هر ساله در اردیبهشت ماه نمایشگاه بین المللی کتاب در تهران برگزار می شود. فکر می‌کنید روزی می‌توانید به ایران بیایید و نسخه‌های انگلیسی و احتمالاً ترجمه‌های فارسی آثارتان را برای مخاطبان ایرانی امضا کنید؟
خیلی دوست دارم روزی به ایران بیایم و در نمایشگاه بین المللی کتاب تهران شرکت کنم. من را ناراحت می کند که این روز به زودی فرا نمی رسد ، اما لطفاً دعوت خود را باز بگذارید ، زیرا نه ، بله ، خواهم کرد!
در سپتامبر سال گذشته، انتشارات مولوکو آلمان کتاب مشترک او با فرید قدمی را در مورد حضور حسن صباح در آثار ویلیام باروز به زبان انگلیسی منتشر کرد. می دانم که از کتاب استقبال خوبی شد و چاپ اول بلافاصله فروخته شد. آیا می توانید درباره این کتاب و تجربه مشترک خود در نوشتن آن برای ما بگویید؟
من به عنوان محقق آثار باروز، همیشه به دنبال انجام تحقیقات بدیع و بدیع برای درک آثار او و منابع آنها بوده‌ام. به عنوان یک دانشگاهی بریتانیایی، برای من این عمدتاً به معنای تحقیق در مورد فرهنگ آمریکایی و سایر فرهنگ‌ها در سرزمین‌هایی بود که او در آن زندگی می‌کرد، از مکزیک تا مراکش. من هرگز تلاش نکرده‌ام که زندگی‌نامه‌نویس باروز باشم، زیرا زندگی او اگرچه برای من جذاب است، اما از زندگی شخصی و تجربه‌ام نیز بسیار دور است. 40 سال پیش، به محض اینکه باروز را برای اولین بار در کانزاس سیتی، ایالات متحده ملاقات کردم، می دانستم که هرگز او را واقعا درک نمی کنم. بنابراین، من روی زندگی آثار و نوشته های او تمرکز کرده ام، نه زندگی خود باروز.
از آغاز علاقه‌ام به باروز در دهه 1980، به اهمیت حسن صباح برای باروز پی بردم، اما حسن صباح شخصیتی از گذشته‌های دور و از فرهنگ و تاریخی بود که تقریباً هیچ چیز درباره‌اش نمی‌دانستم. من به حسن صباح به عنوان یک شخصیت داستانی در آثار باروز علاقه داشتم و اصلاً سعی نکرده بودم درباره او به عنوان یک شخصیت تاریخی بیشتر بدانم. زبان یکی از موانع آشکار بود و دانش من از ادبیات فارسی و تاریخ و مذهب ایران بسیار ناچیز بود. (و هنوز هم همینطور است).
برای کتاب‌هایی که در سال 2020 ویرایش می‌کردم، به‌ویژه دستورالعمل‌های نبرد باروز، علاقه شگفت‌انگیز باروز به حسن صباح را به طور گسترده بررسی کردم، اما فقط در محدوده‌ای که توضیح دادم: یعنی تمرکز صرفاً بر متون باروز. اگر ملاقات فرید و علاقه ای که او در من ایجاد کرد نبود، هرگز جرات نمی کردم درباره حسن صباح تحقیق کنم و یک کتاب کامل بنویسم. فرید همچنین به من نشان داد که دانش من واقعاً چقدر محدود است. البته زمانی که شروع به نوشتن کتاب کردیم، سعی نکردم محقق تاریخ پارسی یا مذهب اسماعیلی شوم: آن را کاملاً به فرید واگذار کردم. اما کار با هم به من کمک کرد تا داستان واقعی حسن صباح را پیدا کنم و آنچه را که آشکارا از دیدگان پنهان شده بود کشف کنم: اگر حسن صباح از تجربه من دور بود، به همان اندازه از خود باروز دور بود.
چرا باروز، این نویسنده آمریکایی قرن بیستم، اینقدر مجذوب او شد؟ دیدم این کتابی که می نویسیم در واقع داستانی است درباره زندگی من در جستجوی ردپای باروز، زیرا شیفتگی باروز نسبت به حسن صباح دقیقاً به موازات شیفتگی من به ویلیام باروز بود. ما هر دو مجذوب افرادی بودیم که از ما دور بودند و می دانستیم که نمی توانیم آنها را درک کنیم. البته هر کدام از ما به روش های مختلفی به این فاصله پاسخ دادیم. باروز با تخیل پاسخ داد و نسخه خود را از حسن صباح به عنوان نوعی شخصیت تخیلی رادیکال خلق کرد. اندازه حسن صباح شخصیتی افسانه ای و مرموز بوده است. و فکر می‌کنم چیزی که دو آدمکش را به کتاب موفقی تبدیل کرد این بود که من و فرید داستان‌های شخصی خودمان را در گفتن داستان‌های ویلیام باروز و حسن صباح یافتیم.
