دعوای قالیباف و آقا تهرانی برای صدرنشینی اصولگرایان + جزئیات

صفحه اقتصاد –

فضای انتخاباتی اصولگرایان کم کم مشخص می شود، کم کم صف بندی های انتخاباتی خود را منظم می کنند. شاید مهمترین حرکت در اردوگاه اصولگرایان تجمع نیروهای مجمع بیداری نیروهای انقلاب یا به اختصار «بنا» بود. از میان انبوه تشکل‌های اصولگرایان، احتمالاً به نظر می‌رسد که در خیمه اصولگرایان خلأ و اختلاف وجود دارد. با توجه به تفاوت ها، چندین لیست مختلف از این اردو بیرون می آید.

اما واقعیت احتمالاً متفاوت از تصور شماست. با توجه به غایبان این همایش، می توان گفت گروهی که می تواند تصور کند هزینه های خود را از گروه های حاضر در این کنفرانس و حتی از غایبانی چون شورای وحدت جدا کند، جبهه پایدار است. چون نه تنها شرکت نکردند یا دعوت نشدند، بلکه بین صحبت های سخنرانانشان تیر و ترکش پرتاب شد. بنابراین اگر جبهه پایداری ساز خود را بنوازد و طیف های دیگر نکنند، دور از ذهن نخواهد بود. اما احتمال دیگری وجود دارد: ارائه یک لیست منحصر به فرد اما چالش برانگیز.

تکرار الگوی 98 یا…

اگر مبنای رفتار اصولگرایان در انتخابات آتی همان الگوی انتخابات 1397 در نظر گرفته شود، لیست مشترک حداقل در تهران برای آنها قابل اجرا خواهد بود. اما به نظر می رسد این بار حتی با فرض رسیدن به لیست رایج، صحنه بازی با گذشته متفاوت است.

در جریان تبلیغات انتخاباتی مجلس یازدهم، دو حزبی که احتمال می‌رفت اکثریت را کسب کنند، یعنی شبح قالی‌سازان و جبهه پایداری، روابط فوق‌العاده‌ای داشتند و روز به روز بر اختلاف‌شان افزوده می‌شد. این اختلافات باعث شد که هر یک از این دو حزب در روزهای قبل از انتخابات لیست های جداگانه ای از یکدیگر منتشر کنند. اما این امر و در شرایطی که هیچ تهدیدی از سوی رقبای وی وجود نداشت، نگرانی های زیادی را در اردوگاه اصولگرایان ایجاد کرد و چهره های تاثیرگذار اصولگرا از هر روزنه ای برای ریش سفید استفاده کردند.

بسیاری از مردم سعی کردند این دو طیف را با هم آشتی دهند اما تلاش ها بی نتیجه بود. در نهایت حددادال که به دلایل مختلف بین این دو طیف نفوذ بیشتری نسبت به سایرین دارد، توانست محمدباقر قالیباف و مرتضی آقا تهرانی را به هم نزدیک کند و لیست مشترک آنها در نهایت به گونه ای تنظیم شود که دو سه روز مانده به انتخابات، بدنه اجتماعی. از اصولگرایان رویاهایشان “وحدت” نیروهای آنها باید تسهیل شود. اتفاق بزرگ این لیست مشترک، برترین لیست محمدباقر قالیباف بود.

زیرا یکی از چالش های احزاب، لیست تهران بود و اصولگرایان می خواستند آقا تهرانی را در راس لیست ببینند و نوبنیادگرایان نیز قالیباف را. اما در نهایت قالیباف در راس لیست قرار گرفت، اما از سوی دیگر با حضور چهره های جبهه پایداری برای لیست مشترک توافق شد. توافقی که باعث شد چند چهره از لیست قالیبافان حذف و چند چهره از حوزه پایداری جایگزین شوند.

البته در میان این فراز و نشیب های سیاسی، محافظه کاران نتوانستند همه اعضای خود را وارد مجلس کنند. اما این توافق اگر منافع زیادی برای بی قید و شرط ایجاد نکند، مضر نخواهد بود. زیرا قرار بود بسته به بازه زمانی، حداقل در تهران، شرکت کنندگان در انتخابات به صورت لیستی رای دهند و این امر رویارویی با جبهه پایداری را دشوار می کرد. اما به لطف این توافق توانستند افراد مشهور خود را از طریق لیست مشترک با قالیبافان به مجلس برسانند.

همه اینها در شرایطی که رقیب قدرتمندی برای خیمه اصولگرایی وجود نداشت. با رد صلاحیت های گسترده شورای نگهبان و عدم تایید چهره های شاخص اصلاح طلبان و حتی نمایندگان مجلس، عملا رقابت اصولگرایان و اصولگرایان بود. این موضوع همچنین باعث شد که انتخابات مجلس یازدهم با حضور تقریبا 42 درصدی واجدین شرایط به پای صندوق های رای، کمترین میزان مشارکت را در کل دوره های انتخابات مجلس ثبت کند.

