راهبرد معاصر نوشت: نشست تخصصی «همگرایی آسیایی، فرصت های ایران در دکترین صلح و توسعه چین» به همت مؤسسه مطالعات جهان معاصر و مؤسسه راهبرد معاصر برگزار شد.
در این نشست احسان فروزنده، استاد دانشگاه و مدیر تحقیق و توسعه شرکت خودروسازی یوتونگ چین به تحلیل وضعیت کنونی اقتصاد چین پرداخت و گفت: در چین برای خانواده ارزش زیادی قائل هستند و معتقدند اگر وحدت داخلی در این کشور وجود داشته باشد. کشورشان، ممکن است با نیروهای خارجی و فشارها مواجه شوند. آنها معتقدند که همه چینی ها باید به طور مساوی تقویت شوند و باید ادغام مسالمت آمیز بین آنها وجود داشته باشد.
سیاست کاهش هزینه در چین
و افزود: چینی ها طبق آموزه هایشان خود را سرباز می دانند که باید از فرمانده و ژنرال یگان اطاعت کنند. تولید در چین بر اساس اصل «کاهش هزینه ها» است و هزینه نیروی کار در این کشور پایین است. پکن سیاست «مدیریت هزینه» را در دستور کار خود دارد. اگر می بینند سیاست صادراتی محصولات چینی در دستور کار قرار گرفته است، به این دلیل است که معتقدند هزینه نیروی کار باید پرداخت شود و مدیریت هزینه ها وجود داشته باشد.
این استاد دانشگاه گفت: طرف چینی بارها در مذاکرات خود با مقامات ایرانی اعلام کرده است که پکن به دلیل برخی ملاحظات درباره ایران، روابط اقتصادی خود با واشنگتن را مختل نخواهد کرد. ایران و چین روابط دیرینه خوبی با هم دارند، اما به عنوان مثال، شرکت چینی قرار بود پروژه ساخت تراموا را در خیابان آزادی تهران نصب و راه اندازی کند و حتی اتوبوس های فرسوده نیز نوسازی شوند، اما طرف چینی خودش را دارد. ملاحظات با طرف آمریکایی و به دلیل دستاوردهای اقلیت با ایران، منافع بزرگ خود با واشنگتن را به خطر نمی اندازد.
فروزنده بیان کرد: پس از گذشت بیش از 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی، ایران باید الگوی مشخصی از توسعه و پیشرفت داشته باشد، اما در جلسات مختلف با طرف های خارجی از جمله چینی، مشکلاتی در زمینه نحوه اجرای پروژه ها وجود دارد. قراردادها را نگه دارید
نیاز به شناخت فرهنگ چین قبل از تعاملات اقتصادی
در ادامه این نشست علی محمد اقازی، رایزن فرهنگی سابق ایران در چین و مدیرکل سابق سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی گفت: یکی از چالش های پیش روی چین شناخت فرهنگ، اقتصاد و طبیعت است. از فعالیت های چینی این در حالی است که چینی ها قبل از ورود به تعامل با طرف مقابل، بررسی های لازم را انجام می دهند، جوانب کار را می سنجند و سپس اقدام می کنند. سال هاست که پکن این سیاست شناخت جهان، شناساندن چین به جهانیان را در دستور کار خود قرار داده و در این زمینه سرمایه گذاری زیادی کردند.
وی افزود: چینی ها در زمینه آموزش های شغلی به اندازه نیاز دانشجو می پذیرند و تربیت می کنند چرا که در نظر دارند این سیاست نیازی به صرف هزینه اضافی برای تربیت نیروی کار ندارد و از نیروی کار برای اشتغال استفاده نمی شود.
نیاز به پیوند علم و صنعت
رایزن سابق فرهنگی ایران در چین تصریح کرد: کشور ما برای پیشرفت در هر زمینه ای باید از جزیره گرایی پرهیز کند و همه حوزه ها باید ارتباطات معناداری داشته باشند. اگر آموزش و پرورش نیرو تبدیل به کار، پروژه و عملیاتی نشدن ایده ها نشود، فایده ای ندارد و هزینه در این زمینه ها عملا بیهوده بوده است.
دانشجوی سابق گفت: در چین تا چند سال پیش شرکت ها و کارخانجات در ابتدای سال تحصیلی دانشگاه ها به مراکز آموزشی می آمدند و دانشجویان تازه وارد را ارزیابی می کردند و با توجه به توانایی ها به آنها راهنمایی شغلی می دادند. حتی در مواردی هزینه تحصیل دانش آموز را نیز می دادند و پس از فارغ التحصیلی در کارخانه یا شرکتی مشغول به کار شد و پیوند علم و صنعت به معنای لغوی ایجاد شد.