ادبیات نسل بیت در ایران بسیار پرطرفدار است و امروزه خوانندگان ایرانی با ترجمه همکار ایرانی خود با آثار آنها آشنا شده اند. از جمله کتاب «نهار لخت» که با مقدمه ای از وی به زبان فارسی منتشر شد، همچنان در فهرست کتاب های محبوب ایرانیان قرار دارد. به نظر شما چرا ادبیات نسل بیت هنوز برای مخاطبان امروزی جذاب است؟
در نگاه اول، توضیح محبوبیت نسل بیت آسان به نظر می رسد: آنها به عنوان یک گروه منحصر به فرد از نویسندگان ظهور کردند که آشکارا علیه انطباق با ارزش های اجتماعی و ادبی غالب زمان خود قیام کردند و با انجام این کار، الهام بخش هر دو خواننده خود شدند. و به پیروانش. برای دیگر هنرمندان، نوازندگان، فیلمسازان و دیگر افراد خلاق. از آنجایی که آن ارزش‌های مسلط، به بیان مختصر، «رویای آمریکایی» بود، بیتز نقدی از درون خود سیستم آمریکایی ارائه کرد که جذابیت گسترده‌ای داشت. با این حال، بخشی از این جذابیت خیلی سریع به مجموعه ای از تصاویر فریبنده شورش «آمریکایی» تبدیل شد که دیگر سیستم سرمایه داری را تهدید نمی کرد، زیرا همانطور که می دانیم سرمایه داری در امواج تغییر رشد می کند و مخالفان را به مد و مخالفان را به مد تبدیل می کند. سیاست در. یک تی شرت.
بنابراین، در حالی که من معتقدم علاقه به نسل بیت اغلب با علاقه روشن و روشنفکرانه به فرهنگ به عنوان ابزاری برای مقاومت در برابر ارزش‌های سرکوب‌گر ارتدکس همراه است، من همیشه در مورد اینکه چقدر این افشاگری رادیکال است، شک دارم. یکی از دلایل شک و تردید من این است که عناصر بسیار متفاوتی در نسل بیت وجود دارد، با این تنوع گسترده. به عنوان مثال، جک کرواک، همیشه محبوب ترین نویسنده نسل بیت بوده است، زیرا دیدگاه او عاشقانه ترین است و کمترین تهدید را برای وضعیت موجود در بر دارد. باروز همیشه برای خوانندگانش چالش برانگیزترین و خطرناک ترین بوده است. از آنجایی که کار او پیچیده تر است، خشونت بیشتری نیز دارد. در این میان، معنویت گرایی خوش بینانه گینزبرگ متفاوت است. یکی از چیزهایی که من در مورد شبکه مطالعات بیت اروپایی، که در دهه گذشته به اجرای آن کمک کرده‌ام، دوست دارم، این است که افرادی از نسل بیت را گرد هم می‌آورد که به طرق مختلف ارزش دارند. با این حال، همه آنها یک چیز مشترک دارند. مشترک. به نظر من، به طور کلی، جذابیت نسل بیت به تصاویر نسبتا سطحی و فریبنده ای که دریافت می کنند مربوط می شود، اما این تصاویر اغلب درهایی را به روی علایق عمیق تر و خاص تر و حس اجتماع و با هم بودن باز می کنند.
با توجه به علاقه ایرانی ها به نسل بیت، من بسیار متعجب شدم که متوجه شدم بیت ها در ایران چقدر محبوب هستند. شاید این صرفاً به دلیل ناآگاهی من باشد، زیرا من مانند اکثر غربی ها، ایران را عمدتاً از روی کلیشه های رسانه ای در اخبار می شناسم. اما تصور می‌کنم جذابیت نسل منظوم برای خوانندگان ایرانی تنها به خاطر تصویر سرکش یا حتی کتاب‌های معینی از نویسندگان خاص نیست، بلکه به دلیل «صحنه‌ای» است که ابیات شکل می‌دهند. یعنی همان صحنه و فضایی که جمعی از شاعران و هنرمندان در کافه‌ها گرد هم می‌آیند، همزمان با احساس عاطفه ناشی از تلاش گروهی و جمعی برای خلق چیزی بالاتر از هر کاری که یک فرد به تنهایی می‌تواند انجام دهد، از پشت صفحه کامپیوتر. یا در اتاق خانه بیت ها صحنه ای از یک جامعه خلاق، یک جامعه جایگزین را ایجاد می کنند.
