به گزارش Intiter به گزارش خبرآنلاین، انصافاً آقای مخبر از شیفتگان دولت شهید رئیسی بود. اینطور نیست که نقد نشده و نخواهد شد. اتفاقاً او عامل ناراحتی در پرونده واکسن کرونا بود، اما اگر بدانیم پشت صحنه چه خبر است، اشتباهات او را به آن اندازه که رسانه ها ادعا کرده اند نمی دانیم.
در 3 سالی که معاون اول بود مورد تنفر #کابینه ها قرار گرفت. نه فقط بغض در دل که تمام تلاششان را کردند تا از آن خلاص شوند و در مقابل رئیس جمهور وقت گذاشتند و اگر حمایت اضافی نبود قطعا دوام نمی آورد.
پس از مرگ رئیسی مشخص شد که او در جای درستی قرار دارد و اگر او نبود، محافظه کاران نه تنها دولت، بلکه رئیسی را نیز نابود می کردند.
پس از شهادت رئیس جمهور فقید، مخبر می توانست رفتار دیگری داشته باشد. او می‌توانست کاندیدای ریاست‌جمهوری شود و مانند آن معدود اعضای کابینه که دوست داشتند رئیس‌جمهور شوند، دولت را ترک کند. همان طور که معاون اجرایی رئیس جمهور خداحافظی کرد و رفت. و همانطور که معلوم شد فرقی بین مسئول بودن و نداشتن نبود. دقیقاً همان زاکانی که خدمت به مردم را رها کرد و به دنبال پزشکان رفت تا رئیس جمهور شود. وقتی به شهرداری برگشت متوجه شد شهرداری چه باشد و چه نباشد کار خودش را می کند و اگر نکند ده ها میلیون تومان به جای هدر رفتن بابت حقوقش در بیت المال می ماند. نفر دیگر قاضی زاده هاشمی بود که مثل زاکانی کاندیدای مخفی شد و در دوران تبلیغات سرکار نرفت و فهمیده بود بودن و نبودن یکی است. در کل وزرا در دولت سیزدهم زیاد بودند و غیبتشان هم به همین شکل بود. خیر، انصافاً اگر آنها نبودند، به نفع کشور بود.
مخبر، اما ریاست جمهوری را نمی خواست. او ماند تا شیراز کشور – و حکومت – فروریخت. اگر نامزد می شد از همه اصولگرایان محترمتر بود. حتی اگر رأی نیاورد، قشر انتخاباتی اصولگرایان را بالا می برد و شاید نوبت به سعید جلیلی نرسد که بهتر از هرکسی می دانست کاندیدای شکست خورده ای است که هرگز رئیس جمهور نمی شود.
مخبر ماند تا انتخابات به درستی برگزار شود و رأی گیری توسط هواداران دستکاری نشود. علاوه بر این، دولت ها نباید در طول 50 روز حکومت، مردم خود را در دولت قرار دهند. پول زیادی خرج نکنید و خدای نکرده فسادی مثل آنچه در دباش چای افتاد تکرار نشود.
رها شد تا دولت ها مرتکب جرم نشوند و تعداد وزرای محکوم به زندان یا آزاد شده با وثیقه در دولت سیزدهم بیشتر نشود. رها شد تا امام صادق های کابینه دسته گل بیشتری به آب ندهند و…
اما آیا خبرچین می تواند با افراد زیادی روبرو شود؟ باید تمام تلاش خود را صرف انتخاباتی می کرد که نه تنها اصولگرایان بلکه اصلاح طلبان هم مدام از آن گلایه داشتند. باید کاری می کرد که وزیر کشور و زیردستانش اشتباه نکنند و…
زاکانی که می خواست پزشکان انتخاب نشوند تا آخر نماند. قاضی زاده هاشمی انصراف داد چون نمی دانست چند رای می آورد. انتخابات به مرحله دوم رفت و نتیجه خشم حامیان دولت را بیشتر برانگیخت. شاید این نتیجه را زیر سر خبرچین دیدند. مدافعان جلیلی که در مناظره های گذشته، اخلاق و ادب را بلعیده بودند، بار دیگر طعم شکست را چشیدند و دور جدیدی از فعالیت های تخریبی، دروغ، تهمت و… را آغاز کردند.
اما مخبر ماند تا پرونده دولت را ببندد. دوزه باری به سازمان های دولتی دستور داد که برای دولت بعدی تعهدی ایجاد نکنند یا با افراد قرارداد امضا نکنند. آنها را حذف یا نصب نکنند و خلاصه هیچ اقدامی که برای دولت پزشکی مشکل ایجاد کند انجام ندهند. برخی گوش کردند و برخی نه. حتی با ده ها نفر قرارداد بستند (برخلاف دستور مخبر) و حقوق آنها را تعیین کردند و از جیب دولت بعدی به آنها غذا دادند.
ای کاش سازمان بازرسی کل کشور که به وزیر اقتصاد دولت جدید از وام غیرقانونی و عاشقانه رئیس بورس خبر داده بود به وزارتخانه ها و معاونت های رئیس جمهور می رفت و می دید آنجا چه خبر است.
چرا سازمان بازرسی این کار را می کند؟ کاش محمد مخبر می ماند و می رفت به وزارت صنعت، اقتصاد، راهداری، رفاه و نفت و همه سازمان ها و وزارتخانه هایی که هزار فاضلاب دارند و هر جا متخلف می دید دستش را در دست می گرفت. پلیس و وقتی یادش می‌افتد مجازات مجرمان آسان می‌شود، معاون اول رئیس‌جمهور به کسی داده می‌شود که بتواند پزشکان را کشف کند و تمام!
