به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، COP 29 (کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد) به عنوان یکی از مهمترین رویدادهای بین المللی در زمینه تغییرات اقلیمی، اهداف متعددی را دنبال می کند. این کنفرانس به منظور ارتقای همکاری های بین المللی در زمینه کاهش گازهای گلخانه ای، ارتقای آگاهی عمومی از تغییرات آب و هوایی و تشویق کشورها به اتخاذ سیاست های پایدار برگزار می شود. یکی از اهداف کلیدی COP29 دستیابی به توافقات جهانی برای کاهش دما به کمتر از 1.5 درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن است. این هدف برای حفظ اکوسیستم ها و جلوگیری از پیامدهای جدی تغییرات اقلیمی از جمله بالا آمدن سطح آب دریاها و بلایای طبیعی جدی پیشنهاد شده است.
حضور ایران در جام بیست و نهم می تواند فرصتی طلایی برای بهبود شرایط محیطی کشور باشد. ایران به عنوان کشوری که در زمینه اقلیم، ریزگردها و آلودگی هوا با چالش های جدی مواجه است، می تواند از تجربیات سایر کشورها بهره مند شده و از راهکارهای جدید برای مقابله با این چالش ها استفاده کند. این کنفرانس این امکان را به ایران می دهد که با سایر کشورها در زمینه تبادل دانش و فناوری های سبز همکاری کرده و در نتیجه برنامه های ملی خود را تقویت کند.
یکی از دستاوردهای کلیدی حضور ایران در جام بیست و نهم، تغییر تمرکز از انرژی های فسیلی به انرژی های تجدیدپذیر است. با در نظر گرفتن منابع غنی انرژی های تجدیدپذیر در ایران از جمله انرژی خورشیدی و بادی، این کشور می تواند با همکاری بین المللی پروژه های انرژی های تجدیدپذیر را توسعه دهد و سرمایه گذاری های خارجی را جذب کند و اقداماتی را برای کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی انجام دهد. این تغییر رویکرد نه تنها به بهبود کیفیت هوا و کاهش آلودگی کمک می کند، بلکه می تواند باعث ایجاد اشتغال و رونق اقتصادی در مناطق مختلف کشور شود.
همچنین ایران می تواند با مشارکت در برنامه های مالی و حمایتی بین المللی، پروژه های زیست محیطی را در داخل کشور اجرا کند. این همکاری ها ممکن است شامل پروژه های حفاظت از منابع آب، مدیریت کشاورزی پایدار و استفاده بهینه از منابع طبیعی باشد. ایران با اتخاذ سیاست‌های مناسب و ایجاد زیرساخت‌های لازم، می‌تواند وضعیت زیست‌محیطی خود را بهبود بخشد و در کنار آن به توسعه پایدار و کاهش فقر در جوامع محلی کمک کند.
در نهایت حضور ایران در جام بیست و نهم می تواند زمینه ساز توسعه دیپلماسی محیط زیستی در این کشور باشد. ایران با توجه به چالش‌های جهانی تغییرات اقلیمی باید در مذاکرات بین‌المللی نقش فعالی داشته باشد و تجارب و نیازهای ملی را متناسب با شرایط خاص خود بیان کند. این دیپلماسی می تواند به تقویت همکاری های منطقه ای و بین المللی منجر شود و در نهایت به تحقق اهداف ملی و جهانی در زمینه تغییرات اقلیمی کمک کند.
فنجان 25; حضور نمادین ایران، بدون برنامه ریزی
نوید فهیم زاده، کارشناس انرژی در پاسخ به سوال خبرنگار رکنا مبنی بر اهمیت حضور ایران در اجلاس CUP 25 با محوریت انرژی های تجدیدپذیر و تاثیر آن بر کاهش عدم تعادل انرژی کشور، گفت: حضور ایران در اجلاس سران CUP 25 با محوریت انرژی های تجدیدپذیر چه اهمیتی دارد.
اولین نکته این است که اهمیت این اجلاس از سطح برگزاری آن فراتر است. ما به عنوان یک کشور باید در عرصه بین المللی فعال باشیم. یکی از ادعاها این است که کشورهای توسعه یافته قرن ها در زمینه سوخت های فسیلی رونق داشته اند و اکنون تمام دنیا باید هزینه های زیاده روی این کشورها از جمله گرم شدن کره زمین و گرد و غبار را بپردازند. اجلاس های بین المللی این فرصت را به ما و سایر کشورها می دهد تا اعتراض خود را ابراز کنیم و از این طریق می توانیم با کشورهای دیگر همدست شویم و خواهان جبران خساراتی باشیم که کشورهای پیشرفته به ما وارد کرده اند.
وی همچنین تاکید کرد: ما نیاز به یک برنامه جامع داریم که به ما نشان دهد دیپلماسی در کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت باید به کدام سمت حرکت کند و چه مسائلی را در حوزه محیط زیست، عمومی، آب و … مطرح کند. این برنامه باید در پلتفرم های مختلف بیان شود. زمانی که برنامه خاصی برای کشور وجود داشته باشد، می توانیم بگوییم که کوپا 29 چه جایگاهی در آن برنامه دارد و چگونه از آن استفاده خواهیم کرد. متعاقباً مشخص می شود که چه کارشناسانی باید از بخش خصوصی یا سیاسی در این اجلاس ها شرکت کنند.
وی افزود: در ایران علاوه بر نبود برنامه های مشخص برای دیپلماسی آب، انرژی و محیط زیست، ابرطرحی که همه این حوزه ها را پوشش دهد وجود ندارد. در نتیجه این نوع اجلاس ها تبدیل به اجلاس نمادینی شده اند که فقط در آن شرکت می کنیم و هیچ تاثیر واقعی برای ما نخواهد داشت. مسائل و مشکلات تنها با حضور در این اجلاس ها تغییر نمی کند.
فهیم زاده در پاسخ به سوال خبرنگار رکنا درباره اقداماتی که باید برای تاثیرگذاری بر این اجلاس ها انجام شود، گفت: ابتدا باید جایگاه خود را در سطح جهانی بدانیم و بدانیم که سطح فعالیت ما در چه سطحی است. اگر بخواهیم به کشوری نصیحت کنیم باید خودمان در موقعیت خوبی باشیم. در غیر این صورت حضور در چنین اجلاس هایی صرفا جنبه تشریفاتی خواهد داشت و این مراسم ها تاثیر محدودی خواهد داشت و نمی تواند تغییرات مهمی ایجاد کند. بنابراین اگر در جلسه ای شرکت می کنیم و تغییراتی ایجاد می کنیم، باید از قبل برنامه ریزی و جهت گیری مشخصی داشته باشد.
این کارشناس انرژی افزود: نیاز کشور به برنامه ریزی به این دلیل است که می توان از علت حضور، میزان تحرک و هدف آن صحبت کرد. نداشتن برنامه مانند فرستادن دانشجو به دانشگاه بدون یادگیری دوره های قبلی است. ما هنوز در مراحل اولیه یادگیری الفبای کنشگری بین المللی هستیم. وقتی برنامه ای با پیوست های زیست محیطی برای ارائه در اجلاس های جهانی وجود نداشته باشد، نمی توان تغییراتی ایجاد کرد. از سوی دیگر کشور ما برنامه ای برای فکر و گفتگو با کشورهای همسایه در این زمینه ندارد. مثلاً می‌توانیم با کشورهای پایین‌دست ائتلاف کنیم تا از کشورهای بالادست غرامت آب دریافت کنیم، مثل حق آبه هیرمند. بدون برنامه به قله ها می رویم و بدون رکورد به جام 29 می رسیم که هیچ فایده ای نخواهد داشت.
