بازار؛ گروه بین المللی: در بخش اول گزارش مسیر رقابت پراکنده ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک جنوب جهانی بر اساس گزارش مرکز سیاست، می خوانیم که ابهامات زیادی در مورد تعریف دقیق جنوب جهانی و نقش روسیه و چین در این زمینه وجود دارد. این گروه؛ بنابراین چنین ابهاماتی می تواند رویکردهای جنوب جهانی را به میزان قابل توجهی تحت تأثیر قرار دهد و مواضع و اقدامات آن را شکل دهد.
علاوه بر این، نحوه بازی چین و روسیه و نحوه نگاه سایر کشورهای در حال توسعه به این دو کشور تأثیر زیادی بر چگونگی تحول جنوب جهانی و واکنش غرب به آن خواهد داشت. از سوی دیگر، این کشورها باید با مشکل درازمدت ترویج تغییرات در نظام سیاسی و اقتصادی بین‌المللی کنونی دست و پنجه نرم کنند تا نیازهای توسعه‌ای خود را بهتر برآورده کنند و در عین حال از پراکندگی ژئوپلیتیکی جریان‌های تجاری و سرمایه‌گذاری اجتناب کنند.
در قسمت دوم و بعد به این موضوع می پردازیم که تاکنون کشورهای بزرگ سه رویکرد اصلی را در این خصوص با تغییرات پیرامون هر موضوع اصلی رعایت کرده اند.
رویکرد متضاد
رویکرد تقابلی توسط چین و روسیه در سطح جهانی، ایران و کره شمالی در منطقه و بازیگران دیگری مانند کوبا و ونزوئلا مورد حمایت قرار گرفته است. چین، روسیه و تا حدی ایران، از اشتراک نارضایتی و تمایل به تغییر در نظم جهانی کنونی فراتر رفته و به طور فعال برنامه های خود را تبلیغ کرده اند. به ویژه، هر سه تلاش کرده اند تا حوزه های نفوذ را در مناطق مربوطه خود ایجاد کنند. در مورد چین و روسیه، هدف تبدیل شدن به یک هژمون منطقه ای است که مایل به استفاده از ابزارهای نظامی یا تاکتیک های “منطقه خاکستری”، درست در زیر سطح خصومت های مسلحانه، برای دستیابی به اهداف خود است.
چین، به ویژه، هدف بلندمدت خود را برای جایگزینی نظم تحت رهبری ایالات متحده با نظم خود، با نهادهای بین المللی تحت ابتکارات و رهبری خود پنهان نکرده است. بعید است هر کشور در حال توسعه دیگری از سیاست ها و اقدامات آشکارا ضد آمریکایی یا ضد غربی چین، روسیه و ایران پیروی کند، در حالی که اکثریت به سادگی قادر به پرداخت آن نیستند. با این حال، این سه کشور که برخی از تحلیلگران از آنها به عنوان بخشی از شرق جهانی یاد می کنند، احتمالاً تلاش خواهند کرد تا به بریکس بپیوندند، که اکنون رسماً دارای 9 عضو با بیش از 30 متقاضی است و ریاست آن بر عهده روسیه در سال 2018 است. کشورهای متخاصم مواضع به سمت غرب جهانی، به سمت آنها بکشید.
بسیاری از کشورهای در حال توسعه با انگیزه در درجه اول تمایل به توسعه اقتصاد خود، علیرغم اختلاف نظر در مورد تله بدهی، وارد روابط تجاری و سرمایه گذاری با چین از جمله مشارکت در طرح کمربند و جاده شده اند.
این امر اختلافات را با اعضای معتدل تری مانند هند و برزیل تشدید می کند و رقابت بین آنها تعیین کننده جهت و تأثیر بریکس در امور جهانی است. از سوی دیگر، چندین کشور برای حمایت سیاسی و اقتصادی به چین یا روسیه روی آورده اند. پس از آن که پس از کودتای دولتی که رژیم نظامی را در کشورهایشان تحمیل کرد، توسط غرب تحریم شدند. این امر در میانمار و در چندین مورد دیگر در آفریقا مشهود است.
