این اثر توسط یکی از شرکت کنندگان هزارویک سفر (مسابقه سفرنامه نویسی اسمارتک نیوز-1401) و در مجله گردشگری اسمارتک نیوز منتشر شده است.
اولین عکس من از یزد به سال 1363 برمی گردد. همان سال با تیر سفید آقای حیدری رفتیم بندرعباس! حالا با چه سختی رسیدیم و چگونه به مقصد رسیدیم، برای نامه ای دیگر می ماند.
در حال حاضر، راوی داستان دیگری برای گفتن دارد. تاریخچه جاده. حمل و نقل جاده ای که مانند حمل و نقل شیرینی است که از دل کویر می گذرد و به دریا می رسد.
اینجا یزد است. صبح زود است. بابا خوابه و دستهای آقای حیدری دستور میده! آن وقت عاقلانه نبود که وارد مقصد بشوی و بگوییم بریم!
بابا اما نقش مهمی در این ماجرا داشت و بین خواب و بیداری تمام مسیرهای پیشنهادی آقای حیدری را با قاطعیت گفت: بریم! آنقدر زدیم و رفتیم که چشمانمان را باز کردیم و وسط قبرستان را دیدیم که روی آن نوشته بود: «قصار خانه».
در تاریکی و روشنایی آن صبح، شاید نمی‌توانست گرگ را از گوسفند تشخیص دهد، اما هفت جفت چشم متعجب و خندان به تیر رنگ پریده وسط گورستان چیزی نبود که نادیده گرفته شود یا فراموش شود. .
چهارده سال بعد، ما دوباره اینجا هستیم. من عکس گرفته ام. من در ماشین نشسته ام و راننده وارد محل خوابگاه می شود. ویس میگه بریم و راه میفتیم!
ظهر است. نور زرد و طلایی خورشید بر بام کاهگلی خانه ها می افتاد. متحیر از سکوت و نجابت این شهر، در دلم آرزو می کنم که وایس چشمانش را ببندد و بین خواب و بیداری بگوید “بیا دوباره گم شویم”. بگذار در این خیابان های گرم و روشن گم شوم و در نور و رنگ غرق شوم.
انگار رسیدیم! صفحه گوشی آقای اسنپ به این شکل است. اما خبری از هاستل نیست!
یکی دو بار از کوچه ها بالا و پایین رفتیم و از اهالی راه پرسیدیم اما هنوز از هاستل خبری نیست و گم شده ایم.
یزد خنده دار است. کاسار یک بار خانه روبروی شما را سبز می کند، یک بار دیگر هاستل را با دیوارهایش می پوشاند تا بیشتر نگاه کنید، بیشتر جستجو کنید و احتمالا دل بیشتری بدهید.
یزد جذاب است. وقتی وارد «دالون» می شوم این را بهتر می فهمم. یک خانه قدیمی، بیرون از شلوغی توریستی بافت، که صاحبش مردی حدودا بیست و یک ساله است، اما کاملاً یک جنتلمن.
خانه سه چهار اتاق دارد، آخری مال من است. اتاقی روشن و صمیمی با ملحفه های سفید تمیز.
خرداد ماه است. گرمای هوا توسط باد یخچال منتقل می شود و خنکی ماندگار روی پوست صورتم می لغزد و در چشمانم می ریزد. پرده را از روی پلک هایم می کشم. هوای تازه ای که به مغزم می رسد به من یادآوری می کند که گرسنه هستم.
دو اتاق آن طرف آشپزخانه مشترک است. روی کابینت، سرامیک سفید، با چهره ای خندان از خورشید آبی است. تخم مرغ ها را از یخچال خارج می کنم. من میپزم. من میخواهم غذا بخورم. شکمم آبی آرام می شود و صورتم مانند خورشید خندان است که لباس سفیدش را پوشیده و به بیرون نگاه می کند.
روی نقشه نزدیک ترین مکان های گردشگری یزد را مشخص کرده ام. میدان امیر چخماق همین جا در باغ است. راه می روم و با غروب خورشید می رسم. همه چیز نارنجی است و انعکاس ساختمان در آب حوض چشمگیر است.
گویی خورشید در این شهر پشت کوه پنهان نشده است. همیشه وجود دارند. از آسمان به بدنه ساختمان ها می رود و از ساختمان ها به آب می افتد. گردشگران بخشی از پارچه اینجا شده اند. مردی که ظاهر آسیای شرقی دارد مشغول عکاسی و لبخند است.
من زمان اینجا را نمی فهمم. همه چیز یک مکان است. تا زمانی که چشم کار می کند، زندگی ادامه دارد. جریانی که مرا می کشاند و به مسجد می برد.
یزد مهمان نواز است. آدس به جمعیتی که مهمان مسجد هستند برنج می دهد. چه عدسی! چه جمعیت شادی! چه کیسه ای شیرینی!
الان شبه. وقتی از روی سنگفرش ها برمی گردم، خروسم بی وقفه بانگ می زند. بافت رو گذاشتم برای فردا. می خواهم خاطرات این شب را بچشم، تا صبح بنوشم و مست شوم. تاکسی رسید. به «دالون» برمی گردم و روز اول اینگونه تمام می شود.
