به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، پایگاه خبری عصر ایران در یادداشتی به تشابه محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه و ناصر حجازی دروازه بان اسطوره ای فوتبال ایران پرداخت.
در این یادداشت آمده است:
اگر از عنوان این یادداشت تعجب کرده اید، حق با شماست، زیرا در نگاه اول و حتی عمیق تر، هیچ شباهتی بین محمدجواد ظریف، معاون راهبردی فعلی رئیس جمهور و وزیر امور خارجه ایران در سال های 1392 تا 1400 وجود ندارد. امضاء کننده توافق هسته ای (برجام) در سال 1394، یعنی 4 سال پس از درگذشت ناصر حجازی، در کنار باربر فقید دیده نمی شود.
جواد ظریف یک سیاستمدار و کارگزار رسمی است و ناصر حجازی ستاره فوتبال ملی و باشگاه استقلال (تاج) بود و حد وسطی با قدرت نداشت. حتی در دوران پهلوی برای بازی در کاخ شاه دعوت شد و در جمهوری اسلامی که از سیاستمداران فاصله گرفت. حجازی قد بلندی داشت و چهره ای سینمایی داشت و آقای ظریف هم مثل اکثر مردان ایرانی قد متوسطی دارد و از این نظر شبیه هم نیستند. یا ظریف جاهایی حرص می خورد اما هیچ وقت جرات حجازی را ندارد.
می توان تصور کرد که با توجه به دانش زبانی هر یک از دوستان، ولی حجازی با اینکه از معدود فوتبالیست های فرهیخته دهه 50 و فارغ التحصیل مدرسه عالی مترجمی بود، هرگز از استادی جواد ظریف برخوردار نبود. انگلیسی، و من فکر نمی کنم او حتی به ایالات متحده رفته باشد.
جواد ظریف مادری ثروتمند داشت و به لطف اموالی که از او و در واقع از تاجر معروف کاشی به ارث برده بود، حقوق بگیر نبود، اما حجازی از دوران جوانی به این درآمد از فوتبال وابسته بود و این داستان را می توانیم ادامه دهیم. و صحبت از تفاوت ها بخصوص اینکه ناصر حجازی زبان تند و تیزی داشت و آقای ظریف علیرغم شهرتش در موضع گیری های مختلف از نظر کلیات و راهبردها کاملاً هماهنگ است و این را می توان در تغییر ریش و تغییر ریش ایشان دید. یقه پیراهن در دوران مسئولیت رسمی و ادبیات او نیز بر روی بزنه ها یافت می شود، در حالی که ناصرخان حجازی کراوات می زد.
می توان تصور کرد که نقاط مشترک این دو به دلیل رویای ریاست جمهوری است و اینکه مرحوم ناصر حجازی نیز کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری بوده و صلاحیت ایشان را تایید نکرده اند زیرا ایشان یک سیاستمدار متدین و متدین نبوده است. جواد ظریف هنوز نامزد نشده بود، اما برخی نگران کاندیداتوری او بودند و هنوز هم هستند.
یا شاید فکر کنید زنده یاد حجازی یک بار گفته بود: «همه مردم ایران یک زمانی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران بوده اند به جز من» و البته جواد ظریف هرگز سرمربی تیم ملی نبوده است. تیم فوتبال زیرا در این پاراگراف حداقل تجربه وجود دارد! مدعیان ارزش هر کاری می توانند بکنند اما ما هرگز ندیده ایم که مربی فوتبال شوند چون به راحتی امتحان می شوند.
جدای از این سطرهای غیر جدی، هدف از تمثیل بالا این است که برای حذف ناصر حجازی از دروازه و کاپیتانی تیم ملی فوتبال ایران و چون نتوانستند استقلال خود را قبول کنند و سرشان را خم نکنند، نقشه ای واهی را اجرا کردند. او 27 ساله ها را تهاجمی خواند تا هر ورزشکار ملی پوشی که سنش بالاتر است به سود جوانان برود و این در حالی بود که دروازه بان ها گاهی تا 40 سالگی دروازه بان هستند. (خدا می داند عدد 27 را از کجا آوردند!) در واقع حجازی نشانه بود و 27 سال بهانه. مثل الان که پزشکان نشانه هستند و ظریف و قانون مشاغل حساس بهانه.
