تضاد بود، باید سیاست خود را تغییر دهد و سیاست جدید خود را با منطق توافق و اجماع تعریف کند. فرآیند اعتمادسازی باید تکمیل شود. برای حل مشکل فیلترینگ باید موضوع زنان در اولویت قرار گیرد و در چارچوب اجماع یا در حال حل شدن باشد. در روزهای آینده در این مورد خواهم نوشت.