به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، متن کامل یادداشت عباس یاری به شرح زیر است:
خداحافظ دوستان…
دوستان و همکاران گرامی
متأسفانه پس از 42 سال زندگی و جوانی خود را وقف شرکت در انتشار مجله فیلم، کتاب سال، فیلم بین المللی، تقویم فیلم، مجله فیلم و کتاب سال و همچنین ساخت و تجهیز استودیوهای سینما کرده بودم. این واحد مطبوعاتی مجموعه فرهنگی شایسته ای را شکستم که در این سالها در دام هیچ حزب و گروه و دسته و باندی نیفتاد و با آرامش و حمایت خوانندگان و نویسندگان عزیز و صمیمی خود راه خود را ادامه داد و علاقه مندان زیادی داشت. .
همه می دانند که در این سال ها شخصاً دنبال اجاره ای نبوده ام و ورود به کارهای شخصی و غیر روزنامه نگاری خط قرمز من بوده است. اما شریک من آقای گلمکانی معتقد است که سلیقه و دیدگاه ما با هم سازگار نیست زیرا زمانه تغییر کرده و نحوه مدیریت این واحد مطبوعاتی و تصمیم گیری شخصی در همه زمینه ها نیز باید تغییر کند.
حالا که بعد از چهل و دو سال خانه ام را ترک می کنم، وجدانم راحت است زیرا همه می دانند که زندگی و جوانی ام را وقف خدمت به این گروه و تربیت نیروهای کارآمد آن کردم.
البته در ابتدای تأسیس «فیلم امروز» مانند گذشته متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی آن شریک باشیم، اما با گذشت زمان، دید شریکم به تدریج تغییر کرد و من هم دیدم که یک مانعی بر سر راه موفقیت آینده این مرکز شناخته شده است. روزنامه نگار نبودم، دلم را در خانه گذاشتم و بعد از چهل و دو سال از این کشتی پیاده شدم. در دوره اول فقط از مرگ محرابی جان سالم به در برد. خاطره و بینش سیاسی وارث او باعث شد ترمزی در مسیر پیش رو و در دوره جدید تنها پس از سه سال ایجاد شود.
امیدوارم این واحد مطبوعاتی با رفتن شریک سوم با مدیریت مستقل جناب آقای گلمکانی با موفقیت بیشتری نسبت به گذشته راه خود را ادامه دهد.
دستان پر مهرتان را می بوسم که سالهاست با شور و علاقه در کنار ما بوده اید و به گذشته ای افتخار می کنم که در آن بر مشکلات جنگ و راکت انداز و بمب و تحریم و بی کاغذی و بی پولی فائق آمدیم. ، با همه ناهماهنگی ها، اگرچه یکسان است. در عین حال فشارهای مرگباری را برای حفظ این مشارکت متحمل شدم و از فروپاشی آن جلوگیری کردم.
اعتراف می کنم که این جدایی برایم به اندازه مرگ یکی از عزیزانم تلخ است، اما گویی «پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایان است».
به نوبه خود از تمامی دوستان و همکاران عزیزم که در این سال ها در کنار ما بوده اند تشکر می کنم.
امیدوارم اگر خدای ناکرده در طول کار، کوچکترین دلسردی در دلتان باقی ماند، مرا ببخشید.
۵۷۵۷
