به گزارش رکنا، سر دکتر جوزف ریچارد دیکسون، پسر جراح جان دیکسون، در سال 1820 در طرابلس به دنیا آمد.
او در رشته پزشکی فارغ التحصیل شد و به عنوان پزشک سفارت در نمایندگی دیپلماتیک مشغول به کار شد. بریتانیای کبیر در سال 1847/1263م در زمان محمدشاه قاجار او به ایران اعزام شد و جایگزین دکتر چارلز ویلیام بل شد.
با مرگ محمدشاه، دکتر دیکسون، اگرچه رسماً مسئولیت پزشکی شاه جوان، یعنی ناصرالدین شاه را بر عهده نداشت، اما سایه او بر دربار ناصری مسلط شد.
در سال 1265 م. ح.، ناصرالدین شاه به تیفوس مبتلا شد. دیکسون پس از درمان، علامت شیر و خورشید را دریافت کرد.
12 در سال 1282 هجری قمری ناصرالدین شاه در سفر به مازندران به بیماری مالاریا مبتلا شد و پس از بازگشت به تهران، دکتر دیکسون به مداوای وی پرداخت. از آن پس این پزشک انگلیسی در بیشتر سفرهای شاه از خادمان رابک به شمار می رفت.
13 ناصرالدین شاه در اولین سفر خود به فرنگستان در سال 1290 هجری قمری دکتر دیکسون را با خود برد.
آنچه باعث محبوبیت دکتر دیکسون در دربار ناصری شد، بیماری چشم خانم گروسی امین اقدس، یکی از همسران مورد علاقه ناصرالدین شاه بود که پزشکان راهی برای درمان آن نداشتند.
این مشکل از سال 1302 هجری قمری آغاز شد و پزشکان متعددی چون دکتر تولوزان، میرزا سید رضی، مدیر طب، حکیم الممالک، میرزا ابوالقاسم نائینی و دکتر فوریه از جمله پزشکان معالج بودند.
برخورد با امین اقدس بیش از هر چیز موضوع رقابت بین سیاستمداران و سفارتخانه ها بود. دکتر دیکسون از این فرصت استفاده کرد و «مشتری محراب بزرگوار» شد. او به درمانی دست زد که اگرچه از نظر پزشکی بی اثر بود، اما راهی برای دستیابی به نفوذ بریتانیا در دربار ناصری تلقی می شد.
محمدحسن خان اعتمادالسلطنه در خاطرات خود می نویسد: «چشم امین اقدس بهتر است… معلوم است که سفارت انگلیس دو سه هزار تومان به خواجه امین اقدس و خودش داد تا به شاه بگوید که دیکسون به من گفته بود معالجه شدم. چشم من، که دیکسون چشم من را معالجه کرده بود، در این مورد ما طرف نیازهای «روسیه، انگلیس، افغانستان و هرات هر دو به حرم راه دارند و اطلاعات کسب می کنند».
زبیده خانم (متولد بیجار گروس – درگذشته ۱۲۷۲ در تهران)، ملقب به آمنه اقدس، از همسران ناصرالدین شاه قاجار و از درباریان بود. او خواهر میرزا محمدخان گروسی (میلیجک اول) و عمه عزیزالسلطان (میلیجک دوم) بود.
در سال 1276 هجری قمری ناصرالدین شاه در سفر به نواحی غرب کشور زبیده را که یتیم بود خریداری کرد. زعفران باجی، مدیر خزانه داخلی که مورد علاقه شاه بود، سرپرستی آموزش زبیده را به عهده گرفت. پس از یک سال تحصیل در امور و تحصیل در درون، با ناصرالدین شاه ازدواج موقت کرد.
اعتماد پادشاه به زبیده به حدی بود که خزانه مخصوص شاه به او سپرده شد و به همین دلیل او را «امینه اقدس» نامیدند.
آمنه اقدس اولین زن ایرانی بود که برای معالجه به اروپا سفر کرد. از سال 1302 ه.ق بوده است. اخ از درد چشمش شاکی بود که پس از چند سال به نابینایی هر دو چشم ختم شد. به دستور ناصرالدین شاه در سال 1307 ه. آمنه اقدس به همراه هیئتی به سرپرستی سعدالسلطنه حاکم قزوین و میرزا حسین کاشی پزشک مخصوص به وین پایتخت اتریش سفر کرد و در آنجا تحت عمل جراحی چشم قرار گرفت، اما موفقیتی نداشت. این اولین باری بود که یکی از همسران شاه بدون او به فرنگستان می رفت و همین امر باعث شد تا شاه مورد انتقاد قرار گیرد و اشعاری در انتقاد از تصمیم این شاه برای محبوب شدن در بین مردم عادی مورد انتقاد قرار گیرد.[۲] زبیده خانم پس از صرف هزینه‌های فراوان، همچنان نابینا به ایران بازگشت، اما شاه هنوز جواهرات خود را به او می‌دهد و وانمود می‌کند که هنوز سالم، دیده شده و مورد علاقه اوست.
پس از بازگشت از سفر فرنگ برای شفا به مشهد رفت و پس از چند ماه اقامت در خراسان با شایعه بهبود چشم و استقبال متملقانه ریزال به تهران بازگشت. او هنوز راهی برای درمان چشمان خود نیافته بود، اما در ذی الحجه 1308 ه. او سکته کرده بود و علاوه بر نابینایی، یک طرف بدنش کاملاً فلج شده بود.
در 27 ذی الحجه سال 1311 (قمری) بانو آمنه اقدس که همچنان به شفای چشمان خود امیدوار بود، سکته کرد و یک روز بعد درگذشت. ناصرالدین شاه در مرگ او بسیار عزادار شد.