بسیاری از کشورهای در حال توسعه با انگیزه در درجه اول تمایل به توسعه اقتصاد خود، علیرغم اختلاف نظر در مورد تله بدهی، روابط تجاری و سرمایه گذاری با چین از جمله مشارکت در طرح کمربند و جاده برقرار کرده اند. برعکس، آنها در مجامع بین‌المللی مانند سازمان ملل و آژانس‌های وابسته به آن، از جمله کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، به حمایت از چین رای داده‌اند، در حالی که چین به نقض حقوق بشر توسط کشورهای غربی متهم شده است. با این کار بسیاری از کشورهای در حال توسعه استراتژی چین را تایید کردند و حوزه نفوذ این کشور را در روابط بین الملل ایجاد کردند.
هند مظهر رویکرد چند همسویی در جنوب جهانی است و به بسیاری از گروه‌های همسو با چین یا ایالات متحده می‌پیوندد.
رویکرد همسویی چندگانه
برعکس، هند مظهر رویکرد چند همسویی است. او به بسیاری از گروه‌های همسو با چین یا ایالات متحده ملحق شده است، علاوه بر این که در G20 به عنوان بستری برای ارتقای رهبری جنوب جهانی که آرزوی آن را دارد، فعال است. سازمان های دیگر عبارتند از انجمن های متمرکز بر چین مانند سازمان همکاری شانگهای، بریکس، و مشارکت سه جانبه چین، هند و روسیه، گروه های متمرکز ایالات متحده از جمله چهار (ایالات متحده، ژاپن، هند و استرالیا) و قراردادهای مختلف. مشارکت. با کشورهای دوست، ایالات متحده در منطقه است.
در مورد مسائل توسعه گسترده تر، هند منافع خود را کاملاً با منافع کشورهای در حال توسعه در جنوب جهانی همسو می بیند و آرزو دارد که صدای جنوب جهانی باشد تا هنگام مذاکره با کشورهای توسعه یافته خود را در موقعیت قوی تری قرار دهد.
هدف هند از پیوستن به این گروه های مختلف در درجه اول دفاع و ارتقای منافع ملی خود است. این مسائل شامل عقب راندن چین در اختلافات مرزی و رقابت برای نفوذ در منطقه جنوب آسیا است. به طور گسترده تر، هند در حال بحث در مورد تغییرات در سیستم اقتصادی، تجاری و مالی فعلی است تا موانع پیش روی منافع توسعه خود را برطرف کند. در مورد مسائل توسعه گسترده تر، هند منافع خود را کاملاً با منافع کشورهای در حال توسعه در جنوب جهانی همسو می بیند و آرزو دارد که صدای جنوب جهانی باشد تا هنگام مذاکره با کشورهای توسعه یافته خود را در موقعیت قوی تری قرار دهد. این رویکرد در دوران ریاست موفق هند بر گروه 20 در سال 2023 مؤثر بوده و جایگزین آشکاری برای رویکرد تقابلی چین بوده است. یک نوع از رویکرد چند همسویی، استراتژی تعامل چندگانه است که توسط انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه آن) اجرا شده است.
بر اساس مفهوم مرکزیت آسه آن در بحث در مورد مسائل منطقه ای، از جمله نگرانی های امنیتی، آسه آن رایزنی های منظمی را با بیش از ده کشور عمده دارای منافع در منطقه از طریق نشست ها و انجمن های دوجانبه مانند آسه آن+3، مجمع منطقه ای آسیا، آسیا انجام می دهد. – نشست اروپا و اجلاس آسیای شرقی. ایده پشت این تعاملات این است که اطمینان حاصل شود که کشورهای عمده ای که نقش مهمی در امور منطقه ای ایفا می کنند، از نگرانی های آسه آن آگاه هستند، که باید هنگام تدوین استراتژی های منطقه ای آنها مورد توجه قرار گیرد. به این ترتیب، نگرانی های آسه آن قابل شناسایی و محافظت است.
ویتنام توانسته است روابط خود را با ایالات متحده و ژاپن به بالاترین سطح شراکت استراتژیک و همه جانبه و همچنین مشارکت با چین، روسیه، هند و کره جنوبی برساند.
