به گفته بازار، دوره چند دهه رشد اقتصادی عظیم چین به پایان رسیده است. دومین اقتصاد بزرگ جهان اکنون سهم کمتری از تولید ناخالص داخلی جهانی نسبت به دوران شکوفایی خود دارد.
روچر شارما، اقتصاددان و رئیس موسسه بین المللی راکفلر، معتقد است که ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی در حال رسیدن به یک نقطه عطف تاریخی است و ممکن است بزرگترین داستان جهانی نیم قرن اخیر به پایان برسد.
به گفته شارما، بر اساس ارزش دلار اسمی، که به گفته او دقیق‌ترین معیار برای سنجش قدرت نسبی یک اقتصاد است، سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهانی در سال 2022 شروع به کاهش کرد، زیرا اقدامات ریاضتی در برابر همه‌گیری همچنان ادامه داشت. زور برای اکثریت از سال گذشته
علیرغم انتظارات برای بازگشت به حالت عادی، سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهانی در سال 2023 به 17 درصد کاهش خواهد یافت. چین طی دو سال آینده با کاهش 1.4 درصدی تولید ناخالص داخلی جهانی روبرو خواهد شد که بدترین کاهش از دهه های 1960 و 1970، یعنی زمانی که مائو زدونگ ریاست اقتصاد بیمار کشور را بر عهده داشت.
در دوران مائوتسه تونگ، “جهش بزرگ به جلو” فاجعه بار او همچنان به اقتصاد ویران می کند، و تا زمانی که رهبران جدید اصلاحات مبتنی بر بازار را در اواخر دهه 1970 اتخاذ کردند، این اقتصاد شروع به تغییر نکرد. در سال 1990 سهم چین از اقتصاد جهانی کمتر از 2 درصد بود، اما در سال 2021 به 18.4 درصد افزایش خواهد یافت. شارما معتقد است چنین افزایش سریعی قبلاً دیده نشده بود.
اما با توجه به کاهش فعلی سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهانی، چین هیچ یک از رشد تولید ناخالص داخلی جهانی در دو سال گذشته را به خود اختصاص نخواهد داد، رشدی که تخمین زده می‌شود ۱۱۳ تریلیون دلار باشد.
به گفته این اقتصاددان، افول چین می تواند دنیا را تغییر دهد. از دهه 1990، سهم این کشور از تولید ناخالص داخلی جهانی عمدتاً به هزینه اروپا و ژاپن افزایش یافته است، دو قطبی که سهم آنها از تولید ناخالص داخلی جهانی در دو سال گذشته نسبتاً ثابت مانده است.
در همین حال، شکاف ایجاد شده به دلیل غیبت چین در درجه اول توسط ایالات متحده و سایر کشورهای نوظهور پر شده است. هند، اندونزی، مکزیک، برزیل و لهستان نیمی از سود بازارهای نوظهور را به خود اختصاص خواهند داد که نشانه قابل توجهی از جابجایی بالقوه قدرت در آینده است.
پکن به نوبه خود هدف رشد سالانه 5 درصد را حفظ کرده است و امیدوار است امسال به آن دست یابد. این پیش بینی با پیش بینی 5.4 درصدی صندوق بین المللی پول در سال 2023 پشتیبانی می شود.
اما شارما استفاده از رشد تولید ناخالص داخلی واقعی را به عنوان معیار رد می‌کند و استدلال می‌کند که این امر فضا را برای مقامات چینی ایجاد می‌کند تا ارقام را مطابق با چشم‌انداز خود تغییر دهند و احتمال کاهش رشد را پنهان کنند. اما واقعیت این است که تولید ناخالص داخلی چین امسال برای اولین بار از سال 1994 به صورت دلاری کاهش می یابد.
عوامل کلیدی در رشد آهسته اقتصادی چین عبارتند از مداخله فزاینده دولت در مشاغل، آشفتگی مداوم بدهی، بهره وری پایین، کارگران کمتر و از دست دادن سرمایه گذاران خارجی. شارما تأکید می کند که تقریباً بدون توجه به عملکرد دولت چین در مدیریت رشد اقتصادی کند، سهم این کشور از اقتصاد جهانی احتمالاً در آینده قابل پیش بینی کاهش خواهد یافت. اکنون دنیای پست مدرن است.
