ماهرخ عباسپور: نازنین کریمی که به تازگی یکی از نقش های بازآفرینی «قصه های ماندگار» را ایفا کرده است، درباره حضورش در این پروژه و نقش و اپیزودی که در آن حضور داشت، گفت: زمانی که به این پروژه دعوت شدم، همانجا بودم. 30 شب بازی کردم و در اجرای قبلی تعدادی از دوستانم حضور داشتند و نقش من را بازیگر دیگری بازی کرد. وقتی این نقش به من پیشنهاد شد، انگار بازیگر قبلی نتوانست ادامه دهد و من هم دوست داشتم با خانم موگویی کار کنم.
وی ادامه داد: وقتی فهمیدم چند روزی با شروع کار فاصله دارم و خانم فریبا نادری هم قبلا این نقش را بازی کرده اند کمی مردد شدم اما به خاطر قسمت «مرا ببوس» و شریکم ایوب بود. . آق خانی هیجان زده شدم و کار را به عهده گرفتم.
کریمی تصریح کرد: به نظرم اپیزودی که در آن نقش داشتم عاشقانه ترین قسمت این اجرا بود که در اواسط نمایش بود. این نقش را خیلی دوست داشتم چون درباره معشوق حیدر رقابی شاعر آن زمان است و داستان در حدود سال 1330 اتفاق افتاد.
او گفت: نقش راحله در فیلمنامه خیلی صاف بود و به عنوان یک بازیگر نمی دانستی با دیالوگ ها چه کار کنی. ما فراز و نشیب ها را اضافه کردیم و لحظه غم و اندوه رفتن حیدر رقابی تلقی شد که الحمدلله توفیق بود و مردم ارتباط زیادی با آن داشتند. هر بار که می خواستم از اتاق خارج شوم، حضار علاوه بر مهربانی و تملق، می گفتند ما را به گریه انداختی و این یعنی آنچه می خواستیم اتفاق افتاده است.
این بازیگر با اشاره به اینکه این قسمت تقریباً تنها قسمتی است که داستان واقعی دارد، گفت: خیلی جست و جو و تحقیق کردم و متوجه شدم حیدر رقابی معشوقه ای داشته که دیشب شعر مرا ببوس را برایش خوانده است. هنگام خروج و تلفنی از فرودگاه به یاد مجید فافادار آهنگساز و نوازنده می خواند. این حقیقت است و بقیه اتفاقات درامی است که آقای دری به زیبایی خلق کرده است.
وی درباره همبازی شدن در این کنسرت با ایوب آقاخانی گفت: این نقطه عطف این کار برای من است. ایوب آقاخانی یک شریک بسیار حرفه ای، باهوش و با احتیاط است. او در کارش بسیار فعال است و حتماً لحظه به لحظه من را در تمرینات قرار داده است. برای ساختن این عاشقانه خیلی به من کمک کرد. به هر حال خشم، عشق، استرس و اندوهی که شخصیت راحله به خاطر رفتن حیدر رقابی داشت، اگر بازی درخشان ایوب آقاخانی نبود، شکل نمی گرفت چرا که این نقش در بازی بسیار تخت بود. دیالوگ امیدوارم همکاری من با ایوب آقاخانی ادامه داشته باشد.
کریمی درباره تجربه تلفیق موسیقی و تئاتر و تاثیر آن در جذب مخاطب موسیقی به تئاتر نیز گفت: نمی توانم بگویم این ترکیب چقدر مخاطب موسیقی را به سمت تئاتر جذب می کند، چون شناخت خوبی از مخاطبان موسیقی ندارم. . . در واقع می توانم بگویم مخاطب فعلی موسیقی و نسلی که با این موسیقی بزرگ شده اند را نمی شناسم و نمی توانم با آنها ارتباط برقرار کنم. نمی‌دانم وقتی به «مرا ببوس» گوش می‌دهید، این موسیقی را دوست دارید یا نه؟ وقتی «زنگدی ای زنگدی» را می شنوید، با آن ارتباط برقرار می کنید یا نه؟
وی تاکید کرد: نمی توانم در مورد مخاطب موسیقی اظهار نظر کنم اما می دانم که تماشاگران تئاتر این نمایش را دوست داشتند. تماشاگران در حال تماشای اپیزودی تئاتری درباره ترانه های نوستالژیک قدیمی و موسیقی و صدای سالار عقیلی را همراهی می کنند. این نوع تئاترها مخاطب خاص خود را دارند و قرار نیست همه تئاترها یکسان باشند. اگر بخواهم در مورد بازیگری بگویم فکر نمی کردم در این پروژه ها حضور داشته باشم و موفق باشم، اما متوجه شدم که مردم آن را خیلی دوست دارند و تعداد بیننده ای که داشتیم گواه همه اینهاست.
این بازیگر درباره تاثیر پراکندگی اجرای «قصه های ماندگار» در تالار وحدت نیز گفت: در همه سالن ها و در همه سالن های کوچک حتی دو سه روز وقفه جذب مخاطب را بسیار سخت می کند. تماشاگر به این بزرگ تئاتر و سبد موسیقی و سالن پر نیست که با این تعداد تماشاگر به تالار وحدت آمدند اما مدیریت آقای دری و خانم موگویی آنقدر درست بود و آنقدر زحمت کشیدند که ما هم زحمت کشیدند. هرگز حتی با نیمی از جمعیت نمایشی نداشتم و خانه هر شب پر بود.
و افزود: این حجم مخاطب در احساس بازیگر نیز تاثیرگذار است. من در سالن های زیادی اجرا کردم که در نهایت 350 نفر بودند و این اولین تجربه من بود که در تالار وحدت با 700 نفر اجرا داشتم که هر شب به ما انرژی می دادند و طبیعتاً اگر تماشاگر نباشد همه حالشان خراب است. اینکه مردم از ما حمایت کنند برای همه مایه خرسندی است و ممنونم که ما را انتخاب کردند.
۲۴۵۲۴۵