با این حال، نوع دیگری از رویکرد چند مشارکتی وجود دارد که توسط ویتنام اجرا شده است. هیچ اتحاد نظامی، هیچ طرف یک کشور علیه کشور دیگر، هیچ پایگاه نظامی خارجی، استفاده از زور یا تهدید به استفاده از زور در روابط بین‌الملل وجود ندارد. به ویژه، ویتنام در سال گذشته توانست روابط خود را با ایالات متحده و ژاپن به بالاترین سطح شراکت استراتژیک و همه جانبه و همچنین مشارکت با چین، روسیه، هند و کره جنوبی برساند. در حالی که استرالیا و سنگاپور در حال مذاکره برای به روز رسانی مشابه هستند. فراوانی روابط در سطح بالا تضمین می کند که وضعیت ویتنام، به ویژه محیط امنیتی آن، به نفع کشورهای بزرگ است و در صورتی که ویتنام تحت فشار قرار گیرد (مثلاً از جانب چین) درجه ای از پوشش و تعادل را فراهم می کند.
رویکرد بدون سازش
رویکرد سوم، عدم تعهد سنتی است که در بسیاری از کشورهای در حال توسعه در طول جنگ سرد بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی سابق رایج بود. اندونزی کشوری بزرگ در حال توسعه است که پذیرش عدم تعهد را تایید می کند. او همچنین یکی از پنج شرکت کننده در کنفرانس آسیا و آفریقا بود که در باندونگ اندونزی در آوریل 1955 برگزار شد و جنبش غیرمتعهدها (NEM) را راه اندازی کرد. جنبش عدم تعهد، که از دهه های پس از جنگ سرد جان سالم به در برده است، اخیراً در میان تنش های ژئوپلیتیکی تشدید شده، اهمیت جدیدی پیدا کرده است. از 29 کشور بزرگ به 120 عضو و 17 کشور ناظر از جمله چین افزایش یافته است.
بسیاری از کشورهای عضو جنبش غیرمتعهدها، مانند اندونزی، از جانبداری در درگیری های بین ایالات متحده / اروپا و چین / روسیه خودداری کرده اند. مثلا در رابطه با حمله روسیه به اوکراین. قابل ذکر است، اندونزی از پذیرش دعوت رسمی برای پیوستن به برجام در سال 2023 خودداری کرد، زیرا می ترسید که چنین اقدامی به عنوان همسویی چین و روسیه در برابر ایالات متحده و غرب تلقی شود. انتخابات ریاست جمهوری ۲۳ بهمن ۱۳۹۳ بار دیگر بر پایبندی این کشور به سنت عدم تعهد و اهمیت سیاست خارجی این کشور در حفظ منافع ملی و تحکیم روابط دوستانه با کشورهای جهان تاکید کرد.
رویکرد غیرمتعهد اندونزی کمترین وجه مشترک را در میان بسیاری از کشورهای در حال توسعه نشان می دهد و می تواند به عنوان بستری برای توسعه نفوذ آن عمل کند.
در امور بین الملل، هدف اصلی اندونزی دفاع از استقلال و امنیت خود و حفاظت از منابع طبیعی خود در برابر استثمار ناعادلانه خارجی بوده است. به ویژه اینکه این کشور اقدامات سازمان های بین المللی مانند سازمان توسعه تجارت را که آنها را برای صادرات محصولات کشاورزی از جمله روغن پالم و مواد معدنی مانند نیکل مضر می دانند، رد کرده است. این رویکرد نشان دهنده کمترین مخرج مشترک در میان بسیاری از کشورهای در حال توسعه است و می تواند به عنوان یک پلت فرم برای اندونزی برای توسعه نفوذ خود عمل کند.
این شرکت با توجه به رشد قابل توجهی که در سال های اخیر به آن کمک کرده است، این کار را فعالانه تر انجام داده است. این رویکرد قبلاً به ثمر نشسته است، همانطور که موفقیت او در فشار برای اعلامیه آشتی مشترک در اجلاس سران گروه 20 در بالی در سال 2022 تحت ریاست جمهوری وی نشان می دهد.
