به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، داستان در مورد معلمی فداکار است که شهرت نوع دوستی او در فضای مجازی بسیار گسترش یافته است. معلمی که برای شاگردان کوچکش سنگ تمام گذاشت و نگذاشت درد بیماری او را فراموش کند.
زینب علیپور معلم پایه اول و دوم مدرسه شهید صدوقی روستای کلاچه دوم استان گیلان او 14 سال است که تدریس می کند.
با خبرنگار صحبت کرد رکنا وی در خصوص جزئیات حضورش در کلاس درس با وجود کمردرد و دراز کشیدن گفت: یازده ساله هستم. دانشجو من دو پایه دارم می دانید که مدیریت همزمان دانش آموزان از دو پایه کار دشواری است. با این حال سعی می کنم با عشق و از خودگذشتگی به فرزندان ایران خدمت کنم.
زینب علیپور در ادامه گفت: چند وقت پیش چون در خانه کارهای سنگین انجام می دادم و قصه داشتم دیسک کمر کمردرد شدید داشتم. من قبلاً سابقه ای از آن نوع درد داشتم. مثلاً در دوران کرونا که آموزش به صورت مجازی تدریس می‌شد، حدود چهار ماه درازکش تدریس می‌کردم و چون در خانه بودم مشکلی برای تدریس نداشتم. اما امسال با وجود این درد یک هفته به مدرسه رفتم.
وی در توضیح صحبت هایش افزود: بعد از اینکه با وجود درد به مدرسه رفتم، مدیر مدرسه متوجه وضعیت من شد. این در همان زمان بود که من به دکتر مراجعه کردم و حتی نمی توانستم راه بروم. مدیر مدرسه این فرصت را به من داد تا روند درمانی خود را ادامه دهم و در این بین، اداره آموزش و پرورش فرد جایگزینی را برای تدریس انتخاب کرد. بعد از 2 هفته، دکتر به من اطلاع داد که باید کمر را جراحی کنم. با این حال، من درمان خانگی را شروع کردم تا اثربخش باشد.
این معلم فداکار گفت: در این مدت اولیای دانش آموزان به منزل من آمدند و ضمن دلجویی و عیادت از من آرزوی بهبودی کردند. در آن زمان به آنها قول دادم که به محض اینکه حالم بهتر شد و بتوانم روی پاهایم بایستم، حتماً به مدرسه برمی گردم.
زینب علیپور در ادامه اظهار داشت: بعد از یک هفته استراحت و درمان های خانگی کمی حالم بهتر شد و تصمیم گرفتم مدرسه بازگشت اما من هنوز به طور کامل بهبود نیافته ام. خانه من درست روبروی مدرسه است، اما نتوانستم چند قدمی راه بروم. پس روی صندلی عقب ماشین دراز کشیدم و وارد حیاط مدرسه شدیم و تا آنجا که ممکن بود به سمت مدرسه حرکت کردم. بعد از آن با کمک همسر و دخترم به طبقه بالا رفتم و به کلاس رسیدم. آنجا برایم تخت گذاشتند، دراز کشیدم و شروع به تدریس کردم.
وی گفت: دانش آموزانم زمانی که در مدرسه نبودم برایم نامه می نوشتند و از دوری از من ابراز ناراحتی می کردند. وقتی با این شرایط وارد مدرسه شدم، با وجود سن کم و شیطنت های همیشگی شان، وضعیت جسمی مرا درک کردند و سعی کردند با سکوت به من کمک کنند تا کارهایم را انجام دهم.
این معلم فداکار در پایان به ویدئویی از خود که در فضای مجازی منتشر شده اشاره کرد و گفت: دوست نداشتم آن فیلم در فضای مجازی دیده شود. خیلی ها گفتند که این فیلم برای جلب توجه و خودنمایی اکران شده است، اما اینطور نیست. هیچ معلمی برای لاف زدن کاری نمی کند و من فقط برای دانش آموزان و دغدغه اولیای دانش آموزان به مدرسه رفتم.
لازم به ذکر است که وزارت آموزش و پرورش و اداره کل شهرستان نیز از این دست هستند معلم فداکار استقبال مینماید
