اگر یکی می گوید دو زیرساخت مهم ایران یعنی «آموزش» و «بهداشت» باور کنید. نیازی به باورهای انتزاعی نیست، زیرا همه ما عینی و عینی می بینیم که این دو ویژگی زیرساختی چگونه به سراشیبی می روند و چه دلیلی بهتر از صدای خود مسئولین. آمار فاجعه بار عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی از نابرابری آموزشی برای ورود به دانشگاه نمونه ای از این ادعاست. آنها سیاستگذار و چند وجهی کشور در حوزه آموزشی و فرهنگی هستند و باید پاسخگو باشند، اما از پاسخ اقناع خودداری می کنند و در عوض در نقش منتقد و مدعی ظاهر می شوند و معلوم نیست چه کسی باید این کار را انجام دهد. گیرنده چنین وضعیتی باشد؟
نابرابری آموزشی نقش مضاعف و تشدید کننده ای دارد، با سایر نابرابری ها متفاوت است. در واقع این نوعی نابرابری در سرمایه گذاری است و باعث کاهش وزن سرمایه انسانی در توسعه جامعه می شود و با نابرابری در سرمایه مالی یا فیزیکی متفاوت است و ضررش بسیار بیشتر است. وقتی بخش قابل توجهی از جامعه از دسترسی به دانشگاه محروم می شوند یا نمی توانند در آموزش عمومی پیشرفت کنند، به معنای هدر دادن منابع انسانی است. مانند چاه‌های نفتی که در برخی کشورها همه نفت را استخراج می‌کنند و در برخی دیگر بدون امکان تزریق گاز و همچنین با بهره‌برداری ناکافی، شاید نیمی از نفت زیرزمینی باقی بماند و غیرقابل استحصال شود. در واقع این وضعیت نابرابری آموزشی به این معناست که بیش از نیمی و شاید بیشتر نیروی انسانی در فرآیند آموزش رشد و ارتقا پیدا نکنند و در خدمت توسعه ملی نباشند.
آمار رسمی ارائه شده نشان می دهد که دانش آموزان با رتبه های زیر 3000 جایگاه کلاسی بسیار ناهمواری دارند. نسبت سه دهک بالا به سه دهک پایین بسته به جمعیت آنها تقریباً 40 برابر بیشتر است. مشارکت دهک بالا حدود 240 برابر بیشتر از دهک پایین است. دیر یا زود این نابرابری آموزشی به نابرابری اقتصادی تبدیل خواهد شد. اگر ضریب جینی را در نابرابری آموزشی محاسبه کنیم، بالای 75 درصد خواهد بود. نکته اصلی این است که مدارس دولتی عملا از دایره آموزش مؤثر و مفید خارج شده اند و سهم مدارس غیردولتی 35 برابر مدارس دولتی است در حالی که نسبت تعداد دانش آموزان آنها به مدارس دولتی در مرحله دوم. در مقطع متوسطه 15 به 1 به نفع مدارس دولتی است، مشکل تنها وجود نابرابری در سطح کنکور نیست، بلکه بدتر از آن، شاهد افت شدید کیفیت و دسترسی کودکان از پایین ترین سطح نیز بوده ایم. کلاس ها. جامعه در سطوح ابتدایی و متوسطه
این مشکل در آزمون های بین المللی و تجربیات زنده معلمان و همچنین در آمار ترک تحصیل و افزایش آنها به وضوح دیده می شود. به همین ترتیب، پیامدهای این کاهش کیفیت آموزشی به مسائل اقتصادی محدود نخواهد شد، بلکه پیامدهای فرهنگی آن بسیار بیشتر است. از سوی دیگر، کیفیت آموزش عالی در کشور طبق پیش بینی ها رو به کاهش است. با عدم استخدام اساتید تحصیلکرده بیشتر و پذیرش فارغ التحصیلانی برای استخدام که حتی حداقل معیارهای علمی را ندارند، مهاجرت بخش قابل توجهی از اساتید برجسته و یا بازنشستگی و اخراج آنها و همچنین پذیرش دانشجو با معیارهای غیراستاندارد. دانشمندان در دانشگاه ها سطوح تحصیلی به ویژه دکتری و افزایش سهمیه ها و اخیراً توصیه ها و تقلب هایی که عملاً منجر به حذف داوطلبان متقلب نشده است، همه چیز نشان می دهد که نهاد و زیرساخت آموزش و پرورش در کشور چه بوده است. به عنوان قوت او شناخته می شود در حال تبدیل شدن به نقطه ضعف او است. اگرچه مشکلات آموزش عالی کشور با مشکلات آموزش عمومی و متوسطه متفاوت است، اما هر دو به یک جا ختم می شوند.
حرکت به سمت مکتب‌های قدیمی، اگرچه شکل و ظاهر آنها متفاوت است، اگرچه برخی از افراد از این که ظاهر را متعلق به گذشته جلوه دهند، ابایی ندارند. وضعیت آموزش عالی در کشور مشابه وضعیت آموزش دولتی و متوسطه است و مشکلات هر دو یکی است. دوری از علم و روش علمی و استقلال نسبی حوزه آموزشی با هدف تربیت افراد خلاق، توانا و مستقل.
