مکان روزنامه نگاران وی در یادداشتی به قلم محمد فیروزی نوشت: صحبت درباره برخی موضوعات بدون روشن شدن مواضع اصلی سخنران دشوار است. مثلا صحبت از برادران عزیز افغان که پرسش ها و مشکلاتشان دل انسان را پر از آه و آه می کند. این مقاله برای ترویج عقاید نژادپرستانه و ضد افغانی نوشته نشده است!
در این مقاله به موضوع راه اندازی بخش ملی خبر در شبکه خبر می پردازم و توضیح می دهم که چرا این تصمیم مدیران صداوسیما را نادرست می دانم.
اما دلیل این تصمیم اشتباه مدیران سازمان صدا و سیما که آن را رسانه ملی می دانند، نمی توان انکار کرد که کشور ایران متشکل از گروه ها، قومیت ها و جوامع کوچک و بزرگی است که صدایشان در نمی آید. در این رسانه
امروزه با توجه به پیچیدگی های جوامع، تشکیل اتحادیه ها، همتایان، گروه های مدنی و… کار رسانه ها از حساسیت خاصی برخوردار است، اما در صدا و سیما با حدود 30 شبکه تلویزیونی استانی عمدتا با بیننده کم. این احساس وجود دارد که همه در این سازمان رسانه ای تریبون دارند!
تا زمانی که صداوسیما از بودجه های هنگفت و درآمدهای تبلیغاتی بدون پاسخگویی به نیازهای جامعه ایران امرار معاش می کند، دیگر روی آوردن به مردم کشور کار درستی نیست.
شاید برخی بگویند افغان ها مهمان ما هستند و چه اشکالی دارد که پاسخگوی نیازهای آنها باشد، پاسخ مثبت است، اما باز هم مسائل باید از رسانه ملی مردم ایران از منظر منافع ملی کشور و ما ناشی شود. مردم با نگاهی نوع دوستانه و اولویت بندی؛ در حال حاضر بسیاری از گروه ها در ایران جایی در این رسانه ها ندارند!
مدیران این سازمان قبل از هر تصمیمی باید در نظر داشته باشند که بودجه کشور از دو منبع تامین می شود: درآمدهای مالیاتی و فروش کالاهایی مانند نفت و پتروشیمی که اولی مستقیماً توسط مردم پرداخت می شود و دومی بودجه ملی است. دولت سرمایه ایرانیان و درآمد آن بیش از هر چیز باید در خدمت منافع مردم و کشور باشد.
در مورد درآمد تبلیغاتی سازمان، واضح است که برندهای صاحب تبلیغات در نهایت از جیب مصرف کنندگان یعنی مردم این کشور پول بیرون می آورند.
اما این ماجرا همچنان از ابعاد دیگری قابل نقد است. در حال حاضر سه گرایش اصلی در مورد اتباع افغانستان در فضای عمومی جامعه ایران وجود دارد. گرایش اول، نظرات نژادپرستانه و تفرقه افکنانه است که بدون شک راه اندازی بخش ملی در شبکه خبر را فرصتی برای موج سواری می دانند.
گرایش دوم نسبت به اتباع افغانستان، به ویژه کارگران و خانواده های آنها، نگاه همدلانه دارد، اما نگران حضور بی رویه مهاجران است و از مهاجران قانونی برای سازماندهی و خروج غیرمجاز افغان ها می خواهد. این گروه نیز با شنیدن خبر راه اندازی خبر ملی ها دلسرد می شوند، زیرا این گونه اقدامات را بهره برداری های خاص می دانند نه ساماندهی ملی پوشان و خروج مهاجران غیرقانونی!
دسته سوم، طیف مذهبی هستند که از هر حرکتی که برای ساختن یک امت بزرگ اسلامی در منطقه باشد، مانند راه اندازی بخش خبری ملی استقبال می کنند. این قشر از جامعه اکثر مشکلات را در ابعاد بین المللی از منظر دشمنی با آمریکا، اسرائیل و استکبار ستیزی تحلیل می کنند و به عنوان مثال در موضوع افغان ها عزاداری مشترک گروه های افغان و ایرانی را می بینند. شیعیان در اربعین مصداق وحدت دو ملت است، اما درک این موضوع این است که گروهی از جوانان افغانستانی در زمانی که در کشور بیکار هستند، می توانند تخلفاتی را از سوی آنان به ویژه مردمی که این کار را انجام نمی دهند، انجام دهند. دارای پایه دینی محکم ، از نظر شما جایی ندارد.
این گروه آخر گاه ناخواسته با اکثریت جامعه با نوع تحلیل خود مواجه می شود که در درجه اول با مسائل داخلی مواجه است و مبتنی بر مسائل اجتماعی و اقتصادی است نه سیاسی و بین المللی.
در واقع، گروه اول و سوم مانند دو لبه قیچی عمل می کنند، به ویژه در مورد هجوم گسترده افغان ها به کشور که بدتر شده و در غیر این صورت عواقب اجتناب ناپذیری در آینده خواهد داشت. مراقبت شده است. قبول دارم که الان وقت راه اندازی بخش ملی خبر در شبکه خبر نبود.
