رایج ترین غذای این خانواده موش است + عکس

به گزارش مورنینگ تایمز، نام او کالی سی است. او 43 سال سن دارد و شغلش شکار مار است. او با همسر 38 ساله اش آلاملو، یک سگ، چهار خرگوش و یک مانگوس زندگی می کند. دو دختر آنها، سیندو 22 ساله و ساندیا 21 ساله، در تعطیلات با آنها زندگی می کنند.

به گزارش الجزیره، آنها در خانه ای یک اتاقه به مساحت 11 متر مربع در چانگالپتو در ایالت تامیل نادو در حدود 50 کیلومتری چنای در شرق هند زندگی می کنند. خانه آنها در یک طرف دارای وسایل آشپزخانه و یک اتاق نشیمن است که در شب به عنوان اتاق خواب استفاده می شود. آنها یک واحد حمام مستقل و یک اتاق مهمان کوچک در پشت خانه خود دارند.

دخترانشان هنگام ملاقات در آنجا می مانند. درآمد ماهانه این خانوار 19000 روپیه (228 دلار) در ماه است که کالی به عنوان کارمند قراردادی انجمن تعاونی صنعتی مارگیران به صورت ماهانه و فقط برای هفت ماه از سال دریافت می کند. علاوه بر این، او ماهانه حدود 4800 روپیه (57 دلار) به عنوان کمیسیون (پرداخت به ازای هر مار صید شده) از انجمن تعاونی که استخراج سم مار را انجام می دهد، دریافت می کند.

در طول فصل تولید مثل مار (از آوریل تا آگوست) که دولت شکار مار را ممنوع می کند، کالی در کشاورزی و ماهیگیری مشاغل عجیب و غریب انجام می دهد و 7000 تا 10000 روپیه (84.27 تا 120.38 دلار) در ماه درآمد دارد. کسب می کند

کالی مانند سربازی که با افتخار جای زخم‌های جنگی خود را می‌پوشد، مجموعه‌ای چشمگیر از زخم‌ها و کبودی‌های مارگزیدگی خود را به نمایش می‌گذارد. هر زخمی داستانی برای گفتن دارد، از افعی راسل که تکه ای از انگشت او را گاز گرفت و برای همیشه به آن آسیب رساند، تا کبری که پس از گذاشتن در کیسه برگشت و کالی را گاز گرفت و باعث شد او به کما برود. حرفه او، مار گرفتن، یکی از خطرناک ترین حرفه های جهان است. برای نسل های زیادی، قبیله اجدادی کالی، ایرولا، به دلیل مهارت های خود در شکار مار مشهور بودند. آنها با فروش پوست مار امرار معاش می کردند. با این حال، پس از تصویب قانون حفاظت از حیات وحش هند در سال 1972، به نظر می رسید مردانی مانند پدر چوکالینگام، کالی، تنها وسیله زندگی خود را از دست داده اند.

خوشبختانه، طرفداران محیط زیست راهی برای استفاده از دانش سنتی افسونگران مار در مورد مارها برای هدف دیگری پیدا کرده اند: تولید ضد سم. اعضای قبیله Irola اکنون از مهارت های ردیابی عالی خود برای گرفتن مارها و استخراج سم بدون آسیب رساندن به خزندگان استفاده می کنند. کالی می گوید: «سپس مارها توسط اداره جنگل به طبیعت رها می شوند.

پدر کالی در راه اندازی انجمن تعاونی صنعتی مارگیران ایرولا در تامیل نادو نقش اساسی داشت. کالی جوان پدرش را قهرمانی می دید که هر روز با مرگ مبارزه می کرد تا جان بی شماری از غریبه ها را نجات دهد. در واقع، مارگزیدگی هنوز هم برای هند معاصر باعث نگرانی است. نتیجه یک مطالعه انجام شده در سال 2020 نشان داد که سالانه 58000 هندی بر اثر مارگزیدگی جان خود را از دست می دهند. کالی می گوید: «در کودکی پدرم را با هیبت تماشا می کردم که به راحتی با مارهای خطرناک روبرو می شد، من هم مسیر مارها را دنبال می کردم و حتی گرفتن چند مار غیر سمی را تمرین می کردم.

متاسفانه کالی جوان در یکی از فرارهایش از مدرسه به دام پدرش افتاد. چوکالینگام به عنوان مجازات فرار از مدرسه، کالی را به درختی بست و پای او را با آهن داغ سوزاند. با این حال، کالی آخرین ایستادگی با پدرش را به یاد می‌آورد، زمانی که پدرش به او گفت: “انتخاب مسیر آینده به عهده توست.”

پیروی از راه پدر

اندکی بعد، زمانی که کالی تنها هفت سال داشت، چوکالینگام بر اثر بیماری درگذشت. علیرغم احتیاط پدرش، کالی به شدت معتقد بود که گرفتن مار خواسته اوست. او مدرسه را رها کرد تا به مادرش برای کمک به انجمن تعاونی با شکار مار ملحق شود. از گوش دادن به صداهای جغد که نشان دهنده حضور مارها است و ردیابی پوست مار ریخته شده تا توانایی گرفتن مارها به طور مستقیم از لانه آنها، او همه چیز را از بزرگان جامعه خود آموخت. کالی در سن 18 سالگی مجوز دولتی خود را برای کار در وزارت جنگلداری به عنوان مار گیر دریافت کرد.

