به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، نام او شمسی است، شمسی صیادی، زنی مجرد با سه فرزند نوجوان از همسرش که 16 سال پیش از او جدا شد. در این مدت خواهرش فوت کرد و او سرپرستی دختر خواهرش را که اکنون 12 ساله است به عهده گرفت. این زن بی خانمان است، کارش جمع آوری زباله های مردم است. او در میان زباله ها برای خود و فرزندانش سرپناهی ساخته است و در محیطی پر از آلودگی و فقر زندگی ای را می گذرانند که روزها نیست.
شمسی صیادی به خبرنگار رکنا گفت: من فقط یک خانه می خواهم، یک پناهگاه امن برای خودم و فرزندانم، نمی خواهم به نام من باشد، فقط در آن زندگی کنیم، اگر بمیرم دولت بیاید و بگیرد. خانه
در ادامه گفت وگوی خبرنگار رکنا با شمسی صیادی؛ مادر تنها را می خوانی که با همه سختی ها در قصر شیرین زندگی می کند:
کمی از خودتان و زندگیتان بگویید.
شمسی صیادی مادر سه فرزند هستم. دو دختر و یک پسر. من 16 سال است که طلاق گرفته ام و سرپرست خودم و فرزندانم هستم. من پناهی ندارم برای زنده ماندن باید از همه جا کمک می گرفتم. به قصرشیرین رسیدم و در گوشه ای با وسایلی فضایی درست کردم که محل زندگی ما باشد و حالا وسط زباله ها نشسته ام.
فرزندان شما چند سال دارند؟
دختر بزرگم 21 سال، دختر دیگرم 18 سال و پسرم 16 سال دارند. همچنین یک دختر 12 ساله دارم که دختر خواهرم است. بعد از فوت مادرش احساس تنهایی کرد و من او را با خودم آوردم. این بچه مثل بچه های من است و سعی می کنیم با هم زندگی کنیم.
همسرت کجاست
همسرم نمی توانست از ما حمایت کند، من طلاق گرفتم و مجبور شدم زندگی خود را تنها بگذرانم. از تهران و کرج تا ساوه برای تربیت فرزندانم به خانه مردم می رفتم و نظافت می کردم. اما الان اینجا در قصرشیرین هستیم و کاری نداریم. نه مثل تهران و کرج که جایی برای نظافت هست و نه مثل کرمانشاه که بچه هایم کار پیدا کنند. الان همه ما زباله گرد هستیم. من حتی پولی برای اجاره خانه ندارم.
آیا فرزندان شما درس می خوانند؟
دختر بزرگم معماری می خواند اما به دلیل مشکلات مالی و نبود مسکن نتوانست ادامه دهد. پسر دیگرم تا کلاس یازدهم و پسرم تا کلاس پنجم درس خواند. حسرت اینکه چرا نتوانستم شرایط ادامه تحصیل را برایشان فراهم کنم همیشه در دلم مانده است.
چگونه این زندگی را اداره می کنید؟ شما در چه شرایطی هستید؟
باور کنید ما در شرایطی زندگی می کنیم که هرکس آن را ببیند دلش برای ما خواهد سوخت. برای چهار نفر دو میلیون و پانصد هزار تومان از کمیته امداد دریافت می کنیم و ماهانه یک و نیم میلیون یارانه ماست. زندگی من اینگونه است؛ جمع آوری پسماندها و حفظ آبرو تا فرزندانم با افتخار بزرگ شوند. مدت زیادی است که نمی توانم به فرزندانم غذای کافی بدهم و به آنها نان و پنیر می دهم. هنوز هم دلمان برای خوردن کمی مرغ تنگ شده است.
آیا فرزندان شما کار می کنند؟
نه، اینجا چیزی برای آنها وجود ندارد. اگر پول داشتم شاید می توانستم خانه ای در کرمانشاه یا کرج برایشان اجاره کنم که بتوانند کار کنند، اما اینجا جایی برای کار نیست.
چرا وقتی کار داشتید از کرج به قصرشیرین آمدید؟
مادرم مریض بود و برای کمک به او مجبور شدم به قصرشیرین بروم. الان دیگر جایی نداریم و در شرایط ناامنی زندگی می کنیم.
آیا مسئولان برای کمک به شما آمده اند؟
بله، عده ای از استاندار آمدند و شرایط ما را دیدند، صحبت هایی برای کمک به بهبود وضعیت معیشتی ما انجام شد، اما هنوز مشخص نیست چگونه می توانند به ما کمک کنند. چندی پیش شخصی آمد و برای ما ویدیو ضبط کرد و قول جمع آوری کمک های مالی را داد که کمی به ما کمک کرد. یکی دو روز پیش یه آدم خوب برامون روغن آورد تا گرممون کنه. برایمان غذا آورد.
اگر کسی بخواهد به شما کمک کند، می خواهید چه کار کند؟
خانه مجردی؛ جایی که بتوانم با فرزندانم در آرامش و امنیت زندگی کنم.
