به گزارش بازار، مصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: این سخنان رئیس جمهور، تکرار سخنان رؤسای جمهور قبلی است و نشان می دهد که در گذشته تضمین معیشت مردم امکان پذیر نبوده و این امر را به نحوی ساخته اند. اولویت در کار او
وقتی از معیشت صحبت می کنیم، چه چیزی را در نظر می گیریم؟ بر اساس اصول، معیشت بهتر در فارسی به معنای زندگی بهتر است. معیشت بهتر یعنی زندگی بهتر بدون توجه به عوامل اجتماعی و روانی از جمله تغذیه روزانه اعم از آب، غذا، دارو و سرپناه بدون در نظر گرفتن هوای سالم، تحصیل، حمل و نقل و تفریح.
ما می خواهیم به تدریج مواردی را که در سال های اخیر حل نشده از نظر ظرفیت رزق و روزی کاهش دهیم، زیرا ثابت شده است که حل شدنی نیست. اول از همه با مسکن سروکار داریم که حداقل 50 درصد درآمد مستاجران را مصرف می کند. معمولا مسکنی است که مشخصات استاندارد ندارد. از طرفی بحث درمان به ویژه در مورد بیماری های مزمن و شرایط خاص به گونه ای است که چاره ای جز رنج بردن بیماران وجود ندارد. نه شرکت های بیمه آن ها را می پذیرند و نه امکانات بیمارستانی پذیرا هستند. مهاجرت پزشکان و پرستاران نیز یک علت اضافی است، بنابراین بحث درمان را از دایره معیشت مردم خارج می کنیم و به آب و غذا بسنده می کنیم.
بیایید شرایط فعلی را در نظر بگیریم که حدود 30 میلیارد دلار ارز نفتی برای واردات محصولات کشاورزی مربوط به تغذیه مردم هزینه می کنیم و البته می گویند این واردات از نوع تراریخته است که کشت آن در ایران ممنوع است. اما واردات آن رایگان است. از این اقلام برای عرضه روغن، برنج، مرغ و تخم مرغ، گوشت قرمز و لبنیات استفاده می شود و بدون این واردات، قفسه فروشگاه های کشور از اقلام مذکور خالی می شد. این معیشت چگونه بهبود می یابد؟
باید واردات را با ارز نفت افزایش دهیم و سیستم توزیع را اصلاح کنیم و قیمت ها را کاهش دهیم یا یارانه بیشتری بپردازیم تا معیشت مردم بهتر شود و روزی 2100 تا 2200 کیلو کالری به اشکال مختلف مانند گوشت قرمز، گوشت سفید، نان، لبنیات بخورند. محصولات (میوه را جزء رزق نمی شماریم) و به زبان علم تغذیه پروتئین، چربی و کربوهیدرات ارائه می شود.
گفته اند به هر قیمتی که شده معیشت مردم را بهبود می بخشند و معیشت فقط خوراک است به شرطی که هزینه نفت بیش از 30 میلیارد دلار باشد. علاوه بر این، با تحریم خرید، حمل و نقل و انتقال پول به روش‌های غیر متعارف، هنوز مشخص نیست که اقشار آسیب‌پذیر و محروم از این امر چه سودی خواهند برد.
لذا می گویند به هر قیمتی که شده یعنی باید ارز نفتی بیشتری بدهیم تا در خارج از کشور بخریم و از گنجی که در اختیار خداست به بدترین شکل البته با شرایط و ضوابط استفاده کنیم. در 40 سال گذشته این روش وجود داشته و ادامه دارد و سال به سال نیاز به ارز برای این واردات افزایش می یابد.
می بینیم که «به هر قیمتی» به معنای «ارز نفتی بیشتر» است. حال بر رئیس جمهور محترم است که معنای «به هر قیمتی» را توضیح دهد و بگوید کدام کشورهای جهان – دنیای کنونی و دنیای گذشته – معیشت مردم را اینگونه بهبود بخشیده اند، یعنی با صرف ثروت؛ فقط برای نان و گوشت! اگر به مبانی دینی اعتقاد داریم، باید این قول پیامبر را هم به یاد بیاوریم که توصیه به یادگیری کار کرده است. این نظم به معنای توسعه است.
اگر کشوری معیشت جمعیت خود را بهبود بخشیده است، تنها از طریق توسعه بوده است و نه از طریق «مصرف ثروت». بهبود معیشت مردم از طریق توسعه حاصل می شود. اگر کشاورزی را توسعه (یعنی اصلاح) نکنیم، همین کشاورزی خشک می شود و نیاز به واردات بیشتر می شود. اگر توسعه ندهیم، رودخانه ها همچنان آلوده می شوند و زمین ما پر از زباله می شود. اگر توسعه ندهیم، آب ما با فاضلاب مخلوط می‌شود (همانطور که قبلاً شده است) و نمی‌توانیم آب تمیزی را که بخشی از معیشت مردم است در اختیار مردم قرار دهیم. اگر توسعه نباشد مصرف انرژی روز به روز افزایش می یابد و جامعه فقیرتر می شود.
آقای رئیس جمهور! توسعه را به تخیل خود محدود نکنید و از شعارهای پوپولیستی پیروی نکنید. بیایید به فکر ایران باشیم که 90 میلیون جمعیت آن باید زندگی بهتری داشته باشند و ثروتشان با ایده های خام هدر نرود. ایرانی را در نظر بگیرید که به قول قرآن «صمد» است نه بادکنکی که باد کند و در سوزن بیفتد. شما نمی توانید موانع بخش خصوصی را برطرف کنید مگر اینکه به توسعه فکر کنید. توسعه پایدار بر اساس خلقت خداوند.
