به گزارش بازار به نقل از اتاق اصناف تهران، شاید ابتدا رکود، زیان و تعطیلی برای این صنف آغاز شده باشد. کاهش روزافزون مجوزهای کف مغازه و قطار سریع رکود و انحلال گویاترین توصیف از وضعیت صباغان و گلزنان است.
این در حالی است که رئیس اتحادیه صباغان و باربران تهران مدعی است که گهگاه دو سال و یا حتی قبل از آن در دست مسئولان بوده است! حسن سلیمی پس از 42 سال حضور در اتحادیه، شخصاً به نیمی از پنج کارگاه تولیدی مؤثر صنف خود رسیده است که آنها نیز در آستانه تعطیلی هستند!
او که دوره آموزشی خود را در بخش نساجی به پایان رساند، از سال 1949 خیاطی و سپس رنگرزی را آغاز کرد و سپس با راه اندازی چندین کارگاه، خود را وقف تولید کرد. هفته آینده با معدود افرادی که در کارگاه تولید مانده اند خداحافظی می کنند و دستگاه های خود را در معرض فروش قرار می دهند، هرچند کسی آنها را نمی خرد و تحقیقات خود را انجام داده و متوجه شده اند که همه آنها مانند آنها فروشنده هستند.
بدون شک این توصیفات رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان را می توان الگویی کوچک برای کل جامعه این اتحادیه دانست؛ واحدها و اعضایی که همانطور که سلیمی نشان می دهد در بدترین وضعیت اشتغال در تاریخ صنفی خود قرار دارند.
رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان در تشریح وضعیت آشفته این اتحادیه ضمن اشاره به مشکل بیکاری طولانی مدت خود و افراد شاغل در این اتحادیه می گوید: سوال من این است که چرا بازار را تعطیل کردند؟ صد بار گفتیم و پرسیدیم چه کسانی بازار را مسدود کرده اند و چه کنیم؟
به گفته سلیمی، «وضعیت به گونه ای است که بسیاری از اعضای اتحادیه ممکن است حتی در شب عید هم نیایند، اما نگرانند که در سال جدید نتوانند به فعالیت خود ادامه دهند؛ به نظر شما چه کار باید کرد. اجاره دو برابر و بیشتر و درآمدی ندارد و از طرفی هزینه های کارگاه به دست اعضای اتحادیه می افتد؟این ارقام را از کجا باید تهیه کرد، آیا بازار کار نباید باشد؟
رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان با طرح موضوع بیکاری اعضای اتحادیه به برخی عوامل تشدید کننده اشاره کرد و گفت: در حال حاضر در حالی که فرزندان ما بیکار هستند بازار پر از قاچاق جنسی است؛ به عبدل آباد بروید و ببينيد بازار در اختيار بنگلادشي هاست و همه كارها را بنگلادشي ها انجام مي دهند، بازار تهران هم در دست چيني هاست و تنها چيزي كه از توليد مي ماند شعار آنهاست!»
او که بخشی از تاریخ این اتحادیه است، به صراحت تاکید می کند که «اگر اعضای این اتحادیه نه در صنعت نساجی باشند، نه در صنعت نساجی، نه در پوشاک، نه در بافنده و نه در خیاط، حتی در پیراهن سازان، هیچ یک از آنها نمی توانند کار کنند، و همه آنها به این اتحاد وابسته هستند، زیرا با آنها پارچه رنگ، چاپ و تکمیل می شود.
هزینه بالای مواد اولیه.
اما افزایش قیمت و گرانی مواد اولیه برای دومین بار در سال جاری است. به گفته سلیمی، دو ماه پیش برای سومین بار قیمت تابلو گران شد و تابلوی 500 هزار تومانی به یک میلیون و 100 هزار تومان رسید!
رهبر اتحادیه صباغان و گلزنان می گوید صحبت در مورد این چیزها راحت است. چگونه می توانم یکباره و یک شبه به مشتری خود بگویم که باید دو یا چند برابر پرداخت کند؟ آن هم در این بازار؛ در یک مقطع، بازار رونق می گیرد و می توان با افزایش قیمت ها کنار آمد. آیا در حال حاضر اثری از عید در بازار می بینید؟
به گفته سلیمی: مردم دیگر قدرت خرید ندارند و از طرفی اتحادیه ها به دلایلی که بازارشان کند است ورشکست می شوند و بدون مشتری می مانند.
به گفته وی، آیا فردی که خانه به خانه به دنبال یک کیسه برنج هندی می رود و حتی نمی تواند آن را در اختیار او قرار دهد، جایی برای لباس در ذهنش دارد؟
اما اعضای اتحادیه وقتی بیکار می شوند کجا می روند و چه بلایی سرشان می آید؟ رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان از یکی از اعضای اتحادیه به نام آقای حسینی یاد می کند که حدود 100 کارگر، چند طراح، 25 دستگاه چاپ و دو چاپخانه داشت که از 4 ماه پیش شروع به فروش کرده است.
سلیمی به مفقود شدن پروانه ها اشاره کرد و گفت: در دو سال گذشته حدود 110 واحد دارای پروانه فعالیت ما متوقف شده و یا آنهایی که پروانه آنها تمام شده بود و مجبور شدند دوباره برای تمدید مراجعه کنند، طی تماس هایی متوجه شدیم که شارژ کرده اند و در حال حاضر وجود ندارد من ندارم
از صباغان و گلزنان رئیس اتحادیه پرسیدیم که آیا این شغل به طور کامل از بین می رود و اگر راه حلی وجود دارد چیست؟ به نظر می رسد یکی از راهکارهای موجود برای حفظ جان اتحادیه و جلوگیری از تخریب صنفی، عضویت و ادغام در اتحادیه مرتبط دیگر باشد و این امر با وجود بدهی های اتحادیه در حال افزایش است.
در حال حاضر به گفته سلیمی، اعضای اتحادیه حتی نمی توانند حق عضویت خود را پرداخت کنند. خودش از خرداد ماه امسال تا الان که در برج 11 است و در آستانه عید هستیم حدود 50 هزار شغل انجام داده است! و این به گفته او به معنای فاجعه است.
رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان می خواهد بداند چه کسی به من کمک می کند و چرا هیچکس ما را باور نمی کند. ما نان آور خانواده هایمان هستیم تا اتحادیه ها را رهبری کنیم. از مسئولان می پرسم اگر 6 ماه حقوق و حتی مزایا را پرداخت نکنند، چه خواهند کرد؟».
سلیمی می گوید بدترین زمان برای کار مهر 59 است که جنگ شروع شد، مسئولیت را پذیرفت و حالا نمی داند به چه کسی شکایت کند.