برخی از نمایندگان مجلس برای برکناری ظریف، درگیر و زیر سایه جنگ در منطقه و قرار دادن مسعود مزیکیان در شرایط سخت، به تصویب مشاغل حساس که اشتغال را منع می کند، چسبیده اند. مدیرانی که فرزندانشان کارت اقامت در کشورهای غربی دارند. اگر به روح این قانون توجه کنیم مشخص می شود که فرزندان جواد ظریف در دوران مأموریت او در آمریکا به دنیا آمده اند و هیچ گناهی در حق او نیست.
اگر بگویند پسر معاون مطبوعاتی دولت احمدی نژاد هم در آلمان به دنیا آمده است، می گویند قبل از تصویب این قانون بوده است. اگر بگویند با این قانون دکتر مصطفی چمران حتی با زن و بچه هایش که در آمریکا به دنیا آمده بودند هم نتوانست وزیر شود، می گویند بله.
اگر از آنها بپرسید چطور یادشان نرفته که پسر آقای میرسلیم در فرانسه به دنیا آمده و کاندیدای ریاست جمهوری بوده است، می گویند قبل از این مصوبه بوده و راز شباهت در همین است.
مرحوم ناصر حجازی گرفتار قانون مضحک 27 ساله مرحوم مصطفی داوودی شد و حالا همه آن را فراموش کرده اند اما نام ناصرخان در یکی از خیابان های تهران است و مجسمه او نیز نصب شده است. و از هر که بپرسی مصطفی داودی کی بوده بعید است چون می آورد
بنده خدا حجازی به هیچ چیز بند نبود و در نتیجه از تیم ملی استقلال کنار گذاشته شد، بنگلادش را ترک کرد و روزها به جای صبحانه و ناهار موز خورد تا اینکه باور کردند او ستاره فوتبال ایران است. و مربی محمدان و تیم. او تیم ملی بنگلادش شد و با محمدان پرسپولیس ایران را شکست داد.
ظریف ولی ممکنه بعضی جاها هنوز دستش بسته باشه و لااقل هنوز صحرا نرفته باشه ولی می تونیم حدس بزنیم به خاطر اینهمه دشمنی های جاهلانه و شاید اگر بخواند خون دلش در خلوت خون می آید. این را در نظر داشته باشید می‌گوید برای رفتن بر سر مزار ناصرخان یا کنار مجسمه‌اش در غرب تهران خواهم بود. چون این بازیکن و ستاره فقید گرفتار شد و قربانی توطئه ای شد که اول از همه هدفش حذف او بود و ظریف هم باید طبق قانون پاسخگو باشد که حتی اگر در ابتدا علیه او نبوده، فشار وارد شده است. روی رئیس جمهور
البته جای این را دارد که از نمایندگانی که قوانین را وضع می کنند پرسید: چگونه فردی که در مأموریت است می تواند از زایمان همسرش در محل سکونت جلوگیری کند؟ یا طرف چگونه می تواند از مهاجرت بچه به خارج از کشور یا طرف مقابل که دخترش با شوهرش به کشور دیگری رفته است جلوگیری کند؟
بله، اگر پول دزدی گرفته شده باشد یا فرد در جای دیگری سکونت داشته باشد قابل قبول است، اما چسبیدن به برخی و نادیده گرفتن برخی دیگر یادآور نقشه موهن 27 ساله است. چرا چون نخبگان کشی در این مملکت رسم است و حالا که از ناصر حجازی یاد می شود باید از علیرضا قلی که جامعه شناسی نخبگان کشی را نوشته نیز یاد کرد.
خدای ناکرده اگر اتفاقی از سوی این دسته از مدعیان جنگ رخ دهد که تئوریسین جنگ شده اند و به بهانه قطعنامه می خواهند دولت را تضعیف کنند، هیچ اتفاقی نمی افتد و امثال ظریف می توانند راه حلی پیدا کنند، اما محمدعلی فروغی بود. همچنین توسط تماشاچی تهمت زده و سنگ به سرش زده است. در حالی که اگر نقشه فروغی نبود و ایران به متفقین نمی پیوست، ایران پس از جنگ با اتهام همکاری با آنها دوپاره می شد. آلمان
۲۷۲۷
