حتی جمهوری اسلامی می توانست رادیو و تلویزیون را در انحصار خود درآورد، اما به رسانه های صوتی و تصویری جامعه مدنی اجازه نفس کشیدن داد (پذیرش تلویزیون خصوصی مانند ترکیه) که اجازه نداد.
در چنین شرایطی، راست افراطی جهانی و واقع گرایان (و دشمنان ایران بزرگ و جمهوری اسلامی) برای رؤیای نظام سیاسی به ابزار رسانه ای متوسل شدند. آنها پول خود را به اصطلاح حرام نکردند و به نحو احسن خرج کردند.
یکی از این رسانه ها «مانتو» بود. «رای دستی» (و ایران اینترنشنال) نتوانستند رژیم جمهوری اسلامی را سرنگون کنند، اما در ایجاد اهدافی در میان برخی از اقشار جامعه مؤثر بوده اند. به نظر می رسد که:
1- انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی توسط چند تن از تندروهای مذهبی مطرح شد و سعی کردند بخشی از جامعه را به این ایده بپذیرند. (چه کسی فکرش را می کرد سه دهه پیش نام پهلوی در خیابان ها برده شود؟).
2- بدانند که رژیم قبلی محرک اصلی توسعه ایران بود، اما تندروهای مذهبی آن را رها نکردند. لذا اعلام کردند که راه نجات ایران تقویت «توسعه سیاسی» نیست. بلکه بازگشت به گذشته است. (چه کسی فکرش را می کرد سه دهه پیش روزی «بازگشت سلطنت» برای بخشی از جامعه راه حلی برای ایران تلقی شود و برخی روشنفکران ناراضی و دلشکسته برای آن بوق بزنند؟).
به نظر می رسد تا زمانی که وضعیت انحصار رسانه ای مذکور در ایران ادامه داشته باشد، مخالفان نظام سیاسی بتوانند از میان براندازان برای راه اندازی تلویزیون هایی مانند «مرد و تو» عضوگیری کنند. همچنین فکر نمی کنم «مانتو» تعطیل شود. اطلاعیه اخیر بیشتر نوعی بازاریابی برای تامین مالی است. آنها با یک ماسک جدید برمی گردند. مگر اینکه ظرف رسانه ای ایران تغییر کند که بعید است.
این در حالی است که وضعیت انحصار رسانه ای مذکور، امکانات فضای مجازی را در مجموع در مقابل اطلاعیه های رسمی صداسیما قرار داده و اعتماد اجتماعی را که یکی از ارکان همبستگی اجتماعی است، برهم زده است. در شرایط کنونی افراد و گروه ها در جامعه معتبر نیستند و حالت سردرگمی وجود دارد (تصویر غالب در فضای مجازی این است که همه شخصیت ها و جریان های شناخته شده و تثبیت شده سیاسی و فکری فاسد هستند یا به زودی خواهند شد). . وجود رسانه های حرفه ای و متکثر می تواند نقش لنگر و متعادل کننده فضای مجازی و شبکه های اجتماعی را ایفا کند. در چنین شرایطی بود و هست که «مرد و تو» و «ایران اینترنشنال» و دیگر شبکه ها می توانند برای بخشی از مخاطب ناراضی ایرانی ابوعطا بخوانند و جذابیت، جایگاه، نفوذ و اقتدار پیدا کنند.
خوشبختانه شبکه های اجتماعی در فجازی در کنار کارکرد «بی آبرویی» نقش «ضد سانسور» را نیز در جامعه ایران (که با انحصار رسانه های قدرتمند مواجه است) به عهده گرفته اند. پس نشاط جامعه مدنی ایران در برابر رسانه های موجود و انحصار انتخاباتی، حضور همین شبکه های اجتماعی و ارتباطی است. اگر چنین امکانی در ایران وجود نداشت، جامعه از نظر رسانه ای (رادیویی/بین المللی) کاملاً قطبی می شد و پتانسیل انقلابی جامعه افزایش می یافت.