آیا به نظر شما ارتباط بین نویسندگان و مردم کشورهای مختلف می تواند در ارتقای صلح و مدارا در بین ملل جهان تأثیر داشته باشد؟
بله قطعا همینطور است. البته همیشه بحث ترجمه مطرح است، مثلاً در متون نسل بیتی که فرید به فارسی ترجمه کرده، چه چیزی کم است و چه چیزی به دست می آید. از خواندن ترجمه فرانسوی باروز، تنها زبان دیگری که می توانم بگویم که می فهمم، می دانم که ترجمه باروز چقدر دشوار است. خواندن آثار او حتی برای اکثر خوانندگان انگلیسی زبان سخت است! بنابراین، اجتناب ناپذیر است که مترجم بتواند فقط برخی از جنبه های فرم و محتوا را به اشتراک بگذارد، اما نه همه آنها را. به عنوان مثال، «ترجمه» «نهار لخت» دیوید کراننبرگ از متن به فیلم – که به اعتقاد من در ایران هم معروف است – در برخی سطوح موفق است، اما کراننبرگ کاملاً طنز وحشیانه و خطرناک رمان باروز را نادیده می گیرد به عنوان (به همین دلیل است که من واقعاً این فیلم را دوست ندارم، حتی اگر معمولاً فیلم های کروننبرگ را دوست دارم).
با این حال، مطمئن نیستم که باروز با هدف «ترویج صلح» موافق باشد. البته من به عنوان یک لیبرال خوب می خواهم این هدف برای همه باشد. اما یکی از دلایلی که من به سمت باروز جذب شدم، بدبینی، بدبینی و صداقت اوست. او ما را از خود راضی یا فریب نمی دهد تا احساس خوش بینی کنیم. او خواننده را به چالش می کشد تا واقع بین باشد و دیدگاه او اصلاً اطمینان بخش نیست. باروز در «شهرهای شبانه آشوب» به صراحت درباره مشکلات دشوار جهان که از زمان انقلاب صنعتی شتاب گرفته است می نویسد، و درباره اینکه آیا می توان خود را از ظلم رها کرد، باروز می گوید: «تنها یک معجزه یا یک فاجعه می تواند به این آزادی دست یابد. “. بازگشت.”
ویلیام باروز می خواست به الموت ایران سفر کند، اما متاسفانه نتوانست. دوست دارید به کدام نقاط ایران سفر کنید؟ در کتاب «دو قاتل» به فرش شیرازی خود و کتاب شعر خیامی که دارید اشاره کردید، آیا دوست دارید به نیشابور و شیراز سفر کنید؟
من دوست دارم به هر جایی سفر کنم. الموت روشن است و از آنجایی که من همیشه با قالی های شیرازی ام زندگی کرده ام، سفر به آنجا برایم لذت بسیار خواهد داشت.
امروزه بسیاری از کتابخوانان ایرانی او را به عنوان مهمترین ویراستار و پژوهشگر آثار باروز می شناسند و بسیاری نیز کتاب کوچک «نشانه خطر: ویلیام باروز در پاریس» را که به زبان فارسی منتشر شده خوانده اند. آیا چیزی هست که بخواهید با ایرانی ها صحبت کنید که من در مورد آن از شما نپرسیده ام؟
صادقانه بگویم، فکر می‌کنم باید درباره ایران و به‌ویژه فرهنگ فارسی بیشتر بدانم تا بتوانیم گفتگوی بهتری داشته باشیم. این به من کمک می کند تا بتوانم کارهایی را که انجام داده ام برای خوانندگان ایرانی توضیح دهم و از آنها بشنوم که چگونه آثار من را می خوانند و صدای من را می شنوند. اکنون تنها چیزی که می خواهم بگویم این است که استقلال روحی و روانی سهمگین شارضی فرید را به همراه تعهدی استواری که در او دیده ام تحسین می کنم. اگر این ویژگی ایرانی هاست، پس من بیشتر از هرکسی می خواهم به کشورشان سفر کنم!
سی و پنجمین دوره نمایشگاه بین المللی کتاب تهران با شعار «بخوانیم و بسازیم» از 29 تا 29 اردیبهشت ماه (14:03) در مصلی امام خمینی (ره) به صورت حضوری و در سامانه کتابخوانی برگزار می شود به صورت مجازی
۲۲۰۵۷
