بازیکن دهه 70 از خلأهای تاکتیکی پرسپولیس قبل از پایان نیم فصل صحبت کرد.
منوچهر عبدالله نژاد، مدافع اوایل دهه 70 پرسپولیس که تا سال 1376 مربیگری تیم های پایه این باشگاه را برعهده داشت، سوالات فنی جالبی را درباره پرسپولیس و مشکلات آن مطرح می کند.
عبدالله نژاد در مورد سیستم دفاع سه نفره، مشکلات هافبک و حمله پرسپولیس نکات جالبی را مطرح می کند که خواندن آن خالی از لطف نیست:
* فرشاد فرجی را به عنوان سر مثلث دفاعی دوست دارم چون بیشتر کمکی و جمع کننده است. فرجی در برابر ضربات ایستگاهی چابکی و سرعت خوبی دارد و می تواند سریع واکنش نشان دهد. برای این پست به بازیکنی نیاز دارید که از نظر بدنی قد بلندی نداشته باشد، چابک باشد و پرش خوبی داشته باشد تا بتواند در نوک دفاع مثبت کار کند. پرسپولیس دو مدافع دفاعی، مدافع و پوششی مثل گلسیانی و کنعانی زادگان دارد اما در وسط اگر با فورواردهای کوچک روبه رو شود چون مرکز ثقلشان بالاست دچار مشکل می شود. در واقع رویارویی با مهاجمان سریع مشکل ساز می شود و باید بازیکنی باشد که بتواند از عهده آنها برآید. در ابزاری که یحیی در دست دارد، ممکن است فرجی این گزینه باشد.
* فرجی مدت زیادی است که بازی نکرده و طبیعتا شرایط بازی در شهر مقابل تیمش سخت است. زمین بازی در شهر برای بازیکنی که 8-9 هفته است بازی نکرده بسیار سخت است، اما در ورزشگاه آزادی حتی زمانی که با 2-4-4 شروع می کنیم، می توانیم سیستم را به 2-5-3 تغییر دهیم. دقیقه 90 در واقع مدل بازی، سیستم و تاکتیک ما می تواند در طول بازی تغییر کند. این کاری است که الان در فوتبال دنیا انجام می دهند. وقتی با سبک و نوع بازی وارد لیگ می شویم، فشار روی بازیکنانی است که حضور ندارند و در این شرایط نمی توان انتظار داشت بازیکنی که 15 بازی بیرون بوده، کار را برای ما انجام دهد. در واقع کار برای آنها سخت تر است زیرا وقتی معمولاً در شرایطی که تیم به هم ریخته است به زمین می روند، اخراج یا مصدوم شده اند، در حالی که اگر این بازیکن سالم باشد می تواند با شرایط خوبی جلوی خط دفاعی پرسپولیس کار کند. روزها.
* در سیستم سه دفاعی، سه بازیکن خط دفاعی چه راس و چه یارکوبز باید با هم و در یک خط بازی کنند، اما یارکوبز باید بسیار باهوش باشد. در این سیستم شرح وظایف یارکوب بسیار تغییر می کند و باید به افراط های حریف توجه کرد. به نظر من وقتی از 50 متری زمین خودمان عبور می کنیم باید با سه مدافع بازی کنیم و آن دو تا زمانی که پاس های مورب و بلند از حریف دریافت نکنیم باید در حمله بروند. یارکوب ها باید در این مواقع خیلی باهوش باشند، اما وقتی تیم حریف پرس می کند، ما در دفاع 5 نفر هستیم و این می طلبد که مراقب فضای پشت سرمان باشیم. در چنین شرایطی تیم حریف برای ارسال پاس مشکل پیدا می کند و در این شرایط تیم حریف در فضای پشت دفاع چپ و راست ما کار می کند. به همین دلیل فکر می کنم در برخی بازی ها باید سیستم را بر اساس بازیکنان کلیدی تیم مقابل انتخاب کنیم و همیشه فقط تیم خودمان را نبینیم. گاهی می بینیم که تیم حریف یک هافبک نافذ دارد که در عمق خیلی خوب کار می کند اما وقتی حریف آن بازیکن را ندارد چرا باید مرکز خط دفاع را شلوغ کنیم؟ گاهی اوقات یک تیم اصلاً در جناحین کار نمی کند و یک هافبک قدرتمند و نافذ و یک فوروارد سریع دارد که با همان دو نفر می تواند خطرناک باشد و در این شرایط با یک بازی سریع و یک حمله می توان به گل رسید.
