بازار؛ گروه استان ها: صنعت دامپروری به دلیل نقش مهمی که در تامین لبنیات و تولیدات پروتئینی کشور دارد، در امنیت غذایی و اقتصاد کشور بسیار حائز اهمیت است، اما نگرانی‌های فراوان فعالان این صنعت که مدت‌ها مورد غفلت قرار گرفته بود، نشان می‌دهد که توجه دولت در حد مطلوب نیست. وضعیت این صنعت
آنها بر این باورند که قربانی بی تدبیری ها و سیاست های غلط دولت هستند و این رفتارهای غیرانسانی حتی در این روزهایی که کشور با کمبود دام و گوشت مواجه است ادامه دارد.
با توجه به افزایش قیمت گوشت قرمز، سفره های مردم از این غذا خالی مانده و امنیت غذایی مردم با چالش مواجه است، اما با این وجود دامدار ناراضی است و معتقد است که سیاست های دولت به نفع تولیدکننده تمام نشده است.
«عبدالله جرجانی» کشاورز و دامدار منطقه سهرخانکلات گرگان است، چهار نسل در این منطقه به دامداری می پردازند و هم اکنون یک واحد دامپروری با 800 راس راس دارد. وی می گوید دامداران روزهای سختی را پشت سر گذاشته اند و در طول فعالیت خود سخت ترین سال آن سال 88 بوده است که علیرغم میل باطنی هزار راس گوسفند، 750 راس بره، 57 راس قوچ و 75 جوجه را ذبح کردند.
او معتقد است که در تمام این سال ها تنها و بدون حمایت دولت بوده است. جرجانی اشاره می کند که افزایش ظرفیت دام را از سال 1395 به تنهایی آغاز کرده است، اما متأسفانه همه پرونده هایی که داشته تکمیل نشده و همیشه در پرونده های ما خط قرمز کشیده شده است.
شرح گفتگوی ما در زیر قرار داده شده است.
* چالش اصلی دامداران چیست؟
اولین مشکل در حوزه دام و کشاورزی مشکل نقدینگی است. ما حدود 14 میلیارد تومبا از کارخانه شیر می خواهیم. یک کشاورز روزانه 9 تن شیر تولید می کند و چشم و امیدش به سرمایه اش است. چگونه یک دامدار با 14 میلیارد تومان می تواند راه را ادامه دهد؟
کشاورز باید بتواند تولید کند و ما وظیفه داریم امنیت غذایی جامعه را تضمین کنیم، اما وقتی کارخانه ها بدهی هنگفتی دارند با چه سرمایه ای می توانیم نهاده بخریم؟
نحوه پرداخت حقوق دامداران توسط لبنیات 95 روزه است. کارخانه های فرآوری شیر نیز مشمول سیاست های دولت هستند و وقتی سیاست دولت این است که دست و بال همه بسته است، کاری از دستشان بر نمی آید و اگر هم می توانستند، سیاست ها همیشه به گونه ای است که دامدار به کارخانه نیاز دارد.
کشاورز باید بتواند تولید کند و ما وظیفه داریم امنیت غذایی جامعه را تضمین کنیم، اما وقتی کارخانه ها بدهی هنگفتی دارند با چه سرمایه ای می توانیم نهاده بخریم؟
زمانی که در انبار یک واحد پرورش دام خوراک وجود نداشته باشد، تولید در معرض تهدید قرار می گیرد و انبارهای خالی دغدغه اصلی دامداران است.
* تخصیص به دامداران چگونه است؟
سیستم بازاری وجود دارد اما قیمت دولتی نیست و با ارز ثابت به کشاورز داده می شود. ما فقط سه نهاده جو، ذرت و کنجاله سویا را در بازار خریدیم و بقیه را در بازار آزاد خریداری کردیم. متأسفانه با قیمت های فعلی هیچ تناسبی بین تولید و درآمد دامدار وجود ندارد.
جو و ذرت کیلویی 10 هزار تومان است که البته با نوسانات زیادی در بازار مواجه است. در حال حاضر با توجه به اینکه تعداد دام در کشور کم است و میزان عرضه و نهاده ها افزایش یافته است، قیمت نهاده ها 10 هزار تومان است وگرنه همین جو و ذرت پنج ماه پیش کیلویی 12 هزار تومان قیمت داشت.
دلیل افزایش گوشت قرمز چیست؟
قیمت گوشت برای کشاورز افزایش پیدا نمی کند و در این میان منتفع، کشتارگاه و قصاب است. به عنوان مثال گاهی قیمت گوشت کیلویی 50 هزار تومان افزایش می یابد در حالی که دام زنده بین 2 تا 3000 تومان در هر کیلو افزایش می یابد. آیا این قیمت نسبت به تمام هزینه هایی که کشاورز دارد مقرون به صرفه است؟ قبل از خرید ورودی باید مبلغ آن به حساب شرکت واردکننده واریز شود اما گاهی تحویل آن تا 45 روز طول می کشد. نیاز روزانه هر حیوان وزن شده به طور متوسط سه کیلوگرم کنجاله سویا است.
95 درصد سویا در ایران تولید نمی شود و در سال های اخیر همان 5 درصد سویا را تولید نکرده ایم.
اگر کشاورز موجودی نداشته باشد، تاخیر در تحویل نهاده ها شکست بزرگی برای تولید است. متأسفانه می بینیم که زمانی که انبار خالی است و تحویل خوراک به کشاورز هم زمان می برد، بسیاری از کشاورزان مجبور شدند کنجاله سویا 19 هزار تومانی را با قیمت 36 هزار تومان در بازار آزاد خریداری کنند.
چطور این نهاده در بازار آزاد وجود دارد اما در سیستم بازار به کشاورز تحویل نمی شود؟ آیا بخشی از لوازم در داخل کشور تحویل داده می شود؟
به طور کلی ما برای تامین نهاده ها به کشورهای دیگر وابسته هستیم. 95 درصد سویا در ایران تولید نمی شود و در سال های اخیر همان 5 درصد سویا را تولید نکرده ایم. ما می توانیم حداقل 50 درصد جو و ذرت را در داخل کشور تولید کنیم که این هم به تصمیم دولت برمی گردد. سیاست، چون سیاست دولت سیاست خوبی برای تولید نیست، کشاورز روی تولید تمرکز نمی کند زیرا قیمت آن برای کشاورز مقرون به صرفه نیست.