کالی شش روز در هفته کار می کند و به شغل خود افتخار می کند. او می گوید: «می خواهم باور کنم که هر بار که جانم را به خطر می اندازم، شخص دیگری نجات می یابد. وقتی از کالی پرسیده می شود که آیا به جای یافتن راهی آسان تر برای پول درآوردن از پیروی از خط اجدادی خود پشیمان است، سرش را تکان می دهد. او می گوید: “وقتی بچه بودم فقط دو وعده غذا در روز می خوردم، اما اکنون حتی با این شغل موقت دولتی می توانم سه وعده غذایی مناسب بخورم. از آنچه داریم خوشحالم.”

کالی در ۲۲ سالگی از همسر اولش جدا شد و با آلاملو که همسر اولش را به دلیل بیماری از دست داده بود ازدواج کرد. او مسئولیت دو دختر کالی را بر عهده گرفت و آنها را به عنوان فرزندان خود بزرگ کرد. کالی و آلاملو در خانه خود از خرگوش ها، سگی به نام مانی، و همچنین پرندگان و حیوانات زخمی که در سفرهای صحرایی خود برای مار گرفتن پیدا می کنند، مراقبت می کنند. کالی به خرگوش کوچکی اشاره می کند که در خانه آنها در حال تردد است: “این خرگوش کوچولو مادرش را از دست داده است. تا زمانی که مستقل شود از او مراقبت می کنیم.”

اسکوتری که کالی در ماه سپتامبر خریداری کرد یکی از با ارزش ترین دارایی های او است. او می گوید این وسیله نقلیه رفت و آمد به محل کار را بسیار آسان تر از سوار شدن به اتوبوس کرده است. او با آموختن نحوه تعمیر اسکوترهای موتوری، پول زیادی را برای تعمیر و نگهداری خرج نمی کند، اما هر ماه 6000 روپیه (72.23 دلار) برای سوخت هزینه می کند تا 26 کیلومتر در روز را طی کند. اگر او برای گرفتن مارها با اتوبوس به مناطق مختلف سفر کند، حداقل 100 روپیه (1.20 دلار) برای هر سفر هزینه دارد و باید به طور متوسط ​​روزی سه سفر انجام دهد.

کالی می‌گوید: «ما هر ماه نزدیک به 3000 روپیه (36.11 دلار) برای خرید مواد غذایی و حدود 500 روپیه (6.02 دلار) در هفته برای سبزیجات و تخم‌مرغ هزینه می‌کنیم. وی ابراز تاسف می کند که افزایش قیمت اقلام ضروری مانند گوجه فرنگی و پیاز اغلب باعث افزایش هزینه آنها می شود. او می گوید: «زمانی که قیمت گوجه فرنگی به 100 روپیه (1.20 دلار) (در هر کیلوگرم) رسید، ما به سادگی استفاده از آن را در رژیم غذایی روزانه خود متوقف کردیم.

من اکنون مستقیماً از مزرعه ای نزدیک خانه خود خرید می کنم تا مقداری پول پس انداز کنم. حداقل می‌دانم تازه است.» به دلیل افزایش قیمت‌ها، آلاملو می‌ترسد که رویاهایش برای خرید ماشین لباس‌شویی محقق نشود. او در حال حاضر مجبور است کارهای کمرشکن شستن لباس‌های اعضای خانواده‌اش را با دست انجام دهد.

شیر یکی از اقلام اساسی زندگی کالی است و یک هزینه همیشگی برای او. او روزانه 44 روپیه یا 53 سنت برای خرید 1 لیتر شیر خرج می کند.

خانواده به طور مرتب ماهی و گوشت می خورند، اما او می گوید که برای صرفه جویی در هزینه در فصل جفت گیری مارها به ماهی ها و موش هایی که صید می کند تکیه می کنند. او می گوید: «من فقط در ماه های فروردین تا مرداد ماهی صید می کنم که درآمد منظمی نداریم، در غیر این صورت از بازار محلی ماهی می خریم.

کالی می‌گوید یکی از چیزهایی که در ماه‌های اخیر مجبور بوده از آن چشم پوشی کند، زیرا برایش هزینه زیادی دارد، خرید ترقه برای دیوالی است. وی در پاسخ به این سوال که باارزش ترین هزینه ای که در ماه های اخیر انجام داده چه بوده است، می گوید: خرید گوشت برای تمام خانواده برای شام دیوالی. وی در توصیه ای برای مقابله با شرایط سخت اقتصادی می گوید: اسراف نکنید، ما همیشه هر چه از ناهار باقی مانده را برای شام می خوریم یا برای روز بعد تبدیل به فرنی می کنیم و فقط خرج وسایل ضروری می کنیم.

او می گوید بزرگترین نگرانی مالی اش این است که نمی تواند پول کافی برای عروسی دختر دومش پس انداز کند. او می گوید: «هر وقت مقداری پول نقد اضافی به دست می آوریم، برای همسر و دخترانم جواهرات ساخته شده از طلا می خرم و در مواقع ضروری به ما کمک کرده است. می توانیم آنها را گرو بگذاریم یا در مواقع اضطراری بفروشیم. این یک سرمایه گذاری رو به رشد است. با این حال، با دو برابر شدن قیمت طلا در چهار سال گذشته، ممکن است خرید طلا برای ما آسان نباشد.”

منبع: فرارو