* وقتی با سه دفاع متمرکز بازی می کنیم، در فاز تهاجمی و در زمین مقابل، هم در کناره ها و هم در عمق برتری خواهیم داشت. وقتی ما سه مدافع میانی داریم، مدافعان چپ و راست ما تبدیل به وینگر چپ و راست می شوند و آن دسته از وینگرهای اصلی مثل ترابی و صادقی نیازی ندارند که در لبه خط باشند و به مهاجم ما نزدیک شوند و به این ترتیب مسیر برای حمله مدافعان جناحی حال اگر حریف عمق را بست، بازی را به یک سمت می بریم و در آنجا با حرکات ترکیبی و ایجاد یک مثلث یا دو نفره با دور زدن دفاع حریف با کمک هافبک نافذ خود موقعیت ایجاد می کنیم. اگر حریف در دفاع باز باشد، توپ را به بازیکنان خود پاس می دهیم. کسی که می داند چگونه معادلات را حل کند. بازیکنی که باید در منطقه خودش باشد، یعنی جایی بین قوس نیم قوس و هجده پله حریف. به این ترتیب می توانیم تنوع تاکتیکی در حمله داشته باشیم، موقعیت ایجاد کنیم، از عمق نفوذ کنیم، شوت بزنیم. حتی با برتری نسبت به حریف می توانیم تیم حریف را در زمین حرکت دهیم. مثلاً 50 متر به چپ یا راست بروید. این سیستم می تواند در روزهای خوب کار کند. به طور معمول تیم های حریف با یک مهاجم مقابل پرسپولیس بازی می کنند و نیازی به معطل چهار بازیکن در پشت زمین نیست. ما می توانیم فردی مانند جان استونز را در تیم خود داشته باشیم. سال گذشته، استونز در جایی بین دفاع میانی و هافبک دفاعی برای من سیتی بازی کرد و از رودری جلو افتاد تا جایی که برخی افراد دقیقاً نمی دانستند موقعیت او چیست.
* چند دیدار با تیم انتهای جدولی دارید و در این شرایط به خصوص بعد از دربی آماده سازی بازیکنان از نظر روحی و روانی بسیار سخت می شود. معمولا بازیکنان تمام توان خود را برای دربی می دهند و بعد از این مسابقه یا مصدوم می شوند یا شرایط خوبی ندارند. بنابراین شرایط روحی شما این است که تیم حریف در انتهای جدول قرار دارد و احتمالاً شرایط بدی نخواهد داشت، اما واقعیت این است که لیگ برتر در انتهای جدول نیست. ببینید آنها در معتبرترین لیگ های جهان 10 امتیاز به اورتون از دست دادند اما به حریفان خود می رسند یا استون ویلا فصل گذشته سقوط کرد اما اکنون در صدر جدول است. در لیگ برتر ما بازی با تیمی که ده هفته است پیروز نشده سخت است و بازیکنان باید از نظر روحی کاملا آماده باشند.
