دولت احمدی نژاد و رئیسی من را برکنار کردند

صفحه اقتصاد –

در حوزه مدیریت کلان باید فرهنگ و هنر را یک فرصت و نه تهدید بدانیم و برای عینی شدن این موضوع، کار در آن حوزه را حق بدانیم نه امتیاز.

در آستانه معرفی کابینه چهاردهم و آغاز به کار دولت جدید و پس از جلسات و مناظره های فراوان، سه چهره شناخته شده و باتجربه این وزارتخانه برای تصدی سمت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی معرفی شدند. جوان ترین گزینه که شخصیتی چندوجهی و رزومه ای غنی نیز دارد، مجتبی حسینی است که برای آشنایی مخاطبان با وی گفتگویی انجام دادیم که در ادامه می خوانید:

لطفاً در ابتدای گفتگو به اختصار از حضور خود در وزارت ارشاد و اینکه در دوره های مختلف این وزارتخانه در چه سمت رهبری بوده اید توضیح دهید تا مردم و اهالی عرصه فرهنگ را برانگیزند.

به دلیل علاقه ای که به عرصه فرهنگ، هنر و تحصیل داشتم از پانزده سالگی با اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس ارتباط بسیار نزدیک داشتم. پس از ورود به دانشگاه و اقامت در تهران از سال 1376، آن ارتباط و رفت و آمد به همکاری های مختلفی تبدیل شد. از همکاری های مختلف گرفته تا معاونت هنری وقت، معاونت فرهنگی و حضور در مطبوعات موسسه فرهنگی ایران و انتشار ویژه نامه های هنری ایران. بعد از سال 1363 رابطه من با وزارت فرهنگ قطع شد. اما در عرصه فرهنگ فعال ماندم، مثلاً در آستان قدس رضوی در «مجموعه‌های آفرینش‌های هنری»، «چاپ و انتشارات»، «مرکز اسناد کتابخانه و موزه‌ها»، «کتابخانه و موزه ملک». که 110 ماه سابقه خدمت در موسسه مذکور داشته است.

با شروع دولت یازدهم به عنوان مشاور وزیر به وزارت فرهنگ و ارشاد و در دولت دوازدهم به عنوان معاون امور هنری بازگشتم. و بعد از انتخابات دولت سیزدهم معاون اول وزیر فرهنگ بودم و همکاری من به پایان رسید.

پتانسیل وزارت ارشاد برای ایجاد نشاط فرهنگی در جامعه امروز ایران در چه زمینه ها و کانال هایی است؟

همانطور که می دانید در حوزه فرهنگ می توان فعالیت ها را به دو قشر بزرگ تقسیم کرد. فعالیت های جدی یا تخصصی در حوزه فرهنگ و هنر و فعالیت های سرگرمی، تفریحی یا فوق برنامه، این گروه دوم در حوزه اجتماعی بازتاب گسترده تری دارد.

اما بد نیست بدانید که فعالیت های قسمت اول نیز می تواند در ایجاد انگیزه اجتماعی بسیار موثر باشد. فقط به تاثیری که آثار هنری ارزشمند در سال های اخیر بر مردم گذاشته اند توجه کنید. به تأثیر دستاوردهای هنرمندان و هنرمندان جهان و تأثیر آفرینش های هنری در همه زمینه ها که حاکی از شور و امید در ذهن و قلب سازندگان آثار بوده است و بازتاب این احساس بوده است. آثار به عموم مردم منتقل می شود. با این مقدمه می توان دانست که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در صورت حفظ حریم خصوصی آثار هنرمندان و فرهنگیان، حمایت از ذی نفعان و همراهی با افراد مناسب چگونه می تواند در رشد نشاط فرهنگی موثر باشد. توزیع دستاوردها و آثار.

جامعه رأی دهندگان MD ایران و عموم مردم انتظار یک گشایش فرهنگی بزرگ را دارند.

گشایش در عرصه فرهنگ نیز یک الزام جدی است. به خصوص وقتی استعدادهای بالقوه و واقعی در عرصه فرهنگ و هنر را بشناسیم. تعداد فعالان و صاحب نظران عرصه فرهنگ و هنر در 40 سال گذشته و سطح مهارت و توانایی فعالان به طرز شگفت انگیز و قابل تحسینی افزایش یافته است. جوانان فعال می توانند با شکوه و افتخار پرچم هنر ایران را به اهتزاز درآورند. همچنین بازتعریف رویدادهای ملی و نحوه مشارکت و تعامل ما در رویدادهای بین‌المللی بسیار مهم است. اما همه این موارد به تصمیم و اقدام بر روی یک ایده برمی گردد و اینکه در حوزه مدیریت کلان فرهنگ و هنر را فرصت می دانیم نه تهدید و تحقق آن را حق می دانیم نه امتیاز. با آن روبرو شود و در آن زمینه فعالیت کند. اگر تصرف فرهنگ و هنر را یک حق بدانیم، انعکاس آن در تصمیمات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی منجر به تغییراتی در روند فعلی می شود که یکی از پیامدهای گشایش و تسهیل گری خواهد بود.

مهم ترین پروژه فرهنگی که در این چهار دهه مورد بی توجهی قرار گرفته یا به آن توجه نشده است را به تفصیل شرح دهید.