ایران نباید فرصت ها را در رابطه با چین هدر دهد
وی افزود: حدود 30 موسسه ایران شناسی در چین وجود دارد و باید سیاستی در ایران وجود داشته باشد که سیاست ها و فرهنگ آن را بشناسد تا با چین تعامل داشته باشد. پکن در پروژه «یک کمربند، یک جاده» برای هر کشوری سیاست خاصی دارد و از ابتدا برای جایگاه ایران ارزش ویژه‌ای قائل بود، اما جمهوری اسلامی ایران باید از این فرصت استفاده کند و فرصت‌ها را نبینیم. هدر رفت
اگزیقی گفت: اگر چین تعامل مثبتی از سوی ایران نبیند، مسیر پروژه «یک کمربند، یک جاده» را تغییر می دهد و امکان استفاده از شمال دریای خزر یا بهره برداری از توانمندی های مناطق دیگر فراهم می شود. جمهوری اسلامی ایران، چین و جهان می دانند که بهترین مسیر برای پروژه «یک کمربند، یک جاده» از طریق ایران است و قابلیت های زیادی در این زمینه وجود دارد. با وجود این، پکن توانایی های خود را محدود به تصمیم گیری های گاه آهسته نمی کند و برای سرمایه خود ارزش قائل است.
مدیرکل سابق سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی گفت: ایران باید در دو حوزه تصمیم گیری و تشخیص درست عمل کند تا طرف چینی برای تصویب این پروژه به کشورمان اعتماد کند.
اولویت اقتصادی چین رابطه با ایالات متحده است
اگزیزی گفت: روابط با آمریکا برای چینی ها مهم است و تا زمانی که روابطشان با آمریکا آسیبی نبیند به روابط خود با ایران ادامه می دهند. چینی ها می گویند روابط اقتصادی آنها با واشنگتن چندین برابر روابط آنها با تهران است و آنها حاضر نیستند روابط تجاری 500 میلیارد دلاری خود با آمریکا را برای 15 میلیارد دلار روابط تجاری با ایران به خطر بیندازند.
وی افزود: پروژه قطار سریع السیر تهران – مشهد حدود 20 سال است که به تعویق افتاده است اما در همان زمان پروژه قطار مکه – مدینه در عربستان مطرح شد. آنها چندین سال است که پروژه خط ریلی را راه اندازی کرده اند، اما پروژه ما هنوز در انتظار تصمیم گیری های داخلی است.
رایزن فرهنگی سابق ایران در چین گفت: زمان مفید کار در ایران ممکن است به نیم ساعت یا یک ساعت در روز نرسد اما چینی ها هر هشت ساعت کار می کنند و وقت کاری خود را بیهوده تلف نمی کنند. آنها کار را وظیفه خود می دانند; من در مقاله ای خواندم که بزرگترین شبکه اطلاعاتی مربوط به چین است، زیرا آنها معتقدند که اگر هر چینی به هر جای دنیا برود، وظیفه آنهاست که اطلاعات و اطلاعات فنی و آموزشی خود را گزارش دهند که به نفع کشورشان است.
و افزود: این فرهنگ میلیون ها شبکه اطلاعاتی چینی را شکل داده است. مردم چین به فرهنگ، تمدن، اقتصاد و اعتقادات خود می بالند و این فرهنگ باید در ایرانیان بارور شود تا به فرهنگ و تمدن ایرانی خود ببالند. اگر یک چینی به خارج از کشور سفر کند، با وجود گذشت سال ها، همچنان روابط خود را با پکن و کشورش حفظ کرده و به آن پشت نمی کند.
یکی از افراد سابق اظهار داشت: باید از فرهنگ سلبریتی پروری در ایران فاصله بگیریم. چینی ها به رشد فردی اعتقادی ندارند و معتقدند اگر می خواهند رشد کنند باید یک گروه و یک جامعه با هم رشد کنند و همه از فرصت های یکسان برخوردار شوند.
رایزن فرهنگی سابق ایران در چین گفت: چین به معادله برد-برد در اقتصاد معتقد است، یعنی اگر چین سود می برد، طرف مقابل هم باید منتفع شود و نمی خواهد به طرف مقابل فشار بیاورد. چین می خواهد بگوید که تمدن غرب ویرانی جامعه بشری است. اما آنها می خواهند با جایگزینی و ترویج تمدن چین، وضعیت جامعه بشری را تغییر دهند و به همه جهان اجازه دهند در زمینه های مختلف صحبت کنند.
وی تاکید کرد: چین نمی‌خواهد کشوری مانند آمریکا بر جهان مسلط شود و قوانین خود را به صورت یک جانبه اعمال کند، بلکه می‌خواهد کوچک‌ترین کشور دنیا هم در مجامع بین‌المللی حرفی برای گفتن داشته باشد. پکن خواهان جهانی شدن سازمان ملل است و هدف اصلی پروژه “یک کمربند، یک جاده” توسعه فرهنگی چین است.