سرلیست ها مقابل هم می ایستند!

به نظر می رسد در انتخابات آینده بحث اختلاف اصولگرایان با لیست واحد چندان برای آنها جای نگرانی ندارد؛ اما آنچه برای آنها مهم است قدرت چانه زنی برای حضور در لیست شهرهای بزرگ به ویژه تهران از یک سو و سرلیست از سوی دیگر است. موضوع لیست های مختلف در انتخابات مجلس یازدهم نیز ریشه در همین موضوع داشت و احزاب با حداکثر ظرفیت خود به دنبال مشارکت بودند.

این ممکن است در انتخابات آینده برای اصولگرایان مشکل ساز شود. چرا که در شرایط کنونی گرچه جریان قالیباف در مجلس قدرت دارد، اما جریان مقابل آنها که پایدار است، به لطف روی کار آمدن دولت ابراهیم رئیسی توانسته است خود را تقویت کند و از طریق دولت سیزدهم قدرت زیادی به دست آورد. . به همین دلیل بخشنامه معاون وزیر کشور درباره رفتار انتخاباتی نمایندگان، هیاهوی زیادی در مجلس به پا کرد.

مجتبی توانگر نماینده نزدیک به قالیباف که خود را هم زبانی جدا از رئیس مجلس می داند در اظهارنظری تند این بخشنامه را «حلقه ای از زنجیره سازمان یافته علیه مجلس و دخالت دولت در انتخابات» ارزیابی کرد. همین عبارت کافی است تا عمق اختلافات دولت و مجلس در حوزه صف بندی انتخاباتی مشخص شود. به عبارت دیگر، دعوا بر سر لیست ها نیست، بلکه بر سر کسب اکثریت در مجلس دوازدهم از طریق نسبت بیشتری از لیست ها و داشتن شانس رئیس جمهور شدن در لیست بالاست.

در این شرایط تثبیت کننده ها که با اطمینان از طریق دولت قدرت قابل توجهی به دست آورده اند، دیگر تحت هیچ شرایطی نمی خواهند به لیست مشترک برسند. آنها بر این باورند که نیازی به ائتلاف با شبح قالیباف ندارند و فکر می کنند اکنون که به دولت متصل شده اند می توانند اکثریت مجلس را بدون نیاز به ائتلاف به دست آورند.

اما در طیف مقابل اگر نوبنیادگرا هستند باید با سایر طیف های اصولگرایی به توافق و ائتلاف هر چه بیشتر به مجلس برسند. شورای وحدت اصولگرایان، شورای ائتلاف نیروهای مردمی انقلاب و تشکل های کوچک و بزرگ انتخاباتی اصولگرایان هستند که طیف قالیبافی باید با آنها برای حضور در لیست به توافق برسد.

شاید این باعث می شود که پایداری گرایان علاقه ای به اتحاد با طیف فرش بافی نداشته باشند. از آنجا که طیف پارچه های فرش باید با تعداد زیادی مطابقت داشته باشد، این امر باعث کاهش سهمیه سازمان ها از لیست نهایی می شود.

2 فرضیه در مورد قالیبافان و پایداری

در مجموع می توان گفت در انتخابات پیش رو نمی توان چشم اندازی از وحدت بین طیف قالیبافی و جبهه پایداری متصور شد. چرا که بر اساس تجربه سال ۲۰۱۸، وحدت این دو طیف بسیار شکننده است و از ابتدای مجلس یازدهم، دو طرف در حال تسویه حساب با یکدیگر هستند. و اکنون، پس از حدود چهار سال درگیری در پارلمان و تسلط محافظه‌کاران، امکان همان اتحاد شکننده نمی‌تواند به واقعیت تبدیل شود. مگر اینکه یک ریش سفید قوی بین قطعات ایجاد شود.

اما اگر از فرض رسیدن به یک لیست واحد در بین طیف های اصولگرا شروع کنیم، در نهایت برای حضور هر طیف در لیست نهایی و از همه مهمتر برای لیست برتر دعوا خواهد شد. در این مقطع می توان تصور کرد که کشمکش ها تشدید می شود، به ویژه اینکه احزاب ثبات، ریاست مجلس آینده را فقط برای آقا تهرانی می خواهند و برای قالیباف حفظ ریاست آینده، مایه افتخار است. مجلس، و نمی خواهد بدون اطمینان از ریاست جمهوری دخالت کند. کندی انتخابات مجلس