رحمن قهرمانپور، پژوهشگر ارشد مسائل بین‌الملل در رشته توییتی نوشت: اولا آنچه را در قفقاز می‌‌‌گذرد نمی‌توان به یک موضوع تجاری یا راه گذر تقلیل داد. دعوا خیلی عمیق‌‌‌تر از اینهاست. سیاست بین‌الملل را از نظر روش شناختی نمی‌توان به ملاحظات ژئوپلیتیک تقلیل داد. ثانیا در هر تحلیل سهم و نقش اصلی از آن روسیه است. بنابراین نباید روسیه را متغیر فرعی در نظر گرفت. ترکیه و ایران و حتی غرب نه بازیگر اصلی بلکه بازیگر پیرو هستند.
بدون این فرض می‌توان نتایج اشتباهی گرفت. ایران و ترکیه نمی‌توانند بدون رضایت و هماهنگی روسیه اقدام اساسی انجام دهند. ثالثا حقوق بین‌الملل را نباید نادیده گرفت. هر اقدامی که نافی و ناقض حقوق بین‌الملل باشد با واکنش بین‌المللی مواجه خواهد شد. ورود به خاک یک کشور دیگر یا اقدام نظامی در آن مقدمات و قدرت زیادی لازم دارد. این کار یک اقدام احساسی و هیجانی نیست بلکه آثار بلندمدت بین‌المللی دارد.ضمن اینکه خود ارمنستان هم خواهان دخالت نظامی خارجی نیست.از این زاویه مناقشه قره‌‌‌باغ چیزی نیست که در یک یا دو سال تمام شود.مناقشات هویتی معمولا زمانی حل می‌‌‌شوند که در یکی از دو طرف یک تحول بنیادی رخ دهد که فعلا در چشم‌‌‌انداز چنین چیزی را نمی‌توان دید. سیاست روسیه به عنوان اصلی‌‌‌ترین بازیگر قفقاز جنوبی تاکنون فریز کردن این بحران بوده است