* در پرسپولیس هنوز مهاجم شش امتیازی یا هافبک موثر نداریم. در آن محیطی که شهاب زاهدی توپ را دریافت می کند، اگر زلاتان هم بازی کند، کاری نمی کند چون شهاب توپ را می گیرد، سرش را بالا می گیرد، مهدی ترابی را در یک طرف خط می بیند، سعید صادقی را در آن طرف می بیند. سپس یکی دو حرکت انجام می دهد و توپ را لو می دهد. ببینید در منچستر سیتی وقتی هالند توپ را می گیرد آلوارز به او نزدیک است و دو سه متری برای پاس دادن فاصله دارد یا گوندوگان یا دی بروین این نقش را بازی می کردند. در این شرایط اگر تنها مهاجم ما بازیکنی در این نزدیکی نداشته باشد، فوتبالش از دست می رود. اگر عرض زمین 70 متر باشد مهاجمی مثل شهاب دو بازیکن در فاصله 35 متری دارد و طبیعتا کاری از دستش بر نمی آید. با این حال، دائماً این سؤال در مورد او مطرح می شود: چرا او اینقدر توپ را افشا می کند؟
* یک جایی مربی باید به بازیکن کمک کند. اگر بازیکنی را جذب کرده اید، حتماً قبلاً او را مشاهده کرده اید، مسابقات و تمریناتش را دیده اید و ویژگی های او را می شناسید. در واقع شما او را اینطور انتخاب نکردید و با تحلیل جذبش کردید. الان خیلی می شنوید شهاب می گوید کیفیت ندارد اما هیچکس نمی گوید سیستم تیم طوری است که در زمین محو می شود. ما باید در جایی به بازیکن کمک کنیم تا بتواند به خودش و تیم کمک کند و با سیستم تیم سازگار شود. ما نمی توانیم بازیکن را به امید خدا رها کنیم و از او انتظار داشته باشیم که همه مشکلات را خودش حل کند، بلکه باید با تغییرات تاکتیکی و فکری به دنبال حل مشکل باشیم. اجازه دهید من یک مثال بزنم. ناصر محمد خانی در بانک ملی گل زد اما وقتی به پرسپولیس آمد 5 هفته گذشت و گل نزد. او یک چپ پا بود که وقتی در جناح چپ قرار می گرفت اگر از حریف می گذشت می خواست شوت بزند اما شرایط مساعد نبود یا زاویه تنگ بود و در نهایت باید پاس می داد اما ناصر ابراهیمی و علی پروین از قبل پرسپولیس او را به تیم ملی برد، آنها جناح راست را بردند و مشکل حل شد و مثل مارادونا که 5 نفر از انگلیس را دریبل کرد و در جام جهانی گل زد، او هم همین کار را کرد. یا لیونل مسی در آرژانتین همان گلی را که در جام جهانی به ما زد از جناح راست زد و شرایط برای او طوری بود که می توانست به سمت راست و چپ دروازه بان شوت کند.
* سرمربی تیم باید با سروش رفیعی صحبت کند. بازیکنی که تکنیک دارد باید در یک مکان شلوغ حضور داشته باشد. شاید بگه عقب تحرک بیشتری داره ولی کار نمیکنه. بارسلونا را در اوج می بینید با مثلث سوارز، نیمار و مسی، وقتی به 50 متری زمین حریف رسید، این بازیکنان با تمام توان به دنبال اینیستا بودند تا به او توپ بدهند و او بود که مشکل را حل کرد. . . حالا این ابزار یحیی است. . وقتی توپ به پشت هجده قدم حریف می رسد، در یک سوم دفاعی حریف به دنبال چه کسی باشیم؟ اگر سروش زحمت بکشد به آن منطقه می رسد اما شانسی ایجاد نمی شود. باید نظرت را عوض کنی شاید باید به روش دیگری انجام شود. محمد عمری بازیکن کوتاه قدی است، مرکز ثقل پایینی دارد و قابلیت چرخش دارد، اما وقتی این افراد از تنها مهاجم ما دور می شوند، سیستم تیم به هم می ریزد. اینها نکات تاکتیکی است که باید در نظر گرفته شود.
*جایی گفتم پرسپولیس قبل از جذب مهاجم توانمند باید یک مهاجم دوم خوب داشته باشد. بهترین مهاجم در هوا می تواند درگیری های فیزیکی و نبرد با دو مدافع میانی را رهبری کند، اما مهاجم دوم باید بتواند با پاس دادن به عقب یا پاس دادن به وینگرها در فاصله 50 متری نیمه حریف با ترکیبی سریع موقعیت ایجاد کند. پرسپولیس فصل گذشته هم به همین شکل قهرمان شد. ما هرگز از کناره ها به مرکز نگاه نکردیم و با تلفیقی از کار و حرکت از عمق قهرمان شدیم. تیم هایی مثل پرسپولیس و منچسترسیتی که همیشه به دنبال مالکیت بالا هستند با این روش (سانتر از جناحین) نمی توانند به 60-70 درصد مالکیت برسند. در این شرایط حریف دو مدافع قد بلند را مقابل شما قرار می دهد و شما نتیجه ای نمی گیرید. با این حال سرمربی پرسپولیس باید ابزارش را توجیه کند که این فوتبال را می خواهد و همان مدل بازی را از آنها اتخاذ کند.