معتقدم مدیریت اقتضایی و رویداد محور به نتایج نامناسبی منجر شده است و اگر این رویکرد و نگاه به مدیریت استراتژیک و برنامه ای تبدیل شود، آغاز یک کارزار خوب خواهد بود. اما به عنوان نمونه می توان به مشکلات ناشی از نبود نظام صنفی برای اهالی فرهنگ و هنر اشاره کرد. فقدان چنین مکانیزمی یکی از امکانات مؤثر برای توسعه فعالیت بخش خصوصی در حوزه فرهنگ و هنر است. مشکل مهم دیگر نبود قوانین و مقررات مرتبط با حوزه فرهنگ است. از جمله قوانین حقوق مالکیت برای آثار فرهنگی هنری. وجود این قوانین و الزام به رعایت آنها می تواند حضور آثار ایرانی در جهان را به سطحی متفاوت برساند و از بروز بسیاری از مشکلات جلوگیری کند. موضوع دیگر، مباحث نظارتی است که بر اساس قانون ایجاد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 1365 تدوین شد و مطابق با نیازهای زمان بود. اما تقریباً 40 سال است که تغییر ابزار و تغییر ابزار عملاً غیرممکن و غیرممکن بوده است. و به همین ترتیب می توان مجموعه ای از مهمترین پروژه های فرهنگی را فهرست کرد، اما به نظر می رسد این فهرست باید در زمان ما و در آغاز این روزهای دولت چهاردهم بازتعریف شود و در گام دوم، بر اساس فرصت به فرهنگ و هنر بگو.

به گفته کارشناسان، صنعت نشر در بدترین وضعیت در دو دهه اخیر قرار دارد. در این شرایط حمایت های دولتی چقدر می تواند موثر باشد و چه برنامه هایی برای بهبود وضعیت فعلی دارید؟

وضعیت صنعت نشر ربطی به وضعیت موسیقی، تئاتر یا بسیاری از صنایع دیگر ندارد. اگر از منظری گسترده‌تر به موضوع نگاه کنیم، از یک سو به خلق و تولید بیش از 110 هزار عنوان کتاب در سال افتخار می‌کنیم، از سوی دیگر، از انتشار این کتاب‌ها در تعداد اندک 100 تایی متأسفیم. 500 نسخه. این در حالی است که کشور ما 85 میلیون نفر جمعیت دارد. ضمن اینکه بازنگری در قوانین و مقررات ضروری است، لزوم بازنگری در سازوکار حمایتی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز وظیفه خطیری است. همانطور که روش ردیابی در سال 1365 کارایی خود را از دست داده است، روش پشتیبانی نیز تغییر کرده است. و خرید 50 تا 150 جلد کتاب چاپی پاسخگوی نیاز صنعت نشر نیست. تجربیات جهانی می تواند ابزار مناسبی برای مطالعات وزارت فرهنگ و تطبیق شرایط ملی با اقدامات بین المللی برای انتخاب راهکارهای فعالیت پایدار در حوزه های فرهنگی به ویژه صنعت نشر باشد.

وزارت ارشاد را می توان وزارت نخبگان، هنرمندان و فرهیختگان دانست.

دقیقاً وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دلایل زیادی نگین انگشتر دولت است. بنابراین مسولیت منطقه ای را که کشور ما در دنیا به آن می شناسند بر عهده اوست. از آنجایی که بخش تعاملی و ارتباطی دولت و حکمرانی با نخبگان، پدیدآورندگان و اندیشمندان است و می تواند عرضه را تسهیل و معرفی دستاوردهای این نخبگان را تسریع بخشد.

من به مبحث قبلی خود باز می گردم که بررسی نقص و مدیریت احتمالی است. اگر به عنوان مثال تنها یک شاخص از جمعیت فعالان هنری را در نظر بگیریم، می توان به استخدام هنرمندان دهه 40، 50 و حتی 60 شمسی فکر کرد، اما امروزه با گستردگی فعالیت ها و ستایش تحسین برانگیز هنرمندان با توجه به تجربیات جهانی اساساً می توان به چنین ایده ای فکر کرد؟

در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به جای اندیشیدن و پرداختن به سیاست های مناسب و مقطعی، به اجرای رویدادها و رفع نیازهای کوتاه مدت پرداخته ایم و این مشکل این سازمان عزیز و محترم را از کارکرد اصلی و اساسی خود دور کرده است. و فکر می کنم وقت آن رسیده که به این موضوع توجه کنیم.

برخی از فعالان سیاسی، جناب عالی را به دلیل سابقه همکاری با آقای حددادال و آستان قدس اصلاح طلب نمی دانند. نظر شما چیست؟

فکر می کنم بهترین پاسخ برای این سوال یکی از شش پاسخ بالا بود. من واقعاً خودم را متخصص مسائل سیاسی نمی دانم، اما اساساً یک روز و ساعتی از زندگی من بدون دغدغه فرهنگی سپری نشده است. زمانی به آستان قدس رضوی دعوت شدم که دولت احمدی نژاد همکارانی مثل من را که مطیع و منتقد نبودند دوست نداشت. و یک بار از زمان آقای دکتر حداد عادل در یک موسسه تخصصی در فرهنگستان دعوت به کار شدم و معاون اول وزارت ارشاد بودم که وزیر جدید دولت سیزدهم نتوانست با ایشان همکاری کند. . وقتی درون ذهنم را با عادات و مصادیق رفتارم قضاوت می کنم، اصلاح طلبی اصولگرا یا اصولگرایی اصلاح طلب خود را می بینم. من همیشه به بهبود فکر می کنم، اما با وفاداری چارچوب هایم را حفظ می کنم.