به گزارش مانیبان، سید عباس عراقچی وزیر امور خارجه ایران که به تازگی به مصر سفر کرده است، در کانال ایکس درباره تجربه حضور در رستوران قاهره و امتحان یک غذای مصری نوشت: در سفری که به مصر با همراهانم داشتم، به سفری پرطرفدار رفتیم. رستوران ابوطارق در مرکز شهر قاهره و من غذای معروف مصری “کشری” را خوردم، غذای بسیار خوشمزه و لذت بخشی است که بدون استفاده از گوشت تهیه می شود. [کردن] من آن را به دوستداران غذاهای عربی توصیه می کنم.
عراقچی این متن کوتاه را با این جمله به ظاهر ساده اما معنادار به پایان رسانده است: «جای رستوران مصری در تهران خالی است».
عکس های حضور عراقچی در رستورانی در قلب قاهره در برخی رسانه های عربی نیز بازتاب یافته است، یعنی در چارچوب روابط ایران و مصر در دو دهه اخیر که به دفتر هم کشیده شده است. حافظ منافع، و این سوال پیش می آید که خوردن سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه، برای خارجی های ایرانی در رستورانی در قلب قاهره چه معنایی دارد و درباره غذاهای محبوب مصری ها صحبت می کند. البته دعوتنامه؟ یک رستوران مصری در تهران باز کنید و آیا می توان این را در راستای «دیپلماسی غذایی» تعریف کرد؟
از زمان ظهور نهاد دیپلماتیک و دولت-ملت مدرن در قرن هفدهم، غذا عنصر مهمی در دیپلماسی بوده است. نمادی ملموس که به ایجاد تصویری مثبت در جامعه بین المللی کمک می کند و از نظر ایدئولوژیک برای کاهش تنش ها استفاده می شود و مفهوم آن «قدرت نرم» است. مفهوم قدرت نرم شامل مجموعه ای از عوامل و ابزارهای عمدتاً ناملموس مانند جذابیت، نفوذ، تصویر یا ایدئولوژی است که هدف نهایی آنها ایجاد توانایی جذب، تأثیرگذاری و متقاعد کردن غیرنظامیان است.
اگرچه دیپلماسی معده مفهومی قدیمی است، اما در زمان های اخیر کلمات دیگری مورد توجه قرار گرفته است. پل راکور دیپلماسی غذایی را به دست آوردن قلب ها و ذهن ها از طریق اشتها تعریف می کند. در واقع دیپلماسی غذایی که دیپلماسی آشپزی و سیاست غذایی نیز نامیده می شود، نوعی دیپلماسی عمومی است که در آن از غذا به عنوان ابزاری برای تفاهم بین فرهنگی به امید بهبود تعاملات و همکاری در سطوح بالاتر استفاده می شود. همان سطح دولت-دولت (در مقایسه با سطح دولتی- دولتی) است که استفاده می شود.
امروزه حتی غذا به عنوان متغیری برای تأثیرگذاری، انتقال فرهنگ، هویت و پیام هایی که بیانگر دوستی یا دشمنی است، استفاده می شود.
تعداد فزاینده ابتکارات دیپلماسی غذایی نشان می دهد که ارزش غذا در روابط دیپلماتیک برای بسیاری از دولت ها فراتر از مزیت آن در پذیرایی از مهمانان خارجی آشکار شده است و برخی کشورها از جمله کره جنوبی، ژاپن و پرو، سال ها کمپین هایی را برای دادن آن به راه انداخته اند. جنبه توریستی هم دارد. و برخی از کشورها نیز هر ساله پول زیادی را برای جشن گرفتن جشنواره ها و کمپین های غذا در کشورهای دیگر صرف می کنند تا به طور غیرمستقیم سفر به کشور خود را تبلیغ کنند.
«دیپلماسی غذایی» که بر جذابیت غذا و خوراک تمرکز دارد و به یکی از مهم‌ترین موضوعات صنعت گردشگری تبدیل شده است، می‌تواند به ایجاد حس وحدت و غرور ملی در مورد غذا در کشورهایی که درگیر درگیری‌ها هستند کمک کند و به بازگرداندن این موضوع کمک کند. روزهای قدیم قبل از مدرنیته و جهانی شدن، مانند کره جنوبی که با راه اندازی کمپین به نفع “کیمچی” و میزبانی از مقامات دیپلماتیک کشورهای دارای این مسیر، این مسیر را در پیش گرفت.
در طول تاریخ، غذا نقش مهمی در جلسات رسمی، مذاکرات و تبادلات فرهنگی بین ملت ها داشته است. وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا، «دیپلماسی میز» را ابزاری مرکزی برای اعمال قدرت و تأثیرگذاری بر بحث ها و تصمیمات بین المللی می دانست. شام ریچارد نیکسون رئیس جمهور آمریکا در سال 1972 با نخست وزیر چین، ژو انلای، که طی آن رئیس جمهور آمریکا به طرز ماهرانه ای با چاپستیک غذا خورد (مهارتی نادر در میان غربی های آن زمان) به اندازه دیپلماسی بسیار معروف پینگ پنگ معروف است . بین ایالات متحده آمریکا و چین
منبع: همشهری